Políticas e estilos

Antes de se decidir polo seu novo peiteado (ese Bob curto que despexa noca, pescozo e alma) Letizia (perdoen a confianza, eu que sei...) ensaiou cun falso short Bob; é dicir, antes de dar o salto e cortar os seus cabelos, probou a recollelos para ver cal sería o efecto Real. Digamos que ensaiou unha simulación de melena curta en diferido con raia lateral e viu que non a vilipendiaban demasiado as lurpias maiores do reino. Entón cortou.

Por Mariña Pérez | Ames | 21/07/2015

Monedero fixo ao revés, primeiro cortou os seus cabelos nunha sesión pública de lavado e perruquería, e despois probou a facer un falso Bob para ver que tal lle quedaba. Deu un paso de impacto e logo recuou, porque o Bob precisa de volume e a el quedoulle o cabelo demasiado apegado ao rostro. Resultados desastrosos na opinión de medio país. En conxunto, non lle beneficiou ese cambio de look capilar, un pouco patrocinado por Facenda, se ben é certo que acabou por atraer algunhas ideas románticas que idealizan a dimisión coma un efecto de estilo ao alcance de poucos. Desapareceu, pero segue nos palcos en primeira liña. Creou a Non-dimisión.

Nestes casos, hai que preguntarse coma un inspector de policía ante un asasinato: A quen beneficia?

Sempre que un segundo abandona as primeiras filas ou se fai notar con certo estrépito, semella que repercute nunha medra de apoio social cara ao primeiro. Pequeno exemplo práctico: o falso shaolín asasino provoca unha admiración inexplicable polos auténticos, aínda que non teñamos nin idea do que son. Polo menos son auténticos.

Se se queima Monedero en público, colle pulo a figura de Iglesias e a organización. Se cae un segundón, nacen anticorpos de defensa no sistema inmunolóxico do líder. Posible estratexia de intercambio de poderes na sombra? Rubalcabilizarse con premeditación?

Algo semellante pode ocorrer en Grecia. Apartar a Varufakis da primeira liña significa implicitamente que Tsipras navega puro e libre, con decisión. A exposición pública do segundo beneficia o primeiro nunha especie de selección natural, un darwinismo político. Resiste o que goberna a sotavento. O poli bo e o poli malo.

Esa estratexia de xerar un culpable ao redor que reciba as acusacións de impureza e pecado chega ás veces a recaer sobre xente que xa morreu e cuestiona a idoneidade da súa actuación pretérita. O novo director de Charlie Hebdó di que renuncia definitivamente a caricaturizar a Mahoma porque eles xa cumpriron e ademais, é inxusto facerlle pasar medo a toda Francia. Seica non todo estaba perdoado. Talvez outro estraño corte de pelo…

“O contacto permanente con aquilo que queremos superar, ás veces fai que nos parezamos ao que queremos substituír”, dixo Monedero, antes de mudar de hábito e pretender ir de hipster pola vida. Vestir vintage e poñer lentes pode ser doado, pero é máis difícil emular a un hipster no asunto da barba, porque nin a barba nin a coleta medran dun día para outro; hai que ir calculando o seu efecto xeral, adaptala ao corpo, coma un falso Bob tímido recollido na noca que se oculta de olladas impertinentes. En todo caso, unha vez máis, no xogo de estilos e simulacións contidas, gaña Letizia por goleada.

Mariña Pérez Rei é unha escritora amiense afincada na cidade de Santiago de Compostela. Licenciada en Filoloxía Hispánica e en Filoloxía Galego-portuguesa, actualmente exerce como profesora de Lingua e Literatura Galega no Ensino Secundario. Entre a súa obra publicada destaca a poesía e a novela curta. Tamén colabora en xornais e revistas con artigos de opinión. No ano 2005 acada o premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón polo libro Fanerógama e comeza a publicar. No 2006 obtén o Premio Manuel Lueiro Rei de novela por Canícula, editorial Sotelo Blanco. No 2009 publica o libro de poesía en edición limitada e artesanal: Apuntamentos para un cuarto confuso e cambiante, na editorial Bourel. Un ano despois publica o libro de poesía Paquidermo na editorial Bubela co que ingresa na corrente filosófico- poética do sentimental-ISMO, e nese mesmo ano obtén o premio de relato de aventuras Antón Avilés de Taramancos coa narración Costa necrópole. Escenarios para deslembrar, publicada na editorial Toxosoutos. No 2011 participa nas antoloxías de poesía sentimental-istas da editorial Bubela e colabora co grupo musical Loaira.