O PP e a peste neoliberal

Cando a finais da década dos 70 nun arrebato de intrepidez desertaba da clandestinidade para despregar uns pósteres de emblemáticos antifascistas, non só estaba a reivindicar o recoñecemento á memoria daqueles loitadores senón que con tal proceder expresaba o dereito para manifestalo, a dicilo sen molestias e no contexto dun exercicio de oposición ao totalitarismo do réxime e como único atallo posible naquel complexo momento histórico de loitar pola liberdade de expresión, ao entender que sen conquistar ese obxectivo sería imposible desempeñar a liberdade de pensamento e por tanto lograr a instauración dunha democracia real e efectiva. 

Con todo, o que ocorreu naquel período, máis aló da edulcorada visión da transición modélica que nos venderon, foi o tránsito dunha ditadura consolidada cara a unha democracia efémera, de tal modo que ao non mediar ruptura, os poderes fácticos que instauraran e mantiveran durante corenta anos o réxime franquista, preservaron na nova etapa a súa continuidade no control do poder e do aparello do Estado, circunstancia que posibilitou que a reminiscencia pola ditadura e os seus hábitos mantivésese activa como tarefa da súa acción política.

Así o revelan as mostras de involución que actualmente por inestabilidade política acenden todas as alarmas, para lembrarnos unha vez máis que a batalla pola liberdade de expresión nunca está definitivamente gañada, porque entre outros propósitos, a súa tarefa ademais de afianzar un marco de relación democrática debe evitar todo intento de regresión. 

Desde o constitucionalismo de boca para fóra a ofensiva desatada polo PP criminalizando a quen defende políticas contrarias ás súas, fai que no noso país defender o estado de dereito con maiúsculas tome a condición de exercicio de alto risco.

Aínda que tal extremo tampouco debe sorprender en demasía, pois resulta de sobras coñecido que neste país aos membros da dereita estórballe a democracia, resultando probada tal percepción ao actuar asiduamente como nostálxicos do franquismo sociolóxico, aos que non lles gusta o máis mínimo a xente nas rúas protestando e exercendo os seus dereitos, á que contrarrestan trastornando o marco de liberdades ao só obxecto de anular función opositora para poder así consumar a súa verdadeira finalidade que non é outra que prorrogar sen escollos a súa estancia no poder.

A perda de calidade democrática que actualmente arrasa o país leva camiño de conducirnos cara a unha radicalización do autoritarismo institucional e non tan só pola orixe franquista dos membros do actual Executivo, senón tamén polo factor engadido que representa a súa condición neoliberal; tendo en conta que esta ideoloxía en se mesma tende ao autoritarismo pola súa propia idiosincrasia, pois o obxectivo do poder financeiro que é realmente quen manexa os fíos do sistema tende a instaurar unha nova orde autoritaria orientada a distorsionar a vontade política da cidadanía, baleirar de esencia a democracia e servirse dos acólitos políticos en propio beneficio. 

O neoliberalismo desde a situación preferente que lle reporta o feito de controlar os medios de comunicación masiva desde onde manipular e falsear a realidade, o dominio de armazón económico financeiro e o manexo do Goberno, é quen desde a trastenda do poder está a marcar o guión da operativa levada a termo en materia de "recortes" de dereitos civís e liberdades, é dicir, o artífice efectivo da instauración do autoritarismo de novo cuño que maquillado para a ocasión tentan facer pasar por unha democracia real e integaradora. 

Por máis voltas que queiran darlle, o certo é que o neoliberalismo é totalmente incompatible coa democracia, e cos dereitos da cidadanía e oposto inclusive aos principios que presidiron a Transición. 

Circunstancia que o Presidente Rajoy como exercente de oficio négase a asumir a pesar do fracaso colleitado e do malestar causado á poboación coas políticas de austeridade e demais atrocidades antisociais de aplicación, aínda cando non existe xustificación argumental para dar continuidade ao actual “Estado mínimo e de centralidade de mercado” que sustenta o tradicionalismo político a costa cernar en balde dereitos e liberdades á cidadanía. 

A era neoliberal resultou ser a do esgotamento da racionalidade, referencia expresa do politicamente inservible e argumentación sobrada para afrontar formas alternativas de Estado, de sistemas políticos e de representación política, que en dirección contraria ao ata agora percorrido establezan novas pautas de comportamento e de restitución os dereitos e liberdades transgredidas.

 Ese que non outro debe ser o obxectivo para cumprir e o compromiso de todo demócrata