As pedras e o tellado

Aínda cando o domina todo, o neoliberalismo que desde a súa instauración a principios da década dos oitenta ata a actualidade foi quen marcou o rumbo político do país; parece ser ese estraño que pasa inadvertido ou o intruso que a maioría social acepta por inhibición, descoñecendo o seu verdadeiro significado e a perniciosa afección dos seus efectos, e todo, por ser esta unha ideoloxía sobre a que todo o mundo opina pero que moi poucos logran comprender o alcance do seu impacto. 

O feito que a súa entrada en escena fose posterior á aprobación da Constitución do 78 fixo que paulatinamente o catálogo de dereitos sociais que establece o seu texto escrito foi incumprido ata a súa total prescrición, facendo que por iso mudase o seu etiquetado  do avance ao retroceso, tendo en conta que ao introducir desde a oligarquía financeira preceptos contrapostos  cos seus principios inspiradores, non só invalidáronse os efecto da mesma como referente dos valores e dereitos democráticos e sociais, senón que con iso, consagrouse de facto o neoliberalismo, convertendo o seu ideario en modelo de referencia do facer político e da programación económica do país. 

Nacía así a España subsidiaria, que é a que actualmente temos, cuxa imaxe se corresponde cun Estado descapitalizado da súa propia natureza, das súas regras de convivencia e renuncia expresa ao desempeño de toda función económica e produtiva por anómalo traspaso dos seus labores e atribucións á xerarquía dos mercados e ao capital privado, coa finalidade de facilitar o arraigamento do modelo de desenvolvemento neoliberal que tantos estragos leva causado no interese xeral desde as orixes da súa instauración, pero non só no relativo á esfera económica, senón tamén pola interesada promoción política cara ao neoconservadurismo. 

Coa afronta engadida que a transmisión do público a mans privadas, contra todo prognóstico mantivo viva a obrigación do Estado para responder polos problemas que o propio mercado causaba no desempeño da súa xestión diferida, como puxo de manifesto a realidade dos feitos, e vaia por diante  como testemuña o proceso de rescate bancario que houbo de ser sufragado integramente polas arcas públicas sen reparación en retorno do dano causado. 

As adhesións que facilitaron a implantación do neoliberalismo proviñeron en todo momento da dupla bipartidista que desde o ano 82 ata a actualidade alternáronse constantemente no poder, é dicir o PSOE e o PP, que a pesar de simular a condición de adversarios, en todo momento sostiveron unha unidade táctica defendendo como real unha democracia de aparencia á vez de mostrar sen fisuras o seu apoio incondicional ao discurso neoliberal e non só no que ao plano económico refírese senón por extensión á totalidade de restricións sociais de aplicación. 

E aínda sabendo que a lexitimidade que estaban a outorgar era contraria ao mandato da súa representación popular. non tiveron reparo en burlar ao electorado para asumir como propio o ditado das esferas opacas dos mercados financeiros aceptando con iso as consígnas de quen desde a súa prepotencia financeira se arrogan a condición de amos reais do poder. 

Cando o resultado da súa aplicación ademais de contraproducente é catastrófico, resulta absurdo manter a aplicación desta doutrina que ademais de favorecer a uns poucos a expensas da maioría non fai máis que conducir á economía, á política e á cidadanía en dirección cara ao caos.

Pero aínda sendo o neoliberalismo a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas e quedando probado no 2008 o fracaso das súas formulacións, o cento é, que sen tomar conciencia o electorado dos seus prexuízos, antóllase farto difícil a súa erradicación. 

Pois só derrotando nas urnas ás forzas políticas que o sustentan lograrase apartar ás oligarquías do control executivo do país, e con iso, establecer propostas económicas sustentables á marxe desas mafias oligarcas, tendo en conta que non basta con alcanzar a súa capitulación, senón que deben formularse en paralelo solucións congruentes, é dicir, un sistema alternativo en consonancia coas esixencias dos novos tempos e as xustas demandas da sociedade. 

Caso contrario, de manter a tónica actual tentando paliar a crise co receitario neoliberal, sobra dicir que polo retroceso inducido a situación dos dereitos e garantías sociais da cidadanía manterán cada vez mais similitude con os existentes na antesala da Transición. 

Sobra dicir que coa súa aplicación non só se transgrediron a totalidade dos dereitos fundamentais contidos na Constitución, senón que ademais deixouse sen efecto o deber constitucional do Estado de promover condicións favorables para o progreso social e económico, o que vén sentenciar que a prórroga do actual modelo fará que o empeoramento das condicións de vida vaia en ascenso.

Por iso é polo que todo voto emitido en favor do triunvirato neoliberal que conforma o PP, PSOE e C`s, polo seu impedimento a todo cambio de rumbo, convértase nun despropósito semellante a tirar pedras contra o propio tellado.