PP: A dereita iracunda

Non contaban con iso, pensaban que xogando á confrontación entre o nacionalismo patrio e o independentismo catalán, aínda estando en minoría, neutralizarían toda probabilidade de conformación dunha maioría parlamentaria que os desaloxase do poder, pero as manobras do PP fóronse ao garete cando contra as súas estratexias sucedeu o non previsto, ou o que é o mesmo, cando en foro parlamentario prosperou a Moción de Censura e con iso veu abaixo a perda do Goberno, o que lles situou noutra realidade política discorde, é dicir, fóra da Moncloa, expostos ao cru inverno da oposición, desabrigados e á intemperie.

 

Pero a situación augura maior complexidade para o futuro político dos conservadores, pois segundo as últimas sondaxes o PP esborrállase electoralmente , ata o extremo que de celebrarse hoxe as eleccións a formación conservadora colocaríase no cuarto posto en intención de voto, por detrás de PSOE, Podemos e Ciudadanos

 

Unha caída libre que o “efecto” Casado non é capaz de reverter e que agravará maiormente a súa tendencia de prosperar a aprobación dos orzamentos que o novo Executivo negocia cos seus socios de Censura, pois de ser referendados, tal circunstancia garantiría a continuidade de Sánchez na Moncloa o que faría que polo efecto da, " prima electoral do poder “ despuntase o voto a favor dos de puño en rosa en detrimento de a súa gaivota.

 

Tan negativos prognósticos son o motivo polos que o PP no seu novo rol, perda os papeis e mais que exercer unha oposición sensata como eles mesmos esixían aos demais na súa anterior etapa; exasperados, opten por intensificar a tensión e a crispación política; todo un fenómeno anómalo nunha democracia que presume de madura, pero que deliberadamente, poñen en práctica ao só obxecto de causar deslexitimación permanente e sistemática do adversario nun intento de neutralizala a negativa tendencia electoral a través de tan absurda estratexia.

 

Esta dinámica de obstrución caracterizará a súa acción política no que resta de lexislatura, pero que a ninguén debe estrañar ao non ser a primeira vez que a poñen en práctica, por resultar norma da casa cada vez que se viron relegados ao papel de oposición, non importándolle o máis mínimo que a súa aspereza de formas e descualificación sistemática desestabilice a economía e a fraxilice, aínda cando gardar as boas prácticas era unha esixencia cara aos demais que eles mesmo sostiñan cando ostentaban función de goberno, pero na súa incongruente ofensiva de reconquistar o poder á desesperada non dubidan en pasar da disciplina á rebelión con total naturalidade e sen inmutarse.

 

No seu embate de acoso e derriba, o PP utiliza interesadamente a democracia como arma arreboladiza para cuestionar a lexitimidade do novo Executivo, evitando en todo momento asumir a realidade dos feitos, tal é recoñecer que o motivo que provocou e acelerou os acontecementos non foi outro que a sentenza do caso Gürtel, cuxo rotundo contido, ademais de adxudicarlle ao partido a denominación de organización criminal, puxo de manifesto a súa directa implicación durante anos nun “auténtico sistema de corrupción institucional” mediante a manipulación dos prezos de adxudicación de contratos públicos, é dicir, como consecuencia dunha actitude delituosa cuxa implicación lles veta a utilizar o argumentario democrático para reprobar o seu desaloxo.

 

Folga dicir por tanto que o PP está na oposición por deméritos propios, que é onde debe estar “sine die” ata a súa total rexeneración, mentres tanto, todo intento de retorno ao poder ademais de prematuro sería adverso para a estabilidade democrática e por conseguinte para o normal funcionamento institucional do país.

 

Por iso é polo que a súa implicación na corrupción precise dunha dixestión lenta e prolongada, un propósito de emenda que actualmente se antolla máis complexo tras o desembarco de a nova cúpula do partido que comanda Pablo Casado, pois lonxe de achegar á situación a recomendable moderación e estabilidade, desde o seu arraigamento franquista a máis de conducir o partido a unha dereitización que raia no obsceno, o seu proceder de axitador e a andrómena do seu carácter insurxente non fai máis que xerar conflito cada vez que abre a boca, e con eses métodos seralle imposible conducir á organización que preside cara á senda da rexeneración e a estabilidade.

 

Dificilmente poderá revitalizar á organización conservadora un inoportuno dirixente de cuestionada integridade, un individuo de descoidada moralidade e falto de enteireza, pola súa negativa a rexeitar os títulos universitarios conseguidos a través de “trato de favor” como pon de manifesto o propio Tribunal Supremo, co agravante engadido de pechar baixo sete chaves o acceso á base documental que podería xustificalos.