Quen manda en España?

Á morte do Xeneral, as elites do franquismo para dar continuidade ao seu status conviñeron en disfrazar aquel réxime en democracia, fixérono sabendo que para enmascarar o seu simulacro era necesario crear unha confusión política entre o certo e o falso, de tal modo que a sociedade no seu conxunto percibise como real o que en verdade resultaba ser ficticio. 

 

E foi nese contexto de engano onde se desenvolveu o proceso de cambio político da ditadura á democracia, ou o que é o mesmo, a tan “modélica Transición”, e iso foi posible non só polas maquinacións das forzas vivas do anterior réxime senón tamén polo efecto contaxio que ditas manobras produciron na denominada oposición democrática que encartándose ás súas dinámicas acabou cumprindo a función de comparsa.

 

No transcurso do teórico proceso de conversión non se fixo revisión nin condena explícita do franquismo, facilitándose que os acólitos do réxime saísen impunes daquel proceso, en tanto a reparación e a memoria das vítimas da represión fascista quedou posposta tendo en conta que en nome da reconciliación o pasado foi sometido esquecemento, sen que con iso chegasen a cicatrizar as feridas da confrontación nin tampouco o trauma da Guerra Civil fose superado. 

 

Foi todo unha farsa, pois por mais versións interesadas que se nos conten sobre o resultado do proceso e aínda elevando a súa denominación ao rango de “modélico”, o único certo é, que sen consumarse unha asunción de responsabilidade efectiva é materialmente imposible que puidese darse unha auténtica reconciliación, e neste caso lonxe de cumprirse tal condicionante o único certo foi que a elite da Transición optou por facer verrón e conta nova, coma se os asasinatos dun bando puidesen borrar os do outro.

 

Con todo, non debe existir dúbida algunha que os sustentadores da ditadura hexemonizaron aquel proceso subordinando desde o seu autoritarismo a calidade da posterior “democracia”, que foi mais imposta por eles que negociada pola oposición. 

 

Por tanto o que se nos conte desde o oficialismo non vai máis aló dun relato interesado onde o mito e a mentira compleméntanse tomando papel protagonista, ao só efecto de outorgar á Transición a condición de referente de cohesión aínda cando a realidade dos feitos vén referendar xustamente o contrario, tendo en conta que o que aquí se consumou non foi máis que a continuidade e preservación do réxime franquista maquillado co formato político do parlamentarismo. 

 

O sistema foi acomodado aos requirimentos do guión, é dicir, ás esixencias políticas, sociais, económicas e xeopolíticas do momento mediante a redacción da constitución de 1978, pero de ningún xeito produciuse unha ruptura co réxime anterior, desde o punto e hora que se mantivo invariable o conxunto da súa estrutura de Estado: tribunais, sistema económico, burocracia estatal, exército, leis, servizos secretos, etc. 

 

Por iso que mais alá dun tránsito á democracia o que aquí se produciu foi un lavado de cara do réxime ditatorial ao só obxecto de dar o pego para así poder camuflar a realidade tras unha lexitimidade de aparencia, coa que conseguir a aceptación da nova orde tanto a nivel doméstico como no foro internacional, para deste xeito, facilitar a integración do Estado no exterior e especialmente na Comunidade Europea.

 

De non ser así, se certamente consolidásese unha orde política renovada sería imposible de entender como a elite do franquismo non só continúa marcando as pautas do país, senón que ademais, mantense instalada nos altos estamentos do poder establecido, pois resulta probado que as mesmas familias políticas que movían os fíos do poder naquela época pretérita, mantiveron a súa primacía durante o período constitucional e para maior despropósito seguen impoñendo a súa vontade a tempo presente.

Aspectos que redundan en corroborar que as estruturas de poder do réxime franquista teñen persistido e amplificado no réxime constitucional, de igual forma que os membros da súa elite dirixente mantivéronse grazas á substitución xeracional efectuada polos seus herdeiros, aproveitando as posicións de poder ostentadas polas súas familias para así facer carreira utilizando as vantaxosas condicións políticas que para os seus intereses séguelles reportando a constitución de 1978. 

 

Mentres isto ocorre, o conxunto da sociedade do mesmo xeito que no franquismo, subsiste nun permanente estado de prostración, apartada de calquera ámbito de decisión política real, e en todo, dependendo desta caste dominante que por encima do resultado das urnas é quen en definitiva impón a súa determinación. 

 

 

Xa que logo, toda versión oposta non é mais que mantenza  para necios