As mulleres galegas, mariñeiras, patroas e raíñas dos mares

Que ten de especial cruzar un océano? Alcanzar a cima dunha montaña? Atravesar un deserto? Un descubrimento, unha exploración, unha aventura?...

Por moitos motivos o ser humano fai cousas similares, océanos e planetas, para ser famoso, para sacar proveito e fortuna, descubrindo novos mundos como os mariños de hai 600 anos, pero no máis profundo do noso ser está a curiosidade, no ir máis aló, en buscar os límites da realidade que coñecemos, en deixar pegada na historia e que os nosos predecesores falen de nós.

Todo iso, e máis,  movemos. Cando hai unha motivación superior a calquera cousa, porque se nos pasa pola cabeza, entón podemos e queremos facelo realidade. Non somos invencibles, pero temos a capacidade de mesmo morrer no intento se hai esa forza superior e temos unha vida o suficientemente longa para tentar moitas cousas.

Aí estaba eu, tres xeracións de xente de mar e 27 anos desde que empecei a navegar en barcos de escolas de vela. Outra vez rodeada de auga salgada e con moitas ganas doutra experiencia.

Facer un transporte dun barco, significa que alguén che paga polas túas habilidades como mariña para axudar ou navegar ese barco dun punto A a un punto B, o cal xa fixera varias veces pero nunca cruzando un océano enteiro.

Unha das miñas mellores amigas e navegante como non hai outra, adoitaba dicir: "o Atlántico é super fácil, só tes que ir avante todo recto". Aínda así houbo persoas que me dixeron : "Cruzar o Atlántico? Que aventureira que es".

Con todos os avances, navegación electrónica, sistemas de seguridade... O barco case navega só, xa non somos mariños como os de antes. O meu avó adoitaba dicía: ao mar non se lle ten medo ténselle respecto.

Esa é a cuestión: temos que saber navegación, cartas, xeografía, meteoroloxía, coñecer os barcos, a súa construción e en especial o que temos entre as nosas mans e ademais está o factor de non estar preto de costa, polo que se hai algún problema (e é un barco no medio de auga salgada sempre hai algún problema ) teremos que resolvelo in situ, non se pode chamar ao servizo técnico. Así organizaremos material de reposto e todo tipo de recambios pensando sempre no peor dos casos, dependendo do espazo que haxa a bordo, por suposto.

Logo está o tema da soidade, navegar á mercede dos ventos e as correntes e só esas persoas fóra do normal ( definición de dicionario. Normal: que ocorre ou se repite con frecuencia) que tiveron tempo de reflexionar baixo un manto de estrelas, recoñecen o minúsculos que somos na inmensidade do universo. E iso, iso realmente é o que nos aterroriza, e por tanto, non todo o mundo escala o Everest ou o K2, non todo o mundo sobe a unha nave espacial e non todo o mundo quere circunnavegar os océanos.

A miña sorte e a miña desgraza é que eu si, cando todas as estudantes de instituto levaban aos seus actores preferidos nas libretas, eu recortara unha foto dun trimarán nunha posta de sol navegado pola xa, por desgraza falecida, Florence Artaud. Ela e moitas outras mulleres inspiráronme para chegar todo o máis alto, para buscar un reto. Non por ser mulleres, admiro tanto a homes como a mulleres, pero imos ser honestas. O mar foi un lugar de homes e tivémolo un pouquiño máis difícil.

E aínda que non me parece que eu faga ningunha cousa extraordinaria, porque xa o realizaron moitas persoas, espero poder motivar a novas xeracións. Este foi o meu diario de a bordo. Para ser caderno de bitácora teriamos que engadirlle latitude lonxitude e moita máis información.

Espero entretervos... e instruirvos ;-)