A democracia non é para fascistas

Santiago Abascal, afilouse  aos 16 anos ao PP e no que  permaneceu durante 20 anos vivindo sen dar golpe a conta do erario público, ata que por avatares disolveuse a Fundación para o Mecenado e o Patrocinio Social, que creada á súa medida foi o último dos seus enchufes retribuídos; o mesmo día do seu cesamento ademais de marchar dando unha portada, curiosamente constituíu VOX como formación política, invocando para iso diferenzas irreconciliables coa dirección do partido que ata entón e durante dúas longas décadas aseguráralle a condición de bon vivant.

Na súa ambición, Abascal que sempre tivo fixación por ser alguén, non dubidou en utilizar sen límites a axitación política para conseguir ese poder co que soña, e pola súa fácil divulgación nada mellor que rescatar o ideario franquista como fundamento do seu proselitismo, pois mentres en Alemaña e Italia está prohibido por lei o enaltecemento ou apoloxía do nazismo e o fascismo ata o punto de estar castigados con penas de cárcere, na España dos touros e a pandeireta , a exaltación do réxime que atenazou ao país durante catro longas décadas non só non é un delito senón que toma carácter de orgullo nacional.

Aínda que de ser preguntado non dubidará en asegurar que se foi polo primeir;. pero a xulgar pola cronoloxía dos acontecementos, todo induce a pensar que mais que quedarlle curto o ideario das súas antigas siglas, a motivación real da espantada obedece á frustración de verse relegado, de non lograr a promoción e os ascensos internos que el esperaba sendo ese que non outro o motivo da súa escisión. 

E tal esperpento dáse non tan só porque a Constitución do 78 redactada maiormente por franquistas excluíu do seu texto tal posibilidade, senón ademais pola negativa do PP anterior partido de Abascal, que en outubro de 2013, tombou unha iniciativa da oposición que instaba o Goberno, que a exaltación e a defensa do franquismo fosen tipificados como delitos, sendo por iso que toda loa ao ditador seguen sen entrar no Código penal, e esa tolerada inmunidade ademais dunha aberración democrática é o salvoconducto subrepticio utilizado polo máximo dirixente de VOX para consumar os seus desenfreos de axitación e propaganda fascista.

Este marco de impunidade, é resultado por tanto da tan vangloriada Transición que lonxe de conducirnos ao cambio que se nos vende, ao non dirimirse responsabilidades como se debese levounos a ningunha parte, facilitando con iso a prórroga encuberto do antigo réxime e que por tanto boa parte das influentes familias do franquismo sigan sendo puntais determinantes da España actual, o que representa unha anomalía democrática que pon de manifesto que contrariamente ao resto de Europa o fascismo nunca se foi do noso país, como o demostra o feito que os membros desa ralea manteñan en apoxeo as súas algaradas de involución.

Que ese franquismo sociolóxico manteña tan notorio arraigo corenta anos despois do teórico final da ditadura, non fai máis que demostrar a baixa intensidade da nosa democracia, pero tamén denota que VOX é en si mesmo a reactualización de anteriores ensaios da ultradereita hispana do tardofranquismo e a transición que tras o fracaso do golpe de estado do 23- F que puxo fin aos seus soños ultradereitistas de alcanzar o poder pola vía militar sumado aos escasos resultados electorais de 1982 , os cadros dirixentes do denominado bunker do franquismo e os seus afiliados optaron por pasar a engrosar en bloque as filas de Alianza Popular primeiro e logo do Partido Popular, que aglutinou desde entón e en exclusiva as expresións electorais desa dereitona 

Tal é así, que ata que por perda de favores e protagonismo, decidiu darse de baixa do PP aducindo como coartada a perda dos seus principios máis conservadores, Abascal era un referente do neoconservadurismo que cohabitou durante anos nas filas conservadoras sen ter expresión política xenuína desde a disolución de Fuerza Nueva, sendo por iso e pola súa desmedida ambición o motivo que constituíse VOX como espazo político propio, por iso é polo que a súa irrupción teña de vincularse co ascenso dos novos populismos xenófobos e punitivos contando para iso co turbio financiamento internacional e o non menos favorable apoio mediático dos grandes medios de divulgación, moitos deles beneficiarios de fondos públicos, que aínda así, non teñen reparo algún en promocionar o fascismo máis recalcitrante.

Aínda sendo partícipe na súa anterior etapa das políticas de desencadenamento da crise sistémica que desde dez anos atrás produciu unha quebra da cohesión social, que trouxo consigo alto desemprego e inseguridade económica, na súa contradición, para nada asume a súa cota de responsabilidade nos feitos, senón que tenta tirar resultado electoral do descontento xerado na sociedade co neoliberalismo da súa propia colleita.

Sendo por iso que os directos prexudicados deban estar á espreita e facer caso omiso do progresismo e xenerosidade democráticas de quen na súa verdadeira identidade foi directo colaborador da  desfeita. 

VOX e o seu proxenitor son parte do problema sen que por iso poidan monopolizar o voto protesta anti- establishment