A vida, esa historia de batifondo e furia

Título: A desaparición de Esme Lennox

Tradutor: Manuel Xestoso

Editorial: Galaxia

Lugar: Vigo

Ano: 2011 (novembro)

Páxinas: 241

 

 

¿Pode condenarse a perpetuidade a felicidade? ¿Hai modo de soterrar nos abismos a alegría de vivir? ¿É posible disolver en ácido a esperanza contaxiosa da ledicia?

 

A fórmula perversa de tan demoníaca anguria existencial revélanola Maggie O’Farrell na recente A desaparición de Esme Lennox, novela subxugante que garda no seu interior unha mensaxe tan sinxela coma revolucionaria, radicalmente subversiva: nada nin ninguén ten dereito a roubarnos a felicidade.

 

Escocia. Anos 30 do pasado século. Unha fermosa rapaza de boa clase vive allea ás ríxidas normas da convención social: baila en lugares desusados, ri decote —e, polo mesmo, moitas veces a destempo—, non lle importa ren a etiqueta e ama e bica a quen desexa, sen pensar nas consecuencias de tales actos.

 

Este proceder, absolutamente natural, é considerado indecoroso polos seus familiares, que deciden ‘eliminar’ o problema. Conclusión: a radiante Esme Lennox, cos seus inxenuos dezaseis anos, será recluída nun psiquiátrico en Cauldstone e alí… permanecerá durante as seguintes seis décadas.

 

Ata que un día Iris Lockhart, unha sobriña neta, reciba unha inesperada chamada dos responsables do sanatorio anunciándolle que este pecha as súas portas e que, con tal motivo, deberá facerse cargo da súa, ata entón, perfectamente descoñecida familiar. Ábrese así un dilema ante a confusa Iris: abandonar a Esme á súa sorte ou coidar dela, como xa fai coa súa irmá Kitty, a avoa internada nunha residencia onde velan por ela e o seu alzheimer.

 

Este é o punto de arranque dunha novela de personaxes, na que o papel dos sentimentos e a loita entre as liberdades individuais e as renuncias sociais centran un debate de fondo calado revestido dunha trama delicada, onde a memoria, o (des)amor e a chamada do sangue o son todo.

 

De por parte, A desaparición de Esme Lennox é tamén un habelencioso exercicio narrativo e estrutural, pois fai alternar diversas voces nun fluír polifónico no que o presente de Iris e os pasados-presentes da lúcida Esme e a nebulosa Kitty se suceden de modo por veces deliberadamente inconcreto, dando paso a reveladores diálogos co medio irmán de Iris ou co seu amante casado, insatisfactorias compañas ás que só o seu fiel can é quen de dar honorable réplica.

 

Narrada cunha prosa moi coidada, rica en rexistros e estilos, esta interesante novela fala agora o noso idioma grazas ao labor de Manuel Xestoso, quen acomodou dende o colorista inglés orixinal este texto a un galego acaído que se le con agrado, malia algúns castelanismos e, sobre todo, o emprego errático de certas solucións pronominais.

 

Non deixen de facerse con este libro de Maggie O’Farrell publicado pola Editorial Galaxia na súa xa ben asentada Biblioteca Compostela. Non por casualidade o lectorado de noso concedeulle o Premio de Novela Europea ‘Casino de Santiago’. Un acerto que nos trae a voz fresca e orixinal desta escritora de Irlanda do Norte, quen consegue articular un relato fascinante cun final de todo punto sorprendente.