A Moción de Censura que en Fene se someterá a debate e aprobación no pleno do próximo sete de febreiro, de prosperar, non só desaloxará o PP da Alcaldía senón que aniquilará políticamente o seu máximo valedor e concelleiro socialista que se opuxo de sempre a conformar un Goberno de progreso.
A pandemia de totalitarismo que acompaña os manexos de funcionamento interno dos partidos políticos, na súa inoculación, fai irrespirábel o corrompido ambiente que tales prácticas inducen na contorna da liberdade de expresión.
En menos dunha década o espírito de rexeneración do 15- M, pasou de ser unha esperanza para transformarse nun fracaso, quedando en auga de borraxes non tan só as promesas de renovación ideolóxica senón tamén a solvencia do seu propio modelo orgánico.
Para entender o trato preferente que Podemos lle depara a Yolanda Díaz, máis que avaliar os seus méritos, ninguén debe obviar que previo á constitución da formación morada Iglesias era o asesor en Galicia da lideresa comunista, relación que actualmente a sitúa no seu séquito de influentes.
As inundacións en Perlío non se resolverán, se ademais da limpeza periódica de leitos non se acomete a construción na desembocadura fluvial dunha infraestrutura hidráulica que en momentos de alto índice pluviométrico regule o nivel do fluxo mareal.
A estratexia de Unidas Podemos para impedir o acceso das dereitas ao goberno, consiste en renunciar aos seus postulados e facer seu o programa neoliberal do PSOE, gardando acatamento á disciplina da Ministra de Economía e ás políticas de axuste ditadas por Bruxelas.
Un proxecto horizantal, aberto, libre, sen compromisos previos, e que busca únicamente un consenso cidadán disposto a mover o bo goberno da institución pública que nos pertence a todos por igual, votes o que votes e penses o que penses.
O PP de Fene sostén que o delito de alcoholemia do seu Alcalde é parte intrínseca da súa vida privada, esquecéndose que a suxeición ao escrutinio que garanta a debida coherencia e exemplaridade coa función pública, fai imposible que politicamente o rexedor teña vida privada, que si vida íntima.
Polo xeral, non existen dúbidas acerca do momento no cal o negocio xurídico entre arrendador e inquilino chega ao seu fin: o día que sinala o documento asinado por ámbalas dúas partes. Con todo; pode ocorrer que o acordo decaia con antelación á devandita data.
Non é o nacionalismo periférico o factor causante do apoxeo ultradereitista, senón o vinculo que esta ten co neoliberalismo, por canto, os demoledores efectos das políticas neoliberais pola desigualdade e a hostilidade social inducida, intensifican a propensión electoral cara ao facherío.
Tras a implacable sentenza dos EREs, resulta indígnante o branqueo que da corrupción do PSOE fai Podemos; quen para favorecer a conformación dun goberno de coalición non dubida o mais mínimo en suavizala, a pesar que coa súa actitude está a conducir ao país á ignominia máis aldraxante e noxenta.
Podemos que fixo seu o espírito de rexeneración do 15-M capitalizando a indignación emanada da crise económica, crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido burocratizado de liderado narcisista e con métodos comunistas de laminación de minorías.
Tras os comicios do 10- N todo continuará igual se os electores que teñen a chave do cambio non emiten un voto en conciencia, para impedir que os desatinos do neoliberalismo sigan conducíndonos ao extravío como país e impoñendo o status quo duns poucos en desvantaxe do interese xeral.
Ante os novos comicios os electores deben convencerse que o perigo non está en depositar a confianza na esquerda real, senón en seguir outorgándolla aos que despois de conducirnos á crise repercutíronnos os seus efectos.
Cando en termos xerais o réxime constitucional do 78 non foi máis que a reformulación e renovación do franquismo, resulta un anacronismo exhumar ao ditador sen poñer en marcha un proceso constituínte que dea lugar á redacción dunha nova constitución
Contra o que se nos quere facer crer, a Lei Fundamental, neo-franquista á que redactada manu militari, chamaron Constitución, presenta de raíz un notorio déficit de legalidade pola presionada inclusión no seu texto de leis da ditadura.
Os capitostes das finanzas e a elite empresarial habituados a impoñer a súa xerarquía, foron quen no seu intento de variar unha incómoda correlación de forzas e satisfacer as súas conveniencias impulsaron a repetición electoral, á que en reprobación desde a esquerda debe dárselle masiva e cumprida resposta.
A fortaleza democrática non consiste en prodigarse na celebración de eleccións, senón en impedir que os poderes fácticos que desde o primeiro día da Transición desafiaron e quebrantaron o resultado das urnas, sigan impoñendo a súa dinámica transgresora.
Tras o fracaso de vermellos e morados na formación de Goberno, traendo consigo o ideario primixenio de Podemos, Errejón con Más País concorre aos novos comicios disposto a erradicar a abstención e o desencanto, e decidido a atraer á súa causa ao electorado progresista
Impedir o acceso a información sensible e á relacionada coa corrupción política, así como á connotada con destacados membros da estrutura do Estado, é a clave esgrimida "en petit comité" para imposibilitar que Podemos forme parte do executivo de Goberno, para que así, todo “siga atado e ben atado".
No canto de condicionar o seu respaldo á investidura ao establecemento de medidas de control efectivo e real do Goberno, nun exercicio de degradación sen precedentes Podemos préstase a perpetuar o actual anacronismo democrático a cambio da súa inclusión no mesmo.
O devezo do PSOE en repetir os comicios para aniquilar a Podemos, é unha manobra de alto risco que mais que garantirlle a hexemonía na esquerda, por empacho electoral, achandaría o acceso ao poder do triunvirato das dereitas.
Coa súa maquinación en dobregar a Podemos, o PSOE tenta facer crer que o seu aliado natural, o neoliberalismo, contribúe á estabilidade, ao crecemento e ao desenvolvemento do país, aínda sabendo que a súa operativa funcional é xusto a antítese de tal propósito.
A do neoliberalismo é a historia interminable dun modelo inservible, que aínda así, mantense para satisfacer as esixencias de rendibilidade do capital, a pesar da súa adversa función como ariete impulsor da nova recesión.
GC 2020
Séguenos
