Aqueles comunistas aos Iglesias denominou “ cenizos” e vetou tras a constitución de Podemos hoxe son a súa máis servicial garda pretoriana, sen que nada quede das políticas transversais que preconizaba, nin mais tránsito político que o circuíto pechado do comunismo.
O relato neoliberal que durante o últimos corenta anos mantivo a prevalencia do privado sobre o público foi desde a súa instauración unha falacia, que aínda así tomou carácter de cousa certa polo patrocinio auspiciado por unha clase política que en demérito da fortaleza do Estado actuou desde a Transición como a galdrapa do neoliberalismo
A confluencia dos partidos dinásticos en apoio da Monarquía ameaza con transformar en anécdota a anunciada iniciativa de Unidas Podemos de instaurar a República, á vista do esgotamento social do ciclo de rebeldía do 15 M e a irrelevancia da súa condición de socio menor do Goberno de Coalición.
O novo modelo de asignación salarial dos cargos públicos de Podemos subverte as pautas de doazón creando con iso unha caste entre os seus membros, ao establecer que os que máis cobren menos doen, resultando paradoxal tal proceder nun partido que defende subir os impostos ás rendas máis altas.
Coa conduta anti - republicana que mantén a esquerda acomplexada no parlamento, caracterizada pola súa colaboración co Réxime do 78 e non oposta ao mesmo, será máis probable que consigan antes a súa propia extinción que o derrube da monarquía.
O que pretende o "tándem das dereitas" coa súa negativa a negociar os Orzamentos é debilitar a cohesión do Executivo no seu afán de perturbar a acción de goberno, a pesar que os prexuízos da súa maquinación resultan funestos para o interese xeral.
Tras a coalición con EU a permanencia de Iglesias á fronte de Podemos non fixo máis que deprezar a organización, e non tan só polo efecto fagocitario exercido polos comunistas, senón tamén, polo autoritarismo dirixente, o formato piramidal da formación e a cerrazón ao debate interno.
Tras corenta anos fomentando o desequilibrio sectorial e propiciando con iso a terciarización da economía, a adversa conxuntura do país esixe un cambio de rumbo, unha aposta decidida pola España industrial como única solución capaz de reequilibrar os desaxustes do seu anacrónico tecido produtivo.
O plan do Ministerio de Facenda relativo aos remanentes de concellos debe quedar sen efecto para dar paso á modificación do artigo 135 da Constitución e á derrogación da fatídica Lei Montoro, como paso previo á redacción dun novo texto normativo de réxime local que satisfaga as necesidades efectivas da cidadanía.
Cando arde a serra é coma se ardese unha parte da casa, unha parte de nós, e nós ardemos con ela.
A fuxida in extremis do vello Borbón por concatenada relación coa corrupción, deixa o legado monárquico á intemperie o que contribúe ao seu rachamento, situando con iso ao réxime do 78 ao bordo do abismo.
Ás veces sabe máis o demo por vello que por demo...
Toca enxertar a democracia para que floreza a liberdade e haber, na práctica,
a política de verdade.
De manterse ancorados no neoliberalismo é materialmente imposible erradicar o desemprego, e tan só co impulso de políticas de crecemento, o reaxuste dos sectores produtivos e a promoción empresarial poderase efectivizar ese obxectivo.
Promocionaranse prácticas adecuadas de alimentación e coidado de lactantes e nenos de pouca idade, ademais de fortalecer a coordinación nutricional multisectorial.
Clara pasou os primeiros anos da súa vida no Ferrol do nacionalcatolicismo. Eran tempos de
penurias, e máis para as familias dos represaliados. «Pasamos tempos duros: recordo
algúnhas veces, que miña nai, repartía un ovo entre miña irmá e eu, ela quedaba sen comer»
A Unión Europea non mudou en nada as súas políticas nin o seu proxecto en relación á crise anterior, o que sumado ás ambiguas condicións do Plan de Reconstrución, indica que contra o que di a nosa clase política a aplicación de recortes sociais está ao virar a esquina.
Sen auga e sen monte, para que queremos patria? Mentres ondean as bandeiras, estreladas ou coroadas dun santo grial nas sete provincias antergas, Monterrei arde en lapas de miseria pasteira
O Día de Galicia é o momento de corresponsabilizarnos e comprometernos publicamente co noso futuro en común, fundamentado no legado milenario dos nosos devanceiros. É, de igual xeito, o momento de poñer en valor e amosar ao resto do mundo, e a nós mesmos, os alicerces que conforman o noso ser esencial, fraternal, solidario e universal.
O esborralle de Podemos non terá reversión en tanto se manteña o anacronismo bolxevique como estratexia de afianzamento no poder, e non se opte pola reconciliación coa democracia participativa facendo que as decisións se tomen de abaixo cara arriba e non ao revés.
“Caldo, caldo, caldo… non queres comelo pero vas empesando” recita con retranca o grupo Malandrómeda na súa cumbia Malandra, aka “Bótalle caldo”; e así acontece nas eleccións galegas dende fai catro lexislaturas, ou oito, ou dez, ou… que sei eu? Disque é un caldo que non queremos, mais que despois de papalo catro anos, volvémolo pedir. E qué terá este bebedizo que non nos preste outro?
GC 2020
Séguenos
