A pandemia do Covid-19 sitúanos nunha encrucillada sen precedentes en “tempos de paz”, que fará variar no substancial o formato do actual sistema e deixará unha fonda pegada no conxunto da sociedade, cuxos efectos se recruarán de seguir utilizando o virus neoliberal como antídoto.
En certa maneira, as epidemias aseméllanse ás guerras: hai persoas que teñen que estar a loitar na primeira liña, como o fan os médicos, os enfermeiros, os celadores…; outras permanecen na retagarda en labores de organización, produción e distribución de recursos de todo tipo; mentres que outras, por razóns diversas, serán suxeitos pasivos cuxa vida é necesario protexer; así acontece cos nenos, cos anciáns, coas mulleres embarazadas, etcétera.
A demora do Goberno en resolver aspectos primordiais que esixían a súa urxente posta en marcha, sumado á notoria incapacidade para tomar medidas atenuantes con máis antelación, fixo que os efectos do Covid-19 fosen máis devastadores e que se acentuase a súa propagación.
O artista se se caracteriza por algo é por representar no exterior o que ten no seu interior. Pero non para embelecer o mundo, senón cun obxectivo de cambio e progreso social ou, como mínimo, para remover conciencias. O verdadeiro artista é un visionario, un profeta, non un artesán cuxa principal cualidade é dominar mellor que ninguén unha técnica.
O deixamento político por Navantia Fene faise aínda máis notorio ao comprobar como os partidos que en véspera electoral se proclaman valedores do estaleiro son os mesmos que se inhibiron diante da servidume que a traza da Rolda Oeste induciu no seu espazo funcional.
Coas súas controvertidas prácticas, o “sequito” dirixente de Podemos fixo que a organización sexa parte implícita da clase política que seis anos atrás viña combater. Renunciando con iso ao seu ideario e claudicando en capitulación sen que se albisque rexeneración á actual deriva.
O bipartidismo rexorde do seu letargo ao engulir aos outrora emerxentes Ciudadanos e Podemos, aproveitando a nefasta decisión de renunciar aos seus obxectivos para participar na política de bloques.
Exercendo de Vicepresidente do Executivo animar os agricultores a seguir manifestándose non pasa de ser unha insensatez, por canto tras o devandito envite o Goberno forma parte da protesta creando con iso unha situación anacrónica e ridícula que pon en cuestión a idoneidade de Iglesias para o desempeño do cargo.
Tras as proclamas acesas dos seus dirixentes, o gran hándicap desa nova esquerda con distintivo progresista que se atribúe Podemos, está no déficit moral, a volatilidade ideolóxica e a total falta de integridade por toda referencia.
A Moción de Censura que en Fene se someterá a debate e aprobación no pleno do próximo sete de febreiro, de prosperar, non só desaloxará o PP da Alcaldía senón que aniquilará políticamente o seu máximo valedor e concelleiro socialista que se opuxo de sempre a conformar un Goberno de progreso.
A pandemia de totalitarismo que acompaña os manexos de funcionamento interno dos partidos políticos, na súa inoculación, fai irrespirábel o corrompido ambiente que tales prácticas inducen na contorna da liberdade de expresión.
En menos dunha década o espírito de rexeneración do 15- M, pasou de ser unha esperanza para transformarse nun fracaso, quedando en auga de borraxes non tan só as promesas de renovación ideolóxica senón tamén a solvencia do seu propio modelo orgánico.
Para entender o trato preferente que Podemos lle depara a Yolanda Díaz, máis que avaliar os seus méritos, ninguén debe obviar que previo á constitución da formación morada Iglesias era o asesor en Galicia da lideresa comunista, relación que actualmente a sitúa no seu séquito de influentes.
As inundacións en Perlío non se resolverán, se ademais da limpeza periódica de leitos non se acomete a construción na desembocadura fluvial dunha infraestrutura hidráulica que en momentos de alto índice pluviométrico regule o nivel do fluxo mareal.
A estratexia de Unidas Podemos para impedir o acceso das dereitas ao goberno, consiste en renunciar aos seus postulados e facer seu o programa neoliberal do PSOE, gardando acatamento á disciplina da Ministra de Economía e ás políticas de axuste ditadas por Bruxelas.
Un proxecto horizantal, aberto, libre, sen compromisos previos, e que busca únicamente un consenso cidadán disposto a mover o bo goberno da institución pública que nos pertence a todos por igual, votes o que votes e penses o que penses.
O PP de Fene sostén que o delito de alcoholemia do seu Alcalde é parte intrínseca da súa vida privada, esquecéndose que a suxeición ao escrutinio que garanta a debida coherencia e exemplaridade coa función pública, fai imposible que politicamente o rexedor teña vida privada, que si vida íntima.
Polo xeral, non existen dúbidas acerca do momento no cal o negocio xurídico entre arrendador e inquilino chega ao seu fin: o día que sinala o documento asinado por ámbalas dúas partes. Con todo; pode ocorrer que o acordo decaia con antelación á devandita data.
Non é o nacionalismo periférico o factor causante do apoxeo ultradereitista, senón o vinculo que esta ten co neoliberalismo, por canto, os demoledores efectos das políticas neoliberais pola desigualdade e a hostilidade social inducida, intensifican a propensión electoral cara ao facherío.
Tras a implacable sentenza dos EREs, resulta indígnante o branqueo que da corrupción do PSOE fai Podemos; quen para favorecer a conformación dun goberno de coalición non dubida o mais mínimo en suavizala, a pesar que coa súa actitude está a conducir ao país á ignominia máis aldraxante e noxenta.
Podemos que fixo seu o espírito de rexeneración do 15-M capitalizando a indignación emanada da crise económica, crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido burocratizado de liderado narcisista e con métodos comunistas de laminación de minorías.
GC 2020
Séguenos
