O PP de Fene sostén que o delito de alcoholemia do seu Alcalde é parte intrínseca da súa vida privada, esquecéndose que a suxeición ao escrutinio que garanta a debida coherencia e exemplaridade coa función pública, fai imposible que politicamente o rexedor teña vida privada, que si vida íntima.
Polo xeral, non existen dúbidas acerca do momento no cal o negocio xurídico entre arrendador e inquilino chega ao seu fin: o día que sinala o documento asinado por ámbalas dúas partes. Con todo; pode ocorrer que o acordo decaia con antelación á devandita data.
Non é o nacionalismo periférico o factor causante do apoxeo ultradereitista, senón o vinculo que esta ten co neoliberalismo, por canto, os demoledores efectos das políticas neoliberais pola desigualdade e a hostilidade social inducida, intensifican a propensión electoral cara ao facherío.
Tras a implacable sentenza dos EREs, resulta indígnante o branqueo que da corrupción do PSOE fai Podemos; quen para favorecer a conformación dun goberno de coalición non dubida o mais mínimo en suavizala, a pesar que coa súa actitude está a conducir ao país á ignominia máis aldraxante e noxenta.
Podemos que fixo seu o espírito de rexeneración do 15-M capitalizando a indignación emanada da crise económica, crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido burocratizado de liderado narcisista e con métodos comunistas de laminación de minorías.
Tras os comicios do 10- N todo continuará igual se os electores que teñen a chave do cambio non emiten un voto en conciencia, para impedir que os desatinos do neoliberalismo sigan conducíndonos ao extravío como país e impoñendo o status quo duns poucos en desvantaxe do interese xeral.
Ante os novos comicios os electores deben convencerse que o perigo non está en depositar a confianza na esquerda real, senón en seguir outorgándolla aos que despois de conducirnos á crise repercutíronnos os seus efectos.
Cando en termos xerais o réxime constitucional do 78 non foi máis que a reformulación e renovación do franquismo, resulta un anacronismo exhumar ao ditador sen poñer en marcha un proceso constituínte que dea lugar á redacción dunha nova constitución
Contra o que se nos quere facer crer, a Lei Fundamental, neo-franquista á que redactada manu militari, chamaron Constitución, presenta de raíz un notorio déficit de legalidade pola presionada inclusión no seu texto de leis da ditadura.
Os capitostes das finanzas e a elite empresarial habituados a impoñer a súa xerarquía, foron quen no seu intento de variar unha incómoda correlación de forzas e satisfacer as súas conveniencias impulsaron a repetición electoral, á que en reprobación desde a esquerda debe dárselle masiva e cumprida resposta.
A fortaleza democrática non consiste en prodigarse na celebración de eleccións, senón en impedir que os poderes fácticos que desde o primeiro día da Transición desafiaron e quebrantaron o resultado das urnas, sigan impoñendo a súa dinámica transgresora.
Tras o fracaso de vermellos e morados na formación de Goberno, traendo consigo o ideario primixenio de Podemos, Errejón con Más País concorre aos novos comicios disposto a erradicar a abstención e o desencanto, e decidido a atraer á súa causa ao electorado progresista
Impedir o acceso a información sensible e á relacionada coa corrupción política, así como á connotada con destacados membros da estrutura do Estado, é a clave esgrimida "en petit comité" para imposibilitar que Podemos forme parte do executivo de Goberno, para que así, todo “siga atado e ben atado".
No canto de condicionar o seu respaldo á investidura ao establecemento de medidas de control efectivo e real do Goberno, nun exercicio de degradación sen precedentes Podemos préstase a perpetuar o actual anacronismo democrático a cambio da súa inclusión no mesmo.
O devezo do PSOE en repetir os comicios para aniquilar a Podemos, é unha manobra de alto risco que mais que garantirlle a hexemonía na esquerda, por empacho electoral, achandaría o acceso ao poder do triunvirato das dereitas.
Coa súa maquinación en dobregar a Podemos, o PSOE tenta facer crer que o seu aliado natural, o neoliberalismo, contribúe á estabilidade, ao crecemento e ao desenvolvemento do país, aínda sabendo que a súa operativa funcional é xusto a antítese de tal propósito.
A do neoliberalismo é a historia interminable dun modelo inservible, que aínda así, mantense para satisfacer as esixencias de rendibilidade do capital, a pesar da súa adversa función como ariete impulsor da nova recesión.
De non prosperar a investidura, ante os novos comicios, por desmobilización electoral, a abstención será a expresión de indignación que contra prognóstico deixará na estacada á esquerda, posibilitando así, que en coalición o trío da Praza de Colón tome as rendas da gobernanza do país.
"Nin en Deus, nin en reis, nin en tribunos"
Quen desde a esquerda queira reorientar a función política, debe ter presente de antemán que mais alá das aparencias, polas súas marcadas connotacións co neoliberalismo o PSOE é alleo a ese ámbito de acepción ideolóxica.
Tras o constitucionalismo do PP e Ciudadanos non está o referendo da vontade popular, senón a actuación de dúas marionetas cuxos fíos son dirixidos por personaxes anónimos que se encobren detrás do eufemismo xenérico dos mercados.
Os ministrables que Podemos propoña ademais de recoñecido prestixio deben manter intacta a razón política da súa orixe, non sendo de recibo primar para tan relevante labor a quen coa súa mala praxe son responsables do desastre sufrido.
Respecto a esta cuestión é oportuno traer a colación o galego. Na nosa lingua temos exemplos que amosan a nosa especial interpretación do mundo. Velaí os apelidos «Patiño» e «Calviño», que traducidos ao castelán moven á risa.
Mentres se acentúa a deterioración de PODEMOS, Iglesias que se mantivo mudo ante a derrota, lonxe de afrontar con inmediatez o necesario xiro de reconducción, opta pola promoción ministerial del e o seu séquito a pesar que as urnas lle situaron A Moncloa moito máis lonxe que Galapagar.
GC 2019
Séguenos
