A filla casada do Rei

A declaración dun cidadán a xeito de imputado perante un Xulgado constitúe un acto garantista, onde somos informados dos feitos polos que se nos anda a investigar e se nos pregunta sobre eles.

Por X.A. Pérez-Lema | A Coruña | 10/02/2014

Por outra banda, fronte á obriga das testemuñas de dicir a verdade, os imputados teñen dereito a non declarar en absoluto, a non se declarar culpábeis e a non respostar algunha, varias ou moitas das preguntas que se lles prantexen.

Xa que logo, a Infanta só usou do seu dereito cando rexeitaba respostar ás preguntas das acusacións populares, teimaba nos “non sei”, “non lembro” ou “non teño a constancia” e vencellaba moito do ocorrido á plena confianza que acreditaba na súa parella. Pero é tarde de máis para que ésta actitude tan dubidante e pouco elocuente evite as sombras a respecto da conduta da Infanta e, sobre todo, evite o imparábel proceso de degradación da imaxe do Xefe do Estado e da Institución monárquica non só entre a cidadanía do Estado senón na opinión internacional que, con màis ou menos acerto, relaciona directamente esta crise coa “spanish corruption” e co esfarelamento da chamada “Marca España”.

Para máis, a Casa Real xestionou de xeito moi desafortunado este proceso. Primeiro teimando durante meses para que a Infanta non declarase, despois tentando que o fixese con privilexios (chegar en coche e non a pé, non pasar polo control de seguranza…) e logo enviando sinais de comprensión e apoio: a filla casada do Rei volvería a casa dos seus pais para descansar. Feito absolutamente normal nunha familia normal, mais non tan lóxico nunha familia especial que encarna unha Institución só xustificábel por razón de exemplaridade e utilidade.

Na España do 2014 a Institución monárquica non é percebida como exemplar pola cidadanía do Estado. E perdeu tamén aquela comprensión e apoio internacional que lle achegaban doses de utilidade. Se exemplar non é nin útil tampouco, só fica que a cidadanía decida democraticamente, cando e onde cumpra, sobre o sentido da Institución no futuro.

A arrincadeira: Albert Rivera e Paco Vazquez

Albert Rivera presentou na Galicia o seu Movemento Cidadàn (MC) da màn do ex alcalde coruñés Francisco Vàzquez. Semella un chisco chocante querer vender rexeneracionismo e transparencia da màn desta caste de compañas.

Licenciado en Dereito e graduado en Administración de Empresas. Leva exercendo a avogacía máis de vinte anos e dirixe o seu propio despacho n’A Coruña, con nomeada adicación ao Dereito Administrativo e Mercantil . Foi profesor da Escola de Práctica Xurídica do Colexio de Avogados coruñés e da Facultade de Ciencias Sociais da Universidade de Vigio. Arestora imparte a docencia no primeiro programa de asesoría xurídica de empresa que se desenvolve en Galicia, no Instituto de Finanzas e Formación Empresarial (IFFE).Publicou varios traballos sobre temática xurídica. Foi xefe de gabinete do Conselleiro da Presidencia Pablo González Mariñas, sendo Presidente Fernando González Laxe e secretario xeral de Relacións Institucionais na Vicepresidencia da Xunta ás ordes de Anxo Quintana (2007-2009). Fpoi asesor xurídico do Consello da Xuventude de Galicia (1991-1997) e tivo unha intensa actividade na defensa penal de obxectores e insumisos até que se acadou a supresión do servizo militar obrigatorio. Colaborador da Radio Galega e da TVG e de varios xornais, revistas e emisoras de Radio e TV galegas.