Viaxe ó país das ananas

Nesta cuadraxésimo oitava entrega de 'Viaxes sen Lee', o oneironauta Gabriel Rei-Doval chega ó país das ananas, onde nada é o que parece

Por Gabriel Rei-Doval | Denver (Colorado, USA) | 08/12/2021 | Actualizada ás 12:00

Comparte esta noticia

Cheguei ó aeroporto de Portland tras unha noite de insomnio e nada máis pasa-lo control de seguridade sentei pachorrento na sala de embarque. En tres días comezaba o terceiro simposio norteamericano de estudos galegos.

Aterrando no aeroporto de Denver
Aterrando no aeroporto de Denver

O aeroporto tiña varios niveis. Inicialmente estabamos no de abaixo, de espazos grandes e amplos. Mais o tempo pasaba e ninguén nos informaba sobre o voo. Daquela subimos a un nivel superior para preguntar. Avistei un nacho revisando o meu pasaporte, cunha copia do documento da muller que esperabamos na outra man. Realizaba comprobacións de seguridade e eu, ante o moito tempo que botaba completando o proceso, pregunteille se estaba nalgunha lista negra, mais o empregado ignoroume e seguiu traballando sen dar palabra. De alí a un pedazo, estabamos xa no avión dirixíndonos á pista, atrancada por outros avións que nos impedían saír. Daquela, o voo adiouse e trasladáronnos a unha especie de motel. Había persoas de diferentes niveis, con máis e menos posibles, e eu estaba entre os últimos, case mochileiros.

Patricia espertoume. O embarque acababa de comezar. Despegamos de Portland á hora prevista, en pleno ecuador de outubro, apenas rompeu o día. A luz batía na miña xanela mentres o Pacífico se perdía no horizonte. A miña mente pechou o caixón e perdín a consciencia restante coma aire a saír dun colchón inchable pinchado.

Agora estaba na sala de espera, nunha zona moi alta, e tiñamos que camiñar sobre unha especie de estantes anchos, supostamente ben suxeitos, que me daban vertixe. Estaba comigo Liz, que non sentía medo, se movía con tranquilidade e mesmo conectaba apracible desde aquel estante con outro corredor, mentres eu seguía paralizado polo medo e apenas era quen de moverme.

Xa nese novo nivel, de súpeto anunciaron o avión que agardabamos achegarse con problemas técnicos severos. Invadiume unha sensación de angustia e a inminencia dunha situación terrible. Achegábase ó aeroporto un aparello que podía esnafrarse contra nós, non sabía se á mantenta ou porque viña sen control naquela dirección. A aeronave estaba cada vez máis preto, podía mesmo visualizala no horizonte e senti-la sensación de emerxencia, perigo inminente, pánico voador con forma de avión. Había moitas persoas e, despois de berraren “sálvese quen poida”, todas fuxiron sen miraren ó seu redor, querendo se-las primeiras en saíren daquela sala, onde o impacto era seguro. A súa salvación incrementou a soidade de cadaquén. O avión acabou esnafrado contra o aeroporto, destruíndo unha parte da terminal, envolta nun fume escuro e pesado. Máis tarde puiden visualiza-los restos, calcinados ou aínda ardendo, de algo que supostamente antes fora un avión.

Durante o III Simposio Norteamericano de Estudos Galegos en Denver (outubro de 2018)
Durante o III Simposio Norteamericano de Estudos Galegos en Denver (outubro de 2018)

Nestas o peto da aterraxe en Salt Lake City tróuxome de volta á realidade ordinaria. De vagariño, puidemos face-la conexión final a Denver. Sentados esta vez na parte central do avión, axiña escoitámo-lo comandante Emil Blacksmith informarnos co seu afable acento californiano da temperá nevarada que recibiría a nosa aterraxe na outra banda das Montañas Rochosas. A elevación serena sobre o lago da cidade salgada propiciou o meu reencontro inmediato con Morfeo.

Agardaba en Denver a arribada dun unicornio de crinas douradas. Mais xurdira un problema no voo e alguén tentaba manobrar en situación límite para permitir unha aterraxe segura da aeronave en perigo. As severas dificultades técnicas do avión facían imposible controla-lo aparello, que descendía aceleradamente sen control. E nestas vinme dentro da aeronave, sentado onda o unicornio dourado, tentando mante-la calma naquel naufraxio aéreo, mentres o avión seguía descendendo de maneira descontrolada e o unicornio repetía sen parar “a curuxa non é o que parece”. Agora eu entrara no corpo do comandante Blacksmith e tentaba endereita-lo avión mentres descendía en picado sen remedio. Fitei as miñas mans e transporteime a un dron que gravaba a soçobra da aeronave sobre as Montañas Rochosas. E, sen saber como, aparecín no exterior do aeroporto de Denver mentres o avión batía co chan do aeroporto. Vinme rodeado dun fume mesto e negro que apenas me permitía respirar. Estaba nun túnel que entraba na terminal ennegrecida mentres ninguén se preocupaba de como a xente fuxía da terminal procurando un lugar seguro. Eu axudei varias persoas a saír a través dun pasadizo empinado de cemento que levaba a un aparcadoiro elevado sobre o nivel da pista. Cando cheguei ó final, o meu coche desaparecera; camiñei só e saín por min mesmo a pé daquel edificio co que me quedaba: o corpo e a roupa posta, nada máis. 

Era eu a persoa que tentara endereita-lo rumbo do avión sen dalo estabilizado? Fora unha aventura demasiado difícil para a que carecía de adestramento e recursos, alén do meu torpe entusiasmo e entrega sen límites? Era eu parte do avión que se esnafrara ou realmente sobrevivira? Quen gravara o accidente? 

Sen sabelo, seguín avanzando por un corredor ata chegar a unha porta cuberta por unha cortina de veludo vermello. Ó descorrela non podía cre-la vista dos meus ollos. Un mangado de ananas de formas e cores diversas falaban animadas en español, inglés e galego con desenfado e soberbia. Unha daquelas ananas, empoleirada no cumio dunha escaleira sobre catro rodas, achegárase desafiante e tocaba con insistencia o meu antebrazo mentres repetía “benvido ó país das ananas”. O abaneo do meu antebrazo fíxose máis e máis insistente e incómodo. 

Da outra banda do espello, Patricia seguía tentando espertarme: erámo-los dous últimos ocupantes da aeronave. O comandante agardaba na porta dianteira xunto ó seu axudante, cun unicornio diminuto na lapela. Desexoume sorrinte unha feliz estancia en Denver e, mentres saïamos, repetía sen parar “nada é o que parece”.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA