Nicolás Xamardo
Profesor Honorífico da UPV/EHU

Manuel Monge, vítima franquista
En primeiro lugar, felicito a Ángel Gabilondo polo escrito que enviou ao goberno municipal de Elche (Alacante), instando á retirada da cruz dos caídos do Paseo de Germanías desa cidade: “Es un elemento contrario a la memoria democrática y a la dignidad de las víctimas que deben ser retirados o eliminados, sin necesidad de evidenciarlo con una placa o una inscripción”. Por outra parte, o escrito de Ángel Gabilondo sinala que “el monumento mantiene el signficado atribuido con ocasión de su construcción en 1944”.

Philippe Lazzarini, Comisionado Xeral de UNRWA
No sur, ao redor de Rafah, multiplicáronse as estruturas de plástico improvisadas por todas partes, mesmo nas rúas, e a xente tenta protexerse do frío e a choiva. Cada un destes febles refuxios pode albergar a máis de 20 persoas. Rafah está tan conxestionada que apenas se pode conducir con coche no medio do mar de xente. A poboación de Rafah case se cuadriplicou, con máis de 1,2 millóns de persoas.

Como é de xeral coñecemento, o 18 de xaneiro deste ano o Congreso dos Deputados aprobou a reforma do artigo 49 da Constitución de 1978 para substituír a palabra «diminuídos» pola locución «persoas discapacitadas». E o día 25 do mesmo mes o Senado fixo o propio.
Porén, este cambio é unha simple maquillaxe semántica —procedemento cosmético que goza de gran querenza entre a actual clase política— e se o analizamos con certa profundidade tomaremos conciencia de que empeora a consideración dada a quen padece limitacións de carácter físico, mental ou sensorial. É o que nos ensina a etimoloxía: o prefixo grego «dys» significa «dificultade» («disfaxia» é a dificultade para deglutir) e tamén «mal» («dispepsia» é o termo médico indicativo de malas dixestións).

REFLEXIÓN ANTES DE FALAR DOS PELLETS
“O mar é moi grande, ancho e profundo. El é o máis grande que hai neste mundo”. Estas son as verbas que o Çe, e a súa orquestra Pantasma, usa na canción que todas as crianzas do país cantan de memoria e coa que aprenden os nomes que o pobo lle dá aos peixes. Aínda que a frase é acaída, “O mar é o máis grande do mundo”, este mundo queda restrinxindo a unha visión antropocéntrica da natureza e exclúe as partes do planeta que tanto custa estudar, e comprender, dende o campo científico e que compoñen o interior da terra (do “mundo”) alén da cortiza, oceánica ou continental, superficial. É dicir, así de maneira xeral, o mar é o máis grande do mundo que vemos, aínda que no mar, sendo paradóxico, parece que a nosa atención sempre recae tamén no mar que vemos e non en todo o mar que hai.