Que despois de 43 anos da morte do ditador, o seu corpo permanecese no mausoleo do Valle dos Caídos, evidencia a anémica situación do réxime dominante desde a Transición en cuxo periplo o bipartidismo permitiu manter esa anomalía ao tempo de repetirnos a ata a saciedade que a nosa era unha democracia modélica.
Pódese entender que non compartir, a actitude da dereita de non facer nada por emendar este paradoxo, pois na súa intención estivo sempre que a vitoria do franquismo persistise a perpetuidad, menos comprensible é a disposición mantida pola esquerda quen deixou pasar 22 anos exercendo a función de goberno antes de consumar a recente exhumación dos restos do maior genocida da historia de España.

Tocante a aspectos políticos a memoria adoita ser débil, cando non interesadamente distraída, de aí a necesidade de tonificarla e moi especialmente antes de entrar a avaliar un problema de tamaña complexidade como o Catalán. para así decatarse que o detonante que desatou o actual conflito foi a batería de modificacións que o Tribunal constitucional ( TC) introduciu ao primitivo texto do Estatut como consecuencia do recurso de inconstitucionalidade interposto polo Partido Popular o 31 de xullo de 2006.e cuxo fallo se deu a coñecer en xuño de 2010; un momento que aquel despropósito por reacción dinámica fixo disparar o arraigamento do independentismo ao deixar sen efecto o catalanismo como se concibiu ata entón, que se fundamentaba en ampliar cotas de autogoberno en base á negociación con Madrid.
Con todo, o veleno inoculado contra o catalanismo polo Partido Popular é anterior ao ditado polo alto Tribunal, pois se remonta ao proceso de recollida de firmas para a interposición do recurso de referencia, campaña que foi utilizada non tan só para recompilar sinaturas senón tamén para proxectar unha imaxe negativa de Cataluña nun amplo sector da poboación española, a pesar de que o Estatut primixenio era un marco de estabilidade onde sentían a gusto unha maioría de partidos cataláns e a maioría social daquela comunidade.

Chegamos a tal grao de degradación democrática que o simple feito de exercitar a defensa de todo dereito constitucional converteuse nunha acción clandestina, ata o extremo, que a exclusión social ten substituído ao Estado de Dereito e a función política transformouse no labor contraposto á expresión que outorga a vontade popular.
Dito doutra maneira, a través dun estratéxico deseño de enxeñería de clases, este país circula cara a un proceso de decrépita regresión e tal tendencia é consecuencia dunha alianza que en tácita conveniencia mantén a elite máis recalcitrante do poder económico e a facción máis reaccionaria da estirpe política, que empeñadas en impoñer unha democracia de mínimos , veñen dispostas a prorrogar o seu control do poder; seguindo unha vez máis a súa ensaiada e frutífera argucia de utilizar as urnas para consumar o engano electoral.

Cando como agora téntase subordinar a democracia á dinámica dos mercados, ademais de forzar a súa retracción estase a impedir seu avance cara á consolidación do Estado de Dereito, ao tempo de propiciar as condicións para a involución, que é xusto o que vén albiscarse actualmente coa inxustificable intromisión dos poderes económicos no fallido proceso de conformación de Goberno. Unha situación inquietante e mesmamente intolerable, sobre todo,cando é ostensible a mala praxe de utilizar o mangoneo para deixar sen efecto o veredicto das urnas, poñendo así en cuestión a soberanía popular a través do subterfuxio dun consenso de aparencia.
Pero se a intromisión do sistema financeiro no espazo reservado á función política é totalmente inaceptable, maior rexeitamento ten de merecer a permisividade outorgada desde o foro político a esta inxerencia, desde o punto e hora que tal condescendencia é autorizada por quen ostentando cargo público non dubida en contravir os seus propios compromisos co electorado e poñerse ao servizo dos que desde a órbita empresarial polo turbio dos seus manexos convertéronse nos principais protagonistas do escándalo. Polo menos iso evidencia a súa función corruptiva no contubernio dunha corrupción extensiva que todo o invade, e que ademais de quebrantar a democracia deslexitima por colusión o papel colaboracionistas desa maioría política fronte aos cidadáns.

No contexto ideolóxico das súas orixes, Podemos establecía que se debía priorizar a unidade do pobo á unidade da esquerda, e mantendo esa premisa foi cando a formación morada alcanzou o seu cenit electoral, unha tendencia que mudou nos substancial cando a súa “renovada cúpula” decidiu investir os termos e reorientar a súa traxectoria cara a posicións de esquerda tradicional, pois tal reorientación conduciulle a resultados acordes aos colleitados por quen ocupaba no seu momento devandito espazo político, o que se traduciu nunha perda de seis puntos nas urnas con respecto aos anteriores comicios.
Equivocáronse por tanto quen desde o staff dirixente da organización morada optaron por circunscribir a súa acción política aos seus intereses , por canto, o único que propiciaron con aquela anacrónica conversión esquerdista foi vivificar o manido obxectivo de EU de unir á esquerda, cando o auxe electoral de Podemos (cinco millóns de votos) máis aló de corresponderse en exclusiva con electores dese ámbito de localización obtívose coa participación inclusiva de boa parte da sociedade, que farta da fraude democrática, da desigualdade, precariedade e corrupción, desde a pluralidade, decantáronse co seu voto por unha refundación política que poñía no centro as necesidades da xente.