Tódalas náuseas a náusea

Armin pensaba que a mellor ruta desde Irvine ata o Gran Canón e Santa Fe era a través de Las Vegas e convenceume para visita-la cidade dos casinos. A ruta desde o sur de California pola Interestatal 15 virou fermosa tralo ascenso progresivo e vista ampla desde as alturas. A paisaxe mudou e o ollar perdíase nun horizonte aberto, engalanado por outeiros prominentes e rectas infindas. Só a necesidade de prestar atención á condución impedía gozar da éxtase desértica na autovía entre California e Nevada, mentres por momentos parecía tocarse o ceo coa man. 

A sensación foi interrompida polas sombras xeradas naquel serán temperán de novembro. Armin falárame de parar na Ivanpah Solar Power Facility, pero faltaba case unha hora para arribar ás Vegas e deixei para outra ocasión a visita á planta termal solar máis grande do mundo. Aínda non sabía como sería a entrada no lugar onde nada pasa e todo queda e seguín centrado nos gozos e as sombras do camiño, porque o vieiro ás veces é máis importante ca o destino.

Finalmente, a chegada ás Vegas coincidiu cun lusco-fusco que me limitei a aceptar. Na recepción do hotel comezou a espertar en min un rexeitamento visceral a aquel lugar. Optei por unha parada breve no cuarto e saír o antes posible a depositar algo no estómago, regado durante o delicioso periplo desértico entre California e Nevada apenas con auga e froita.

A recepcionista do Ballys recomendara o bufete de Caesars Palace, mais trala ponte de Flamingo Road unha sensación de náusea foi facéndose evidente mentres enxergaba os neóns prominentes e despropósitos arquitectónicos de Las Vegas Boulevard. Tanta esaxeración urbana estaba a dificulta-la miña orientación na procura da entrada ó hotel-casino máis importante da cidade. O que noutros lugares era claro alí ocultábao a opulenta ostentación dos edificios que disipaba a xeolocalización do camiñante.

Atravesei o corredor do complexo, cheguei a un amplo recibidor interior e preguntei a un sesentón achaparrado de lentes redondos pola sala de xantar. Identificouse como Augusto, colombiano e ensinante de cultura latinoamericana na Universidade de Nevada. Insistiu solícito en acompañarme para cear na sala central do Caesars, amainando o meu desconcerto con precisións xeográficas. Como bo latinoamericanista, Augusto adoraba a carne bovina á grella regada con abundante Merlot chileno, que inxería con voracidade.

Finalmente, aceptei compartir mesa e mantel naquel local kitsch onde todo era posible cun académico moreno ben versado no boom a conversar con humor estereotípico e previsible, guiado polo etílico elemento. A súa obsesión polo canon literario só era comparable á que manifestaba polas curvas femininas. A conversa cun estraño de paso que a mañá seguinte se evaporaría como néboa de novembro estimulou a intensidade dos seus prexuízos, ata que a conversa despegou completamente da literatura do boom para perderse na mesta néboa de frustracións vitais e naufragar nos valores de existencia simple de avanzado outono.

Así, a náusea kitsch da arquitectura circundante aliñouse coa que comezou a producirme aquel calvo sureño que tapaba as frustracións vitais co cartón da súa testa dourada polo sol de Nevada. A sensación vomitiva foi in crescendo e colapsou cando comezou a referirse a unha colega súa como profesora de peso consonte a masa muscular acumulada sobre a base ósea. Daquela tiven que abandona-la mesa e dirixirme con urxencia ó baño anexo ó comedor e baleira-lo sistema dixestivo superior para atopar un mínimo equilibrio orgánico.

Escusei o meu malestar polas condicións da viaxe e saín apresurado do restaurante. Camiñei de volta ata Ballys e crucei ás présas un recibidor de ollares extraviados sobre máquinas comecartos. Subín sen dar tempo a pensar, centreime no sorber dunha macela naquel cuarto enmoquetado en vermello e verde escuro e procurei refuxio incondicional en Morfeo.

Ó espertar, na mañanciña, a náusea seguía alí. Así que, sen tempo para cavilar e resolta a loxística máis básica, arranquei o coche sen mirar atrás e saín daquela cidade kitsch coa esperanza de que "o que pasara nas Vegas permanecese nas Vegas", confiando en que aquela náusea non fose excepcion de tódalas náuseas.