OPINIÓN.- Triste Rosa

Rosa Díez é unha experimentada populista, habelenciosa nesa política que definiu atinadamente o poeta e dramaturgo Louis Dumur como «a arte de servirse das persoas, facendo crer que se lle serve». Díez aprovéitase da fraquezas de PP e PSOE para postularse como síntese, e ao mesmo tempo superación, das forzas nucleares do bipartidismo español, abandeirando un progresismo baleiro, cinicamente dereitista e neocentralista.

Un dos máis influentes blogueiros italianos, Roberto d'Agostino, confesáballe a Miguel Mora, corresponsal de El País, que quen manda en Italia é «unha trama de intereses. Chámalle P2, P3 ou P4, que decide se es de fiar e te dan ese papel. Ti só non chegas aí. Son eles quen mandan». O fío condutor da axenda agochada de Rosa Díez non é outro que o seu degoiro por seducir aos poderosos xestores das nosas P2, P3 ou P4 de que ela é de fiar e de que o seu populismo, raquítico en votos e anémico en cultura democrática, necesita do seu agarimo mediático e financeiro para triunfar como remedio para todos os males de España.

Aínda é pronto para saber se Rosa Díez será adoptada pola grande aristocracia dos negocios e polos construtores da opinión pública como unha utilitaria alternativa de poder, mais como pouco Feijóo tenlle que estar moi agradecido, que o acuse de ser moderado e centrista é a mellor promoción que se lle pode facer ao líder dos novísimos conservaduros galegos. De Monte Pío deberían mandarlle un galano cunha sentida nota: «Rosa vermella, fachendosa rosa, triste rosa de todos os meus días.»

Manuel M. Barreiro  é historiador e analista político, mantedor do blog De paso