Beiras ten que dar o seu último zapatazo

Os tempos aceleráronse e a Marea como o Jordán abriuse en dous. Todos gañaron e todos perderon. Brancaleone non logrou chegar a Terra Santa. O camiño de Santiago quedo aberto, abatido para que a dereita volva gobernar en Galicia.

A Armada Brancaleone naufraga antes de chegar a porto

Por Lois Pérez Leira | Vigo | 04/01/2019

A Armada Brancaleone quedou debilitada. O guerreiros de base, moitos morreron no intento outros desilusionados marcharon ás súas casas. O inverno será moi longo e é necesario recuperar enerxías. Xosé Manuel Brancaleone non se pronuncia. Algúns pensan que seguirá invernando. Ese foi o destino que lle determinaron as súas primeiras espadas.

E, mentres, moitos nos preguntamos quen son os responsables deste final tan dantesco?. Como é posible que un espazo que xero tantas ilusións con Alternativa Galega de Esquerda, terminase nesta bolsa de gatos que son as Mareas?.

Creo que existiron dous aspectos fundamentais para o fracaso deste proxecto político. Por unha banda as concepcións políticas posibilistas, reformistas que os levaron a ser unha nova "casta", a dos progues. Estas concepcións non tiñan en conta a Galicia como nación, nin á clase obreira como suxeito histórico dos cambios. Doutra banda os métodos organizativos e de participación. O Cidadanismo, asambleísmo ou todas as formas utilizadas converteron a estas organizacións en superestructuras electorais. Moitos pratós televisivos e pouco traballo de base. As fotocopias do iluminado, foron malas e pouco creíbles.

Soamente chequear o poder de mobilización do 25 de xullo -de cada forza integrante das Mareas-, para saber que non teñen base. Moitos xefes e poucos combatentes. Con só mirar as fotos dos actos do día patrio, para terminar a película como un drama.

Entón para que gobernar? Para ser mais éticos, máis honestos? Ou para utilizar o poder institucional para realizar as necesarias transformacións sociais que se necesitan?. Para iso é necesario crear poder popular. Organizar ás bases, unha central obreira potente de clase, potenciar o asociacionismo, crear medios de comunicación alternativos, novas formas de produción etc.

Non quero pecar de pesado pero aínda creo que Xosé Manuel Beiras ten que dar o seu último zapatazo.

Naceu en Vigo en 1953, emigrando á Arxentina cos seus pais sendo aínda un neno. En 1990 retorno definitivamente a Galicia, especializándose en temas migratorios. Durante estes últimos anos escribiu numerosos libros sobre a emigración galega e impartiu distintas conferencias en distintos países do mundo. Nos últimos anos se dedicou ao documentalismo sendo director de 18 documentais. Na actualidade é o secretario xeral de Nova Esquerda Socialista, organización que participa do Novo Proyecto Común. Foi distinguido en numerososa oportunidades, sendo nomeado cidadán ilustre da cidade de Salvador de Bahia.