Artigos de Xosé Antón Jardón

Don Alberto e a astroloxía luscofusquiana

«Ya el sol asomaba en el poniente, / ya el cóndor surcaba el firmamento / y la patria gloriosa, heroica y valiente, / de victoria profiere el juramento.» (Les Luthiers, Ya el sol asoma en el poniente)

Aaai!, se as paredes falasen, don Alberto

«Yo te he de ver y te he de ver y te he de ver / aunque te escondas y te apartes de mi vista / y si yo pierdo mi cartera sin querer / de nueva cuenta te mando un retratista» (Antonio Aguilar, Te traigo en mi cartera)

O seu nome fede a pólvora queimada, excelentísimo señor!

«Tristes guerras / si no es amor la empresa. / Tristes. Tristes. / Tristes armas / si no son las palabras. / Tristes. Tristes. / Tristes hombres / si no mueren de amores. / Tristes. Tristes.» (Miguel Hernández, Tristes guerras)

Feijóo rebenta os freos ao atravesar o Padornelo

«Donde fuiste feliz alguna vez / no debieras volver jamás: el tiempo / habrá hecho sus destrozos, levantando / su muro fronterizo / contra el que la ilusión chocará estupefacta» (Félix Grande, Donde fuiste feliz alguna vez...)

Por que te vas, Alberto?

«Todas las promesas de mi amor se irán contigo / Me olvidarás, me olvidarás / Junto a la estación hoy lloraré igual que un niño / Porque te vas, porque te vas, porque te vas, porque te vas» (Jeanette, Porque te vas)

Contra o carnaval de Madrid, viva o entroido de Xinzo!

«En las horas de escabio y amarguras / me pregunto si fue cierto tu cariño / y aunque busco en el embrage no hay ninguna / que como vos me quiera como un niño...» (Les Luthiers, Pieza en forma de tango)

Cando as rogativas non dan acabado coa sequía

«E o Marcelino non di nada, está coma aparvado. Hai un silencio. E no silencio coma un arrastres, coma unha fouce que pasa segando». (Bernardino Graña, Fins do mundo)

Cando as rogativas non dan acabado coa sequía

«E o Marcelino non di nada, está coma aparvado. Hai un silencio. E no silencio coma un arrastres, coma unha fouce que pasa segando». (Bernardino Graña, Fins do mundo)
Antón Jardón Xosé Antón Jardón Dacal (Vilar de Santos, 1952), é Coordinador do Padroado do Museo da Limia. Colabora habitualmente con artigos de opinión e relatos en La Región, Galicia Confidencial, Praza.gal, Temposdixital e BadalNovas. Coautor dos libros A luz da chuvia (2019) e O Lebre das Casarizas, unha vida de máquinas e inventos (2019), ten participado en diversas publicacións colectivas: Limiaxinacións, Evocacións das Terras do Lethes (2009), Miguel, un cura grande en Parada de Outeiro (2009). Secretario-interventor de administración local xubilado, foi alcalde de Vilar de Santos, deputado provincial, vicepresidente da Federación Galega de Municipios e Provincias e Delegado da Consellería de Industria no bipartito.