A escenificación na política

.. Ninguén vivirá para traballar pero todos traballaremos para vivir Os economistas non chamarán nivel de vida ao nivel de consumo nin chamarán calidade de vida á cantidade de cousas Os cociñeiros non crerán que ás lagostas encántalles que as fervan vivas Os historiadores non crerán que aos países encántalles ser invadidos Os políticos non crerán que aos pobres encántalles comer promesas… Eduardo Galéano

Por Fermín Paz | As Pontes | 05/12/2022

Comparte esta noticia
Calquera que lea os clásicos gregos pode chegar a unha conclusión: foron un dos primeiros pobos en escribir as súas historias e os seus pensamentos nos que desenvolveron as grandes cuestións da existencia humana: a vida, a morte, o amor, a natureza do mundo e a alma. Ao fin e ao cabo, foron eles quen acuñaron o termo "filosofía". Ditas lecturas esixen enfrontarse a todas esas cuestións e máis. As veces, logo dalgunha destas lecturas, pregúntome, queda algo por descubrir de nós mesmos? 
 
A miña resposta é, cada xeración temos un pouso do pasado é unha responsabilidade por facer o que nos toca facer. Sei que as cousas cambiaron moito. Que calquera tempo pasado non foi mellor. Que non é posible un agora sen un antes e tampouco un futuro, sen pasado e sen presente. 
 
A característica principal do teatro e contar historias mediante actores, discursos, música e escenografía. Mais na política cada quen represéntase a si mesmo e cando queres aparentar ser outro, a xente dáse conta. A diferenza entre ámbalas, é que no segundo caso hai que facelo coa mesma linguaxe que falamos entre nós ( na familia, no choio coas amizades... ) , namentres no primeiro é posible empregar calquera rexistro. 
 
A miúdo pregúntome porqué dita actividade (a política) está tan degradada e sempre acredito nunha resposta: os liderados priorizan a escenificación á acción e, por extensión, dita maneira de facer remata impoñéndose no colectivo organizado.
 
Os mais vellos sempre defendemos a importancia de non deixarse levar pola onda dos “modismos”. Sempre soubemos que, unha parte da actividade pública é escenificación xa que necesitamos comunicar o que facemos, o como e o porqué. O problema xurde cando non se fai desde a verdade, cando trabucamos a parte co todo ou cando te deixas levar polos que menos saben e a miúdo son os máis esixentes, cando menos nos asuntos do seu interese.
 
Na maioría dos casos os medios de comunicación e xornalistas, foron quen de converter o campo político nun espazo escenificado que ten actores, argumento, trama e desenlace con recursos expresivos e feitos principais e secundarios. Dita maneira de facer a política estase a impoñer, ninguén fixo nin fai moita resistencia por se acaso o deixan fóra
 
A practica política de hoxe necesita inxerir contidos no campo informativo, atraveso dunha dramatización excesiva para producir efectos emocionais na xente. Os asesores e as direccións das organización teñen que adaptarse á lóxica desta industria, exhibindo produtos mediáticos que, máis que informar, tratan de facer espectáculo e, no mellor dos casos, entreter aínda que sexa meténdolle o dedo no ollo ao contrario A preocupación polas adhesións ao proxecto político pasa a un segundo plano, a importancia son as medicións no calado do discurso ou dunha acción parlamentar ou nos apoios que teñen as diferentes opcións nas enquisas. 
 
A lexitimación do poder xa non precisa só dos votos nas urnas e no Parlamento, necesita tamén dun certo consentimento da mal chamada "opinión pública". Neste calexo sen saída, a militancia é substituída por politicólogos, especialistas en comunicación e mercadotecnia, xornalistas, asesores de imaxe, etc... O obxectivo non é outro que obter unha maior eficacia informativa, que á vez está obrigada a sintonizar coas esixencias do sistema mediático. Neste contexto a dramaturxia política precisará cada día máis do escenario e dos cálculos da noticiabilidade ou interese xornalístico, e menos da base das organizacións. Imos camiño, a pasos axigantados, doutra maneira de facer e de estar na política. A prioridade é a imaxe e a mensaxe polo cal as equipas de dirección non terán moito tempo para o análise o deseño de tácticas-estratexias e a loita. O principal pasa a ser o dominio narrativo, é dicir, o ritmo e o gañador no escenario do campo mediático. As redes sociais son un condicionante novo para acción política e os liderados están afectados por este síndrome, chegando ao paradoxo de darlles mais importancia que a propia militancia e simpatizantes.
 
Se a política asemella cada vez máis a publicidade para a venda dos diferentes produtos industriais e está deseñada só para acadar a atención da xente. A consolidación desta dinámica para algunhas alternativas é o remate ou unha grande fraxilidade.
 
A caricaturización da política é unha tendencia que a leva ao progresivo descrédito diante da cidadanía. Non é menos certo que o “pasotismo”, o individualismo, a obsesión pola xustificación do pasado negando unha revisión equilibradora coa verdade ou tentar pasar a historia "descubrindo novamente a pólvora", son os mellores aliados do narcisismo, o presidencialismo e da torpeza. 
 
Perdemos creto aqueles que debatemos, actúamos, imaxinamos ou simpatizamos coa chegada dun cambio radical porque iso, sempre é o primeiro paso para facer un pequeno contributo a que ocorra na realidade.
 
Outro mundo non aparecerá sen a intervención de quen o soña desde agora. A emancipación e a libre decisión non cabe no consenso do neoliberalismo, senón no desacordo con este sistema político e cos que só pensan no escenario, nas enquisas, nas louvanzas, ou na hipercrítica. A obriga é, construír unha nova arquitectura política no mundo da cultura, da forza do traballo , no feminismo, no movemento veciñal dás aldeas, vilas e cidades, na universidade, na mocidade, no movemento ecoloxista sobre unha base fundamental , a maioría da xente na Nosa Terra ten que sentir a necesidade de dotarse de soberanía propia e sen intermediación, centrándose máis na rúa ao calor dos berros de protesta e da mobilización na defensa dunha alternativa de goberno e fronte a calquera das inxustizas do poder en sintonía co espazo de representación obtido nas urnas, mais neste orde e non do revés .
 
Hai que manter a esperanza se somos quen de contaxiar a conciencia cunha nova folla de ruta do que desexamos e con que ferramentas político-organizativas imos facelo, ademais de con quen. O demais non ten interese para min porque é seguir facendo algo semellante aos demais.
 
O movemento ( segundo algún dos clásicos gregos), vai sendo sempre distinto no seu ocorrer, así tamén o tempo vai sendo sempre distinto no seu transcorrer. En base a este pensamento (compartido) sosteño que, cada quen ten dereito de conducir unha organización como decida e no tempo que lle corresponde, mais tamén ten a obriga de escoitar e facer unha análise das críticas que podan xurdir dos que antes tiveron semellantes responsabilidades e aínda viaxan no mesmo barco ou camiñan polas mesmas rúas e corredoiras. Sempre hai que dicir o que se pensa aínda que para algúns sexa unha carallada. Non está de mais lembrar que, a dialéctica considera que todos os fenómenos están suxeitos a perpetuo movemento e cambio e as ideas, á contradición. 
 
A miña prioridade segue a ser a de desenvolver as tarefas para acadar a utopía realizable da Patria Galega. É tal obxectivo cando menos precisa de, ilusión, compromiso nunha grande organización nacionalista aberta e sen exclusións, sentimento, coherencia, saber facer , base ideolóxica e algúns principios.

O presidente do PP, Alberto Núñez Feijóo, percorre un tramo do Camiño de Santiago ao seu paso por Pontevedra, xunto ao presidente da Xunta, Alfonso Rueda
O presidente do PP, Alberto Núñez Feijóo, percorre un tramo do Camiño de Santiago ao seu paso por Pontevedra, xunto ao presidente da Xunta, Alfonso Rueda | Fonte: BEATRIZ CÍSCAR-EUROPA PRESS
Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Fermín Paz A miña actividade política e social ven do ano 1970. Militei e tiven responsabilidades en organizacións do nacionalismo galego a nivel local, comarcal e nacional. A nivel Internacional, Secretario Xeral da Unión Internacional de Sindicatos da Enerxía-Química e Petróleo e da Comisión Executiva dos Sindicatos da Enerxía- Química e do Petróleo da rexión Europea-Paises árabes. Secretario Xeral da Asociación Internacional Droit á l´énergie-Sos Futur con sede en Paris e representante da Ong no Consello Económico e Social da ONU. Na actualidade estou xubilado e fago colaboracións en revistas, publicacións e Foros Internacionais de análises política ou sindical.