Tolemia literaria

Tal vez exista unha fronteira bastante quebradiza entre o enxeño e o enloquecimiento. Ás veces hai que ser moi excéntrico para mostrar ao público o que un realmente pensa e sente; puidese dicirse que unha das constantes vitais do xenio que escribe é a tolemia que emana nos seus textos, na súa vida cotiá. Sobran exemplos de grandes autores da literatura universal que sufriron todo tipo de doenzas mentais, ata o punto de acabar completamente perturbados.

 

H.P. Lovecraft, escritor estadounidense de novelas e relatos de terror, padeceu un trastorno do soño traumático, doenza vinculada á paranoia. Tamén sufría de depresión profunda, aínda que finalmente acabou falecendo por mor dun cancro intestinal. Puidese dicirse que durante case toda a súa existencia, Lovecraft padeceu unha dor constante que, a fin de contas, reflectiu en gran parte das súas obras. Outros exemplos de escritores que acabaron malamente por mor das doenzas mentais son Jean-Jacques Rousseau, o cal tiña paranoia e cría que era perseguido, ou León Tolstoi, quen sufría graves episodios depresivos.

 

Pola súa banda, Franz Kafka, padecía neurose e depresións agudas, algo que facía que a súa estabilidade emocional fose totalmente vacilante, vivindo momentos de gran desidia, sumados a problemas do soño. Un dos casos máis contundentes tal vez sexa o do Premio Nobel de Literatura Ernest Hemingway: Este escritor soportaba ataques de nervios, teima persecutoria e propensión ao suicidio. O seu caso acabou da peor das maneiras: unha mañá do mes de xullo agarrou unha escopeta e voouse os miolos. Estes son uns cuantos exemplos de “tolemia literaria”, por cualificalo dalgunha maneira, pero existen moitos exemplos máis. Posiblemente a neurose, sumada á xenialidade e ás artes, consigan sacar o mellor de nós mesmos, ou o peor... Tal vez unha mente maltreita saiba plasmar con maior facilidade as arestas dos grandes sentires que nos circundan ao longo do noso día a día, aínda que, en contraposición, coñezo a moitos escritores e poetas que me chegaron a aseverar que a literatura lles salvou da tolemia, que lles serviu como ansiolítico.

 

Quen sabe, así pois, que se esconde tras a cabeza dese home ou desa muller que senta fronte ao papel en branco propósito fútil de garabatear ambicións e sentires furtivos.