Como correr 112 quilómetros en 12 horas

NON SOMOS HAMSTERS

O mítico corredor grego Yiannis Kouros dicía:

“Cando ti pasas, non os 100Km, senón as 100 millas (160km), cando pasas a barreira das 12 horas ou as 24 horas, ese é o punto onde demostras que es un ser humano único. Correr máis de 12 horas ou 24 horas,  é o meu entender ser ultramaratonista”.

Hai 5 anos que volvín á competición e moitos máis en que me chamaba a atención o do ultrafondo, carreiras de longas distancias, desde que un libro xa descatalogado caeu nas miñas mans. Chamábase 'O Zen de Correr', en inglés, xa describía nos anos 70 a liberdade de correr por un mesmo sen outras presións e en contacto coa natureza. Como podedes supoñer, o libro namoroume.

Así foi como empecei, xa na mediana idade, desde a media maratón a ser principiante en ultrafondo.  Estreeime nas 24 horas de Ultrafondo nas pistas de Can dragó, ao que todo o mundo di ou pregunta:

“Nunha pista dando voltas??

Pero cantos kms son?

Estades tolos?

Si, dando voltas.

Todos os quilómetros que poidas.

E si, estamos tolos pero téñennos controlados nun sitio ( ese é o noso chiste entre amigos)”.

Eu pensaba o mesmo, e non me apetecía moito o de dar voltas e menos cando xa fixeches pista de adolescente, pero era en metros, non quilómetros, non sabes o bonito que é ir baixando e subindo montañas, o rápido que pasa o tempo, ou o bonito da paisaxe.

Isto é diferente , alí aínda que todos somos competitivos vaise a outra cousa, compites contigo mesmo, pregúntaste canto aguantarán as pernas, sorpréndeste a intres o ben que vas e que o adestramento deu os seus froitos. É un adestramento mental porque cando o teu corpo che di “até aquí cheguei” e a túa cabeza a que che repite “hai que parar”. Pero sempre hai algo máis que tire de ti cara a adiante, e eses son os límites que buscamos e a nosa curiosidade como seres humanos.

Ademais pensar que só hai pouco máis de 50 anos que as mulleres puideron competir en maratón, e despois en longas distancias, é reconfortante. Que felicidade ver homes e mulleres competindo xuntos!, e que non haxa tanta diferenza de marcas/ tempos entre ambos.

Doutra banda; o ambiente, a música , o comentarista, os voluntarios, a organización e as familias... Xente que levou á muller, ou ao home, aos fillos. Todos montando carpas e chiringuitos como quen vai de cámping para pasar día e noite xuntos. Moi emotivo.

Competir do latín tardío competere, “esforzarse conxuntamente”, e máis antigamente de cum e petere , “tentar”.  Pois aí estabamos ao tentar e esforzándonos todos xuntos, para min, despois de meses de adestramento e de acumular quilómetros, co apoio incondicional do meu irmán no banco, que ademais é o meu adestrador, e me lembraba cada media hora que bebese e comese. 

Todo isto para que?... Para ser seleccionada para o equipo nacional de Ultrafondo ou ter en mente outras probas, no meu caso e para moitos outros corredores, facer a mínima directa ou para entrar no sorteo do Spartatlhon (unha das probas reinas da ultra distancia de 246 kms en menos de 36 h.) Proba na que competiu o meu irmán este mes de setembro e onde eu tamén lle fixen o apoio.

Competín nos 100kms de Santander no 2017, no que ás mulleres pídenlles 10.30 horas e fixen 10.19 horas. Se engadía as 12 horas ( cun mínimo de 110 kms) ou 24 horas (cun mínimo de 170 kms) manteríanme a marca até o ano 2020. Podería entrar en sorteo no 2019 e no 2020 sen facer máis competicións. 

E así foi, estaba inscrita nas 12 horas pero en lista de espera, a falta dunha semana a organización contacta comigo e dime que teño dorsal para as 24 horas, sen moita confianza pero con gran ilusión, e despois de falar con Diego (o meu irmán e adestrador) anímome a tentalo. 

De 12 da mañá do sábado ás 12 da mañá do domingo. Alí estivevemos a correr.

Para o min as 8,5 primeiras horas foron de luxo e logo as últimas dúas horas de 22:00 a 24:00 horas, un calvario, pero fíxeno, realicei 112 kms en 12 horas e con iso a mínima para o sorteo. Gustariame seguir, pero dores no xeonllo dereito e nos pés fixéronme pensar que se seguía e forzaba, botaría por terra outras competicións con lesións e unha longa recuperación, así que como se adoita dicir “unha retirada a tempo é unha vitoria”.

Un orgullo invádeche, unha emoción que se che caen as bágoas e o abrazo final ao meu irmán que fai que todo valese a pena. Correr á beira da elite, uns cracks a nivel internacional e nacional dos cales podo presumir que xa teño algúns amigos, porque suar, sufrir, animarse e pasar moitas horas xuntos é o que ten. 

Entre tantos outros destacaban: Nicolás de las Heras , Pablo Barnes, Virginia Oliveri , Nico Kierdelewicz, Patricia Scalise, Noora Honkala e por suposto Rubén Delgado (afortunada polos seus consellos e amizade), Francisco Javier Pérez, Juan Andrés Camacho, amigos aos que xa coñecía, por compartir a aventura de facer de apoio ao meu irmán en Grecia no Spartatlhon 2018.

Sodes moi grandes!

Grazas pola charla e apoio de Eduardo Cebrián que fixo un pedazo de carreira con 223 kms, e a Miguel Mataix que non pasaba unha volta sen animarme (segundo na xeral e primeiro español con 244 kms, crack). Ás mozas como Bárbara Campos con 205 kms, Eva Parella que no seu primeiro intento pasou dos 180 kms polos seus sorrisos e mimos ao cruzarnos unhas con outras.

Por iso podemos dicir:  Non somos hámster somos ultrafondistas!.

Espero atoparme con todos vós moi pronto en moitas outras!! 

Agora a descansar.

Advertencia: 

A todo o que queira probar neste tipo de probas, non hai fórmulas máxicas, só traballo duro de adestramento, quilómetros, sesións de forza e de estiramentos. Moita dedicación e esforzo.

Eu son Técnico superior en deportes e masaxista deportivo cun gran interese pola nutrición. Co cal non faltaron os baños de contraste  frío, calor, e as miñas mans con cremas naturais para descargar a musculatura. Ademais de ir engadindo aos poucos nas tiradas longas todo o que ía comer o día da proba para afacerse e asimilar incluso correndo, tentando con alimentos que non senten mal ao estómago.

Grazas ao meu irmán, ex- ciclista, ultrafondista e Licenciado en Educación Física con moitísima experiencia, xa que sen el, todo isto só sería un soño. Grazas a Mateo Cotaina que é o meu terapeuta de Shiatsu e compañeiro de carreiras, por coidarme cando houbo sobrecargas musculares. E consentirme coas súas comidas despois de adestrar xuntos.

Á miña familia que cren que estamos tolos pero que nos seguen e nos apoian na distancia. E a todos os amigo@s que preguntastes ao meu irmán por min ou o seguistes en directo polas pantallas. 

Grazas, grazas, grazas!!