Segundo o filósofo español Félix Duque a postmodernidade remata no ano 2000 coa destrución das torres xemelgas de New York, masacre simbólica e real dunha civilización e dun modelo económico.
As campañas políticas tiveron, tempo ha, un saudable efecto para as organizacións que participaban nelas. Fornecían un curso intensivo para o coñecemento da realidade social, achegaban os representantes (ou aspirantes a selo) aos seus hipotéticos representados e tecían unha sorte de fío emotivo, de empatía sentimental, entre a cidadanía e aquelo que se deu en chamar “clase política”. Así aprendeu o nacionalismo político a vertebrar o seu discurso ideolóxico, a verificar o grao de identificación da sociedade cos, aínda etéreos, presupostos programáticos que propalaba. Foron os tempos da transición, anos duros no esforzo, pero impagables como aprendizaxe acelerada nas artes da mediación social.
Cando xurdiu a comunicación política persoal en Internet, alá polo 2004, coa proliferación de weblogs persoais, moitos nos atrevemos a prognosticar novos paradigmas. Un deles “o fin do monopolio das industrias da información”. A situación é que 8 anos máis tarde, a realidade dista moito da ficción que prognosticamos.
Dicía o meu avó, que era un modesto muiñeiro, que “cando a limosna é moita, até o santo desconfía…”. Podía ser esta unha sentenza inmellorable, para describir o estado das cousas, tras unha batalla electoral que deixa vítimas que van moito máis alá que os perdedores cuantitativos dun proceso electoral.
Non nos enganemos. Os nacionalistas non perdemos nada o pasado 21 de outubro. Eu e todos aqueles que non renuncian á súa identidade histórica, que non se resignan a vivir en actitude de vasalaxe perante Castilla, agora apéndice inflamado do imperio xermánico, seguimos sendo tan dignos de autoproclamarnos galegos como o día anterior ás eleccións.
Os resultados das eleccións galegas do pasado 21-O permiten facer diversas lecturas analíticas por mais que o limitado espazo dun artigo de opinión non permita expresalas coa desexada amplitude e cun acaído tratamento sistemático.
O xefe do Estado ven de recibir unha boa dose de realidade durante a súa estancia na India, pois, segundo dixo, os estranxeiros teñen unha imaxe de España máis boa ca dos propios cidadáns españois.
Cando o 27 de agosto Núñez Feijoo convocou eleccións anticipadas, unha parte do PSdeG demostrou abertamente o seu xúbilo. A data electoral apartaba definitivamente a posibilidade de Primarias; Pachi Vázquez sería candidato sen oposición algunha -salvo o simbólico intento de Angel Burgos- e, entre o descrédito de Rajoy e o outono "quente" que preparaban os sindicatos, as posibilidades de gobernar Galicia parecían certas.
Días atrás leía no Facebook un comentario dunha comentario dunha compañeira que dicía: “@s secretari@s das distintas agrupacións son tamen responsables dos resultados electorais nos seus concellos, o mismo que os secretarios provinciais”.
Nem votei, nem estou deprimido, nem abatido, nem tampouco decepcionado polos resultados eleitorais do passado domingo. Tampouco estou satisfeito e muito menos eufórico, pois umha parte do acontecido é negativo para a construçom nacional da Galiza.
(Este artigo escribino hai unha semana coa intención de publicalo inmediatamente antes das eleccións, mais non foi posible publicar algo tan “electoral” nese momento. Non facía máis que clarexar algunhas das incógnitas arredor de Alternativa Galega de Esquerda e as súas intencións e motivacións. Ben, non fixo falta, os resultados foron espectaculares, mais paréceme oportuno volver sobre el para toda esa xente que votou a AGE mais non está informada dabondo sobre o seu candidato principal e algúns conceptos desta novidosa coalición -mais non inédita na Historia de Galiza-, así como, por suposto e sobre todo, a xente que non a votou só por maior descoñecemento e non porque non fose afín. Deixo por aquí o artigo tal e como o escribín para aquel domingo, con algunhas acotacións á marxe feitas “a posteriori” cunha primeira lectura do ocorrido, que continuarei en posteriores entregas.)
Ben, o 21 de Outubro concluíu e o resultado é obvio. O PP logrou maioría absoluta con menos votos que no 2009, (máis de cen mil votos menos) mobilizando ao seu electorado (legal e ilegalmente). Agora agárdanos 4 anos máis onde “Galicia, foi e é un lugar onde todo cambia para que todo siga exactamente igual que sempre”.
“Olá. Chamo-me Joám, tenho 28 anos e este domingo votei por vez primeira”. Assim poderia começar uma sessão de terapia de grupo entre os milhares de pessoas que vimos de participar, por vez primeira ou não, nas eleições de 21 de outubro, sabendo, no fundo, a farsa que representa o espetáculo eleitoral. Na sessão de “Votantes Anónimos” há todo tipo de histórias de vida que formam parte da particular “análise eleitoral” de cada quem.
Falaron os galegos, e decidiron que os populares gobernaran outros catro anos. Felicidades aos gañadores. Pero dito isto, a lectura do acontecido é que a teoría dos vasos comunicantes sigue a producirse entre as forzas chamadas progresistas. Pois entre elas cédense votos, pero esta cuestión non afecta para nada ao partido popular que sigue coa súa parroquia de galegos fixa e inamovible. Cuestión esta dificil de asimilar coa está caendo. Polo que, os cidadáns desta terra siguen confiando cegamente nos seus dirixentes e nas súas políticas, pois aínda que nestas eleccións aumentou a abstención e que, con menos votos, o PP mellorou o número de deputados na cámara galega os de Feijoo siguen revosantes de poder.
Segundo unha enquisa sobre os problemas actuais da nosa sociedade, a primeira preocupación é a do paro seguido da crise económica que soportamos dende hai varios anos. E como síntoma destes graves asuntos aparece a desafección política de sectores moi importantes de cidadáns que, facendo táboa rasa, renegan do sistema que temos lanzando proclamas nas que culpan a todos os representantes, tanto do goberno como da oposición de todos os males que acontecen nesta sociedade. Ben sei que, en grande parte, teñen razón; pois na política actual prima por riba do interese colectivo as promesas incumpridas e o engano para tratar de acadar o voto a calquera prezo. Desta maneira quedan relegados os valores nobres da acción política, e esta pasa a ser un xogo de trileiros.
Os cidadáns están na urna e na furna. Xa que logo, evitarei escribir de cuestións que podan beneficiar ou prexudicar ás candidaturas porque me daría vergoña que a xunta electoral me sancionara por faltar ao respecto das normas que regulan o exercizo da democracia.
Debemos de paralos. É un obriga política e moral deter a maquinaria demoledora do PP, que se está a cargar un século de conquistas sociais. Xa non se trata tan só por unha cuestión ideolóxica.
Para alguén que procura aplicar o método cartesiano ás súas reflexións, os datos das sondaxes electorais que se están a publicar resultan bastante incomprensibles. Segundo a maioría delas, o PP obterá unha maioría folgada o 21O. Tento identificar as fontes de tan caudalosa corrente e non as dou atopado.
Ya me lo dijo el vicario cuidado con tu hijo Mario tiene una fea manía la de subirse allá arriba. No estudia ni trabaja y de allí nunca se baja y yo siempre me cabreo casi siempre que lo veo.
Con motivo das detencións e imputacións xudiciais realizadas ao abeiro da chamada “Operación Pokemon”, Alberto Núñez Feijoo presumiu de código ético a respecto das demais formacións políticas.
A campanha das autonómicas está passando sem pena nem glória. O ambiente que se vive na rua face o processo eleitoral de 21 de outubro é de umha enorme frialdade. A imensa maioria do nosso povo aborda entre a indiferença e a desconfiança as novas eleiçons a um parlamentinho carente de competências, portanto de soberania, transformado em mero apêndice das Cortes espanholas.
Estes días, os medios fixéronse eco dun detalliño do programa electoral do PP que a Confederación Intersindical Galega (CIG) tivo o acerto de introducir no debate aberto co gallo do 21-O.
Os partidos que están no parlamento galego criticanse entre eles polos abundantes casos de corrupción que saen á luz ainda que realmente estes non representan máis que a punta do iceberg da corrupción xeralizada, dirixida e orquestrada desde as “élites extractivas” das que falan Robinson e Acemoglu no seu libro “Porque fracasan as nacións”, o de “extractivas” é unha forma fina e eufemística de dicir que os paises fracasan cando o seu deseño institucional os leva a caer en mans dunha casta política cleptocrática, que extrae as rendas da sociedade, ou sexa e dito en terminoloxía común, que rouba aos contribuintes.
Co asubío de arrincada destas eleccións, iníciase a Marea Beiras, que significara a marea da rebelión electoral.