En 1969, Celso Emilio Ferreiro xa rompera as relacións coa directiva da Hermandad Gallega de Caracas por profundas desavinzas políticas. Nunha carta datada o 15 de xullo dese mesmo ano explícalle a Xosé Velo, que xa por entón vivía no exilio en Sâo Paulo, os seus proxectos literarios, pero algo máis: “politicamente traballo cun grupo pequeño de amigos a prol da UPG, unha organización de xente moza, de carácter socialista, que hoxe é a única que fai algo na nosa Terra. Noutra ocasión mandareiche o seu programa, que imprentamos eiquí e estamos introducindo no interior”.
Os feitos, segundo a acusación, cometeunos prevalecéndose da amizade que tiña cos proxenitores de dúas das vítimas.
Celanova ten na súa historia tres figuras sobranceiras: Curros Enríquez, Celso E. Ferreiro e Xosé Velo Mosquera. Os dous poetas son ben coñecidos pola proxección da súa obra literaria. Pepe Velo, malia ser tamén un excelente poeta con obra inédita, é o menos coñecido polo común dos galegos. Sen embargo, ten méritos abondos para figurar na historia de Celanova con letras ben grandes.
A Fundación Carlos Velo celebra no Liceo de Ourense un acto baixo o rubro “O Carlos Velo que coñecimos” ao que fun convidado. Como non vou poder asistir, quéronme sumar ás voces convocadas para contar desde este xornal as vivencias que tiven co noso cineasta, relatando como e cando o coñecín e que relación tiven con el, amais dalgunha anécdota que partillamos xuntos.
Aproveitando a data do fin de Ramadán, o proxecto "Mulleres musulmás pola participación social" reivindicou a ocupación dos espazos públicos para celebrar as festas populares que representen a diversidade cultural galega. Galicia Confidencial falou con Mina Shayan, técnica de intervención de SOS Racismo encargada de levar a cabo este proxecto.
GC 2020
Séguenos
