Felizmente neutralizados

Quen fóra destacado adaíl do neoliberalismo, o economista Milton  Friedman, a pesar que de beizos a fóra preconizaba a ausencia de toda intervención estatal na economía, curiosamente, a título persoal non predicaba co exemplo facendo caso omiso dos seus propios preceptos, e así en práctica inversa, durante toda a súa vida profesional non dubidou en acollerse ás subvencións do estado de  Illinois, para sufragar economicamente o desenvolvemento da súa actividade docente na "escola de Chicago", é dicir, unha mostra de perversión dun personaxe incoherente, a do teórico neoliberal cargado de contradicións que sen acudir a axudas do estado arruinaría a súa función mercantil ao primeiro de vez.

Irónico contrasenso de quen en vida ostentara a paternidade do moderno neoliberalismo económico; esa predicada doutrina que tras as súas hipotéticas vantaxes, enmascara un transfondo reaccionario que ademais de  depreciar o sistema democrático, induce a incautación do aparello do estado, abrindo vía libre á liberalización de todo o público e a conversión dos recursos sociais en amortización financeira.

Desde  a Transición aquelas teses   do autor neoiorquino  tiveron favorable acollida entre os membros do  neoliberalismo español, ou o que é o mesmo, nese agrupado de paridade ideolóxica no que confluíron  un reconvertido socialismo e unha dereita  recalcitrante agora xa  desmembrada e feita  cachizas, digamos   PSOE e PP. 

Formacións políticas que a pesar das súas  recias  rivalidades retóricas, o certo foi que ambas obraron  simplemente como axentes intercambiables, que en razón á súa capitalización electoral, alternativamente, foron  utilizadas polo neoliberalismo como colaboradores necesarios, coa exclusiva finalidade de levar a termo o seu perverso obxectivo, que desde sempre  non foi outro, que crear unha sociedade de desigualdade, onde pequenas elites económicas fosen os únicos favorecidos á conta de estender a pobreza e a exclusión á gran maioría social.

É por iso  que o neoliberalismo foi en todo momento a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas, non debendo obviarse por tanto  que os seus promotores seguen mantendo na actualidade o seu  propósito de devaluar o nivel de vida do segmento máis débil da  sociedade,  manexando   para tal finalidade ao poder político como ferramenta. 

Mais alá  dos  lesivos prexuízos económicos  causados pola súa crise de deseño, está  a crise política inducida, que ao diminuír o poder do Estado, tamén restrinxe  a capacidade dos electores  para  erradicar os lesivos  efectos das súas políticas  a través das urnas. 

Por iso é polo que  na  actual conxuntura, por mais reafirmación que proclamen en defensa do seu credo,  non se albisca ningún sinal indicativo que recomende apontoar o  neoliberalismo  como continuidade  do noso  futuro económico;  resultando incongruente que Podemos que naceu como réplica  á ortodoxia  neoliberal,  incorra agora no contrasenso de moverse  coa lóxica do sistema ao que viñan desterrar.

Contra o que se nos conta, a coalición PSOE- Unidas Podemos non conformarán  para nada un goberno progresista, senón un Executivo que impulsará sen paliativos a continuidade das políticas neoliberais en marcha, satisfacendo estritamente  as  demandas do FMI e o IBEX 35, como pon de manifesto o feito de situar a Nadia  Calviño ex candidata a dirixir o FMI como  plenipotenciaria Ministra de Economía e Vicepresidenta Primeira do Goberno.

Contra o que se nos conta, a coalición PSOE- Unidas Podemos non conformarán  para nada un goberno progresista, senón un Executivo que impulsará sen paliativos a continuidade das políticas neoliberais en marcha, satisfacendo estritamente  as  demandas do FMI e o IBEX 35, como pon de manifesto o feito de situar a Nadia  Calviño ex candidata a dirixir o FMI como  plenipotenciaria Ministra de Economía e Vicepresidenta Primeira do Goberno.

Non constan no preacordo de Goberno nada relacionado  coa intervención  o mercado do aluguer nin de expropiar vivendas baleiras aos bancos; quedando igualmente sen mención a derrogación da reforma laboral, o  cuestionamiento  da  monarquía e moito menos o recoñecemento  sobre  o dereito para decidir  e demais aspectos  relacionados coa grave  crise territorial do Estado, asuntos  todos eles que formaban parte do programa electoral de Podemos.

Esa renuncia  fraguada na  trastenda de Podemos,   o único que indica é que Iglesias e o seu séquito optaron  por relaxar o mensaxe  podemita  en aras a posibilitar  o  ingreso  da cúpula no club do    constitucionalismo neoliberal,  e con iso   o seu acceso á gobernación do país, aínda cando, con devandito proceder  estarían  a referendar  as políticas  dos socialdemócratas e o continuísmo do neoliberalismo , e esta é unha actitude  pusilánime que  en  román  paladino denomínase  entreguismo, mais alá  da interesada narrativa que en defensa propia  utilicen os   dirixente da organización morada para tentar  xustificar o  inaceptable.

Expresión   descritiva  da súa renuncia  para conducir  o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade que proclaman no seu propio ideario, por canto, a súa  subordinación   aos  círculos de poder económico, impide toda posibilidade   dun  cambio a positivo, e iso,  en razón  á perigosa conxunción  entre o diñeiro  e a política  no contexto  dunha contorna  onde  os mercados perciben  aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral  de meros espectadores.

No actual contexto  era  completamente inviable a conformación en coalición  dun goberno  de esquerdas e progresista,  pois os requisitos esixibles para a súa consumación,  lonxe  das exhortadas renuncias de Podemos requirían  en maior medida  a exclusión do intrusismo   extrapolítico representado polo neoliberalismo  que rexe a función política  do PSOE. Ante  a  dobrez  socialista  o seu sería  a posta en práctica dun formato de cooperación  positiva que desde fóra  do Executivo establecese  unha  gobernabilidade concertada e negociada como única fórmula de preservar  a integridade política, frear o paso á dereita e remediar a repetición de novos  comicios.

A decisión tomada por  errática,  levará sen remedio ao enterramento político de Podemos.