Cartas e diarios

Neste período de progresivo achegamento á normalidade, tiven a idea de viaxar ó pasado. Por unha banda, empecei a revisar a abondosa correspondencia escrita polo meu pai Manuel Torrado Escurís cando era mariñeiro, con vistas a elaborar a súa biografía, que talvez soamente quede para uso familiar. Os barcos, os destinos por todo o mundo, as condicións a bordo, as relacións cos compañeiros e coa familia aquí en terra firme: todo iso queda reflectido nesas cartas e nas dos seus correspondentes.

 

Agora case non se reciben sobres con cartas persoais, e os carteiros teñen que resignarse ó correo comercial ou oficial. Durante a época de confinamento, por sorte internet funcionou moi ben. Pero non é imposible que algún día falle. Estamos tan dependentes que dá medo. Que pasaría se, como sucedeu con LatinMail, de repente deixase de funcionar para sempre o sistema de correo que utilizamos na actualidade? Como pasou con esa compañía, poderían desaparecer nun instante tódalas nosas misivas electrónicas. Sería parecido ó que sufriu o escritor Pico Iyer, a quen en 1990 un incendio lle levou a súa casa, e todo o que el amaba: libros, manuscritos, cartas e fotografías.

 

Por outra banda, estiven lendo os meus antigos diarios. Como teño unha memoria moi dispersa, puiden revivir o que xa non lembraba. Volveron á miña consciencia individuos e accións que estaban nun limbo escuro de esquecemento. Sinto punzadas de desolación por non ser quen de recordar os rostros dalgunhas persoas mencionadas que foron amables e importantes.

 

Para a miña desesperación, nun dos diarios atopei ó mozo que era cando coñecín ó amor da miña vida. As forzas do namoramento e da paixón eran tan fortes, e a ledicia era tan intensa, que non podo deixar de sentir unha tristura insoportable por momentos ó ver canto cambiou a miña existencia, convertida nunha autoestrada á soidade. Pero aquelo foi verdade, e ese amor existiu.

 

Grazas ás cartas e ós diarios, teño a oportunidade de saber máis sobre o meu pai e sobre min mesmo. A tecnoloxía, tan milagrosa na súa velocidade e poder, pode separar máis que xuntar. Houbo alguén que viaxara ó límite da súa provincia para ver en persoa á súa parella, aínda que non puideran unir os dous as mans e abrazarse? Non era necesario, pois xa se vían polo teléfono móbil.

 

Pode ser que chegue un día no cal lamentemos deixar de lado o correo escrito a man sobre un papel que talvez bicamos; pode ser que os biógrafos futuros non encontren nada que ilumine o espírito que queren comprender. Pode ser, en definitiva, que eventualmente nos volvamos máis máquinas que almas vivas.