Lei Celaá: Amoreando desatinos
A nova lei - LOMLOE- nace en clave de derrogación, que farase efectiva en canto cambie a cor política do Goberno, como leva ocorrendo coas leis educativas que lle antecederon, por falta da consumación dun pacto de Estado que necesita a educación en España para a súa estabilidade.
Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 24/11/2020
A Constitución de 1978 é quen regula desde a súa aprobación o sistema educativo español e as correspondentes leis orgánicas que se sucederon durante as últimas décadas.
A primeira Lei plenamente en democracia foi a Lei Orgánica Reguladora do Estatuto de Centros Escolares, ( LOECE), 1980,elaborada polo goberno de Suárez coa flamante Carta Magna como referente de redacción, aínda que a pedimento dun recurso do PSOE o Tribunal Constitucional sentenciou que o seu contido debía ser revisado de forma substancial, pero os sucesos do golpe de estado do 23- F en primeira instancia e o posterior triunfo de Felipe González paralizaron a revisión ditada, sendo por iso que xamais entrou en vigor, prorrogándose así en aplicación a Lei Xeral de Educación, ( LGE), 1970. que fóra aprobada en pleno o réxime franquista.
É en 1984 cando o primeiro Goberno do PSOE desde outra percepción ideolóxica tramitou a Lei Orgánica do Dereito á Educación ( LODE), tamén acompañada na súa aprobación por unha forte refrega parlamentaria e a intervención do Constitucional, que desestimou o recurso presentado por Alianza Popular, pero que aínda así retardou en máis dun ano a súa entrada en vigor que produciu efecto en xullo de 1985.
A Lei de Ordenación Xeral do Sistema Educativo ( LOGSE) de 1990, ademais de poñer punto final á LGE de 1970, outorgou especial protagonismo ás comunidades autónomas ao permitirlles redactar un significativo volume dos temarios educativos, ademais de adaptar a educación a un modelo máis tecnolóxico. Sendo con este marco normativo cando se establecen as pautas para a subvención dos colexios privados con suxeición aos principios constitucionais, garantía de neutralidade ideolóxica e respecto das opcións relixiosas e morais. Podendo afirmarse que o seu contido supuxo o cambio máis profundo do ensino durante a democracia, manténdose vixente na actualidade a súa estrutura de cursos e etapas, contando para a súa aprobación ademais de co apoio socialistas cos votos da minoría catalá.
A posterior Lei Orgánica de Calidade da Educación (LOCE), de 2002, promovida polo Goberno de Aznar non tocaba a estrutura da súa predecesora pero si modificaba aspectos que a entender dos populares lastraban a calidade do ensino, foi aprobada en decembro de 2002 cos únicos votos favorables do PP e de Coalición Canaria, pero o certo é que o feito de tramitarse na recta final da segunda lexislatura dos populares fixo que nunca entrase en vigor ao ser derrogada por un Real Decreto Lei do Goberno de Zapatero.
Foi sucedida pola Lei Orgánica de Educación, (LOE), 2006, con Zapatero á fronte do Executivo traendo consigo a polémica coa educación para a cidadanía, unha materia que desde as filas populares foi percibida como a utilización do Estado, como adoctrinador na moral dos estudantes, de igual modo que a condición optativa da relixión por ser outro dos aspectos discordantes que causaron gran balbordo. Con todo aquela lei foi referendada no 2006 pola maioría dos grupos parlamentarios a excepción do PP que votou en contra e CiU, que se abstivo.
Coa nova chegada do PP ao Goberno en 2011, o que en principio anunciouse como unha reforma parcial da (LOE), finalmente transformouse nun cambio de gran calado a través da Lei Orgánica para a Mellora da Calidade Educativa (LOMCE), 2013 que recuperou gran parte da frustrada (LOCE) de Aznar restablecendo a Relixión como avaliable do mesmo xeito que a eliminación como materias da Educación para a Cidadanía e Ciencias para o Mundo Contemporánea; privilexiando á escola concertada, ata o extremo de facultar a cesión de chan público para construír centros privados subvencionados. Unha lei que foi aprobada no Congreso sen ningún voto da oposición a favor.
O feito que derrogue a LOMCE, é dicir, a última lei orgánica de Educación aprobada polo Partido Popular en 2013, pode dar a entender que a nova norma «mellora o marco educativo», pero non din o mesmo os seus aspectos negativos como a carencia de diálogo e consenso coa comunidade educativa, así como a eliminación da norma que lexislaba o sistema educativo.
Mal imos ao repetir desde a Transición idéntico erro, suplindo o necesario consenso por un novo proceso de desquite político, que impide sentar as bases do que debese ser unha reforma profunda e global que require a educación en España, para así poder dotala da estabilidade normativa e a perdurabilidade que necesita.
