Eu escribo para ser eu

Eu non escribo, como di o tópico, para ser outro ou outros, nin para vivir as vidas que non podo vivir. Escribir para iso paréceme unha triste renuncia. Unha renuncia á vida. Eu escribo para ser eu. Eu son o que escribo. Non quero escribir para vivir unha vida diferente. Eu escribo para permitirlle sair á segunda persoa, á terceira, á cuarta, á enésima, que eu tamén son. Por iso digo que eu son o que escribo. Nas novelas. No facebook. No blogue. Nos artigos. E toda a miña literatura, toda, é autobiográfica. E escribo para ser singular no medio da globalización globalizante globalizada. Para ser un gran de area, si. Pero con plena conciencia da miña condición de gran de area. Escribo para ser eu e así ser diferente. O mellor que, segundo Saramago, se lle pode dicir a un escritor: que é diferente. E para cambiar o mundo. Porque, ao me expresar, estou posicionándome, opinando, colocando unha ollada sobre as cousas. E a literatura é comunicación e ás veces esa posición, esa opinión, esa ollada, chega a outros e con outros compartindo posicións, opinións e olladas todo se transforma.

 

Cando escribo son eu. e son o meu estilo. Porque os libros, como dixo Saramago, por citalo de novo, levan unha persoa dentro.

 

E cando eu morra, quedarán os meus libros. E como levan unha persoa dentro, eu vivirei neles, e de cada vez que alguén os lea, estará escoitando a miña voz e, así, terei vencido á morte.

Por iso escribo. Para ser eu.