O Álbum de Galicia do Consello da Cultura incorporará a biografía de Alfonso X o Sabio
"Foi un espléndido poeta, activo durante toda a súa vida adulta, aínda que, ao parecer, primeiro centrouse na produción profana (1245-1266) e despois na relixiosa (1264-1284)", apunta Enrique Monteagudo.
Por Europa Press / Redacción | SANTIAGO DE COMPOSTELA | 19/07/2023 | Actualizada ás 19:26
O Álbum de Galicia, colección dixital de biografías do Consello da Cultura Galega (CCG), incorpora esta semana a entrada de Alfonso o Sabio, X de Castela e IX de Galicia-León, un texto a cargo de Henrique Monteagudo, que o describe como "monarca das Letras Galegas medievais".
A biografía que se incorpora ao Álbum de Galicia desta semana arrinca coa orixe do reino que herda Alfonso X o Sabio, nacido en Toledo en 1221. "Alfonso asumiu o cetro de Castela e León-Galicia ao pouco de que o seu pai unificase os dous reinos (1232) e, a continuación, conquistase boa parte de Andalucía", apunta o autor da entrada.
Isto fixo que o monarca se atopase cuns dominios poboados por xentes de diferentes relixións, nos que se falaba castelán, ástur-leonés, galego, éuscaro e árabe, e vigoraban tradicións culturais en latín, romance, árabe e hebreo.
Esta situación fixo que concibise un proxecto político innovador no que "buscaba reforzar o poder da monarquía á conta da nobreza e da Igrexa". Ademais, en paralelo, "puxo en marcha un ambicioso programa cultural, para promover unha alta cultura laica que desafiase o monopolio eclesiástico".
Monteagudo explica na entrada que a clave estivo na súa política lingüística "de promoción do romance en detrimento do latín". O latín e a cultura escrita eran patrimonio da Igrexa e non valían como idioma común nun reino en que se falaban tantas linguas, o que motivou o impulso ao castelán.
Na súa entrada, Monteagudo destaca tamén o empeño do monarca en concentrar a cultura ao redor do seu corte, que acolleu trobadores occitanos (como Guiraut Riquier), italianos (Bonifaz Calvo) e cataláns (Arnau Catalan ou Cerverí de Xirona). A súa afección pola lírica trovadoresca manifestouse ao congregar "ao seu ao redor unha boa parte das xeracións intermedias de poetas galego-portugueses, propiciando a etapa de plenitude deste fenómeno literario (1250-1280)".
"El mesmo foi un espléndido poeta, activo durante toda a súa vida adulta, aínda que, ao parecer, primeiro centrouse na produción profana (1245-1266) e despois na relixiosa (1264-1284)", apunta Monteagudo, que destina unha mención específica ás Cantigas de Santa María.
