Achegarse á España Real

Esta postura  amosa que os temas políticos sempre se  deben enfrontar  coa política partindo de acordos e pactos. Ou sexa: de falar e buscar puntos de entendemento e fuxir da forza da xustiza e a belicosidade.   Pois istes asuntos levámdoos pola via xudicial nunca chegan a bo porto e soio traen enfrontementos  que  despois son complicados de arranxar.

No Estado actual,  dende a curta primeira república e despois a segunda,  o tema territorial na península ten asuntos pendentes que solucionar. Os intentos de darlle unha solucíon na segunda república truncáronse co golpe de estado e a posterior guerra civil.  Corenta anos despois, a conctitución do 78,  deulle unha saída ó que era unha reivindicación única  das tres autonomías históricas, a saber: Cataluña, Euscadi e Galicia,  así naceu o estado  das Autonomías, claro  facendo unha diferenciación das nacionalidades históricas á que se sumou Andalucía despois dun referendum. Máis o problema quedou sen reolverse definitivamente  pois, as tres comunidades do norte, teñen tras de si un apoio electoral que aspira a acadar maiores cotas de poder. Teñen tras de si moita xente que non acepta o estatus actual e quere amplialo con recoñecemento tanto cultural como o aumento  de competencias e máis soberanía económica.

 

Mais moitas  decisións políticas teñen  consecuencias que non se perciben a curto prazo cando se votan. E porei un exemplo. Despois do pacto  do Majestic cos nacionalistas cataláns no que Aznar  cedeu moitas competencias pra Catalunña, o mandato  de Rajoy optou pola vía de pechar o grifo e,  co seu afán centralizador, arremeteu contra o Catalán e o Galego, sendo un gran colaborador en Galicia o Sr. Feijoo.  Mais os catalán tomaron boa nota e comenzou a separación que se agravou co recorte do Estatuto sometido a referendum nesa terra. E  logo  viñeron os dous referendos  que, sin terren valor xurídico, trouxeron ó enfrontamento actual. E o centralismo nas mans do PP optou pola vía xudicial, impondo a visión da España que soio  ten un modelo uniformador e que minusvalora as  demais culturas que existen no Estado. E nese paquete  van  os idiomas que aínda están vivos e son cooficiais nesas terras. E nese  tema e outros andamos. Pois ben, o feito de recoñecer que as linguas chamadas cooficiais se poidan expresar no Congreso e en Europa leva consigo unha vivión máis acorde coa realidade da España actual,  e amplía a visión  cutre que pretende a dereira e os seus amigos e socios  da extrema dereita. Posiblemente estemos soamente  diante siante un símbolo de recoñecemento. Máis no fondo da esta cuestión,  afloran dous modelos distintos de como se entende o actual Estado.  Un,  o que quere impoñer a dereita centralista e uniformadora e que exclue e relega a sectores importantes da poboación,  e o segundo  que é mais integrador e que impide esa visión de que España soamente é a  que a dereita  quere. No fondo, a dos conservadores,  é unha apropiación  e unha maneira de dicir de eles son os donos de España.  Ou sexa:  a imoposición dos  monolingues sobor dos bilingües ós que nalgúns casos nos tachan de paletos.  Todo o mundo sabe que o castelán non corre ningún perigo no Estado actual. Se a caso, o competidor  do castelán ven a ser o inglés.

 

En fin, sen querer afondar máis no asunto, hoxe estamos diante un dilema que se sustanciará  sabendo se hai que ir a eleccións de novo ou non. Mais debe quedar claro  que, defender as culturas e idiomas dos diferentes partes do, estado  non debera ser un problema. Pois a diversidade, cando hai vontade de entenderse sempre é positiva. Polo que achegarse á España real debera ser unha boa nova pois, os acordos culturais e políticos  integran e unen. Con todo, esperemos acontecementos.