Preparando a negociación

Empezarei afirmando que non son arredista, pero si un firme defensor de recoñecer as diversas realidades políticas que conforman actualmente o Estado sen ambigüidades. Con todo, o pulso que mantén a día de hoxe a Generalitat co goberno polo tema do referendo en Catalunya, lévame a reflexionar sobor deste tema.

Ourensáns no esquecemento

“Non son todos os que están, nin están todos os que son”. Iste dito popular váleme para argumentar o que a continuación exporei.

A rebeldía permanente

Leo no xornal que nun grupo político, un sector, propón estar sempre nunha rebeldía permanente que non se someta a normalización política nin á homologación con forzas que chaman do réxime; mentres outros avogan por traballar mais pegados á realidade social e os problemas que ten a xente.

Franqueira como referente

Cun país orfo e ausente na escea política e nas institucións do Estado, pois non está nin se lle espera, un grupo de persoas representando forzas políticas, hoxe minoritarias do galeguismo e do nacionalismo, celebraron no campo santo onde repousa, un acto en lembranza de Eulóxio Gomez Franqueira ó cumprírense cen anos do seu nacemento.

Venezuela, Venezuela

Coa polémica que hai sobre o pais do caribe entre detractores dun réxime populista e ditatorial e os que o ven como unha revolución positiva e un modelo a seguir, véñenme á memoria lembranzas dunha conversa que hai uns anos mantiven cun parente da república Dominicana, e tamén das discusións cunha profesora na escola de Maxisterio de Ourense anos hai.

Placebos para unha tribu imaxinaria

Na tribu sen mar, onde o ir tirando é o futuro inmediato camiña con suma paciencia todo é posible. Os días pasan e aínda que os datos estadísticos son malos, moi malos, (o paro non baixa, as espectativas de emprego son moi escasas, o gasto en pensións xa pasa de 1000 millóns de euros ano, o sector primario está en ermo, etc) a resignación campa as súas anchas.

Anxo Quintana

A entrevista que recentemente lle fixo a Anxo Quintana un medio galego, ademais de deixar moitas cousas claras, veu a amosar dúas cuestións que considero sumamente importantes. A primeira é a distancia que existe ás veces entre a militancia dun grupo político e a realidade social á que pretende servir. Dito doutra maneira, entre o que pensa unha persoa máis ou menos politizada e ideoloxizada e o que acontece e percibe a sociedade común que, ó fin e o fallo é a que sofre os problemas do día a día.

Unha cantiga de amor

Non sei si será porque as cantigas, pouco menos que feitas en serie e que sempre rematan con ritmos e esquemas semellantes, xa cansan. Ou si as músicas, maioritariamente adobadas de imaxes e moita e diversa escenografía para chamar a atención, tamén aburren, dado que son pezas que sempre empezan cunha introdución lenta, para logo rematar cun marcado acento de discoteca, ou si o prefiren, de chunda chunda.