As persoas con discapacidade teñen que acudir á sanidade privada por non ter os tratamentos necesarios na pública

O 75% das persoas con discapacidade física e orgánica non reciben de forma frecuente e continua os servizos sanitarios e sociais que necesitan, situación que se acentúa no caso das mulleres con discapacidade (80%), segundo un estudo da Confederación Española de Persoas con Discapacidade Física e Orgánica (COCEMFE).

Así o constata o 'Estudo sobre os factores condicionantes da coordinación sociosanitaria para a autonomía persoal das persoas con discapacidade física e orgánica en España', realizado por COCEMFE grazas a unha subvención procedente do 0,7 do Ministerio de Dereitos Sociais e Axenda 2030, coa implicación directa de máis de 800 persoas entre persoas con discapacidade, o Movemento Asociativo de COCEMFE, persoal xestor e profesional da sanidade pública e dos servizos sociais e persoas expertas.

Dos datos despréndese que as "carencias actuais" nos servizos públicos obrigan a "a maioría" das persoas con discapacidade física e orgánica a recorrer a servizos privados para poder dispor dos servizos, tratamentos ou produtos que necesitan.

CUSTES ELEVADOS

Así, o 81,6% das persoas deste grupo social teñen uns sobrecustos superiores aos 50 euros mensuais; un 44%, de entre 50 e 200 euros, e un 37,3%, de máis de 200 euros. Doutra banda, o estudo revela que o 62% dos profesionais sanitarios e sociais recoñece que a dificultade máis compartida é "a escasa comunicación existente entre o sistema social e sanitario" ao depender de administracións diferentes, a falta de historial compartido (49%) e de sistemas tecnolóxicos (46%).

"Aínda que se trata dunha cuestión universal, no caso das persoas con discapacidade física e orgánica é especialmente importante que os recursos sociais e sanitarios estean coordinados e que garantan atencións flexibles e centradas nas persoas", destacou Fernández.

Doutra banda, as persoas con discapacidade enquisadas indicaron marcadas limitacións en relación cos principais ámbitos de participación como, por exemplo, o acceso en igualdade de condicións ao traballo ou a formación (78,5% di non telo); o acceso a actividades de lecer (75%), a conciliación no ámbito laboral ou educativo (74%), a satisfacción da vida sexual (para o 67% é pouca), a inadecuación da vivenda (55%) e a dificultade para tomar decisións e levalas a cabo (50%).