A campaña máis estalizada da última década?

O presidente da Xunta non foi quen de explicitar un motivo sólido para xustificar a opción do 18 de Febreiro. Non houbo apelación a eventuais crises de gobernabilidade, a presuntas necesidades sociais ou á existencia de acontecementos imprevistos na contorna estatal ou internacional. E ademais, por que elixiu unha data que interfire notabelmente nas celebracións populares do Entroido podendo establecer unha data alternativa (3 de Marzo) que reducía sensibelmente tal impacto? A resposta ás interrogantes semella evidente: porque calcula que é o que mais beneficia ás expectativas electorais do PP. Os efectos sobre as tradicións festivas non teñen importancia -son "danos colaterais"- cando se pretende acadar un nivel de participación que non arruíne as estimacións que se manexan no estado maior do partido.

 

E logo están as formas. Por que Rueda non aproveitou a celebración do pleno do Parlamento para anunciar unha medida tan importante na vida democrática de calquera país? Peor aínda: no canto de utilizar a Cámara que representa a soberanía da sociedade galega para comunicar esa información, pretendeu xogar ao despiste afirmando que o consello da Xunta do día seguinte ía aprobar un novo proxecto de lei. Unha mentira pouco piadosa e moi reveladora da cativa estatura democrática do actual inquilino de San Caetano.

 

Por se había algunha dúbida, Feijoo falou claro hai poucos días sobre as súas pretensións: as eleccións galegas serán a segunda volta dos comicios xerais do pasado 23 de Xullo. A súa confirmada presenza permanente no desenvolvemento da campaña do PP certifica a verosimilitude de tal aserto. Xa que logo, o desmentido da retórica que está utilizando Rueda, asegurando que Galiza vai estar no centro das súas actuacións propagandísticas nas vindeiras semanas, é contundente. Non admite dúbidas. O partido que ven controlando as institucións do autogoberno galego dende hai varias décadas decidiu "estatalizar" ao máximo a súa oferta electoral. Pensan que falando moito da amnistía, de Cataluña, de Bildu e repetindo a coñecida axitación "antisanchista" van propiciar a mobilización máxima do seu electorado e neutralizar os excesos de confianza e as dúbidas xeradas pola deficiente xestión acometida polo goberno galego durante a última lexislatura.

 

Haberá que ver o nivel de eficacia de semellante folla de ruta. A transmutación daquel Feijoo que repetía -no ano 2020- o de "Galicia, Galicia, Galicia" polos currunchos do País (mentres agachaba todo o posíbel o logotipo do PP) nesta versión 2.0 da liña deseñada polo seu predecesor, Pablo Casado, para evitar que Vox invadira a súa leira electoral é unha operación que ten riscos e que non asegura a repetición da maioría absoluta no Hórreo coa certidume que exhiben os seus promotores.

 

Facer do 18-F unha prolongación do pasado 23-X pode mobilizar a ese sector de votantes que apostan habitualmente pola esquerda de ámbito estatal nos comicios xerais e que se refuxian na abstención nas convocatorias para o Parlamento galego. Nesta ocasión, o incentivo que pode propiciar a participación deses indecisos é moi preciso: acadar a xubilación dese dirixente político -Feijoo- que estaba disposto a gobernar con Abascal pagando o prezo da involución antidemocrática que iso significaba. Todo o mundo sabe, comezando por el mesmo, que se o 19 de Febreiro o PP perde o control da Xunta, a carreira política  de Alberto Núñez terá as horas contadas.

 

Tense afirmado, reiteradamente e con razón, que os cambios nas maiorías parlamentares dependen da combinación dos erros e acertos que acrediten os gobernos e as forzas que aspiren a substituílos. Nesa singular ecuación, o PPdG beneficiouse, dende 2009, das eivas e dos erros exhibidos, alternativamente, por Partido Socialista, BNG, AGE e as Mareas mais que dos éxitos colleitados na gobernanza das institucións galegas. Poderíase facer un repaso concreto do sucedido en 2012, 2016 e 2020 para ilustrar semellante consideración. Desgraciadamente, nesta vindeira cita do mes de Febreiro reaparecen algunhas vellas pantasmas. O rexeitamento de Podemos a unha concorrencia conxunta con Sumar impide maximizar en escanos os eventuais apoios electorais recibidos por esas formacións e, xa que logo, facilita a consecución do obxectivo matemático que busca o PP desesperadamente. E isto ocorre cando o panorama da cita de Febreiro está mais aberto que noutras ocasións debido a que Rueda ten un sumatorio de circunstancias potencialmente adversas: mediocre xestión gobernamental, deficiente capacidade de liderado e presenza nas urnas de dous competidores no seu espazo electoral (a DO de Jácome e Vox) que poden inutilizar un determinado número de votos á hora de computar escanos para o actual partido gobernante.

 

Para derrotar ao PP -que, obviamente, constitúe a condición imprescindíbel para pór en funcionamento unha alternativa de cambio- a oposición necesita transmitir unha dose de ilusión convincente a unha parte significativa do corpo electoral e actuar coa intelixencia política requirida para acadar un obxectivo de tal envergadura. Velaquí a responsabilidade que asumen as formacións que postulan o comezo dunha nova andaina na política galega.