De paso

Saín de Las Vegas sen mirar atrás nunha ruta de varias horas rumbo leste. Sen plena conciencia do ronsel que acabaría por levarme de volta a Milwaukee, dei en subir a por aire a altitudes superiores, camiño do Canón do Colorado, o obxectivo máis inmediato do meu devalar en Arizona.

Distanciarme da cidade dos casinos fíxome almorzar nun deses pasos á beira da estrada, arredor do paralelo trinta e cinco. Conducir sen mirar atrás ás veces abre portas da percepción nunca antes imaxinadas. Quizais o meu vieiro coincidira en parte co camiño de carro de Beale século e medio atrás, mais as miñas accións eran apenas individuais e nunca producirían efectos noutros seres.

O almorzo deu paso a máis condución entre espazos abertos verdes, agrisados e pardos, nunha progresiva subida que os vaivéns da altitude ocultaban naquela segunda quincena de novembro. Ó cruzar Willow Beach pensei en como os Mojave e Virgin do sudoeste ollarían as sucesións de meandros do Río Colorado. O que para min era apenas un lugar de paso, para as nacións ancestrais fora o fogar de onde o home branco os desaloxara pola forza.

A ruta continuou e, no avanzado serán, cheguei a Flagstaff, pequena cidade pretiño do Gran Canón, parada obrigada do viaxeiro das inmensidades estadounidenses. As diferentes vivencias da cidade confirmaban a súa natureza diversa. Lugar de adestramento de deportistas de elite, asexo dos carteis meridionais ou enclave para descansaren viaxeiros coma min, prestos a visita-lo Canón do Colorado en toda a súa plenitude.

Arranxada a nocturna pousada, entrei en Flagstaff para  experimenta-las sensacións do lusco-fusco. Camiñei por San Francisco Street ata bater cos austeros xardíns arborados do Pazo de Xustiza. E na esquina da torre do reloxo atopei, sentado nas escaleiras do edificio, un mozo afroamericano de ollar limpo e cabelo crecho, inmerso en tribulacións ignotas.

Saudeino con cordialidade neutra ignorando a súa disposición a conversar. Tras uns segundos de silencio, a suave brisa do suroeste acariñou o seu cabelo acibeche mentres acompasaba o seu mirar esguello con outro saúdo amigable. Carter visitaba o lugar onde seu pai fora condenado inxustamente por un delito non cometido. Con vinte e sete anos tocáralle xestionar inxustizas irreparables sen perde-lo seu centro e gañar resiliencia ante adversidades nunca procuradas. Mais ás veces as treboadas súbitas acaban incomprensiblemente vencidas e as pezas do crebacabezas sobreviven as desfeitas de tronos extremos, inexplicablemente recompostas en mosaicos de vidro cuarteados.

A ausencia temporal do pai converteu Carter en menos vulnerable ás adversidades externas cando concentrou as súas forzas en seguir adiante á espera do cambio de rumbo duns ventos alleos ó seu control. A súa madurez contrastaba coa perda de referentes de mozos da súa idade que, con menos motivos, acabaran enganchados ó fentanilo ou a hábitos igualmente demoledores para o corazón humano. Carter optara por fundar un trío Reggae para canaliza-lo alleamento familiar que os prexuízos e a inxustiza racial trouxeran á súa vida, aceptando a natureza fluída e imprevisible do seu inmerecido devir. 

A súa amizade con Alaina estreitárase naqueles meses en que fusionaran músicas e letras diversas, compostas en colaboración na nocturnidade impermanente de Flagstaff, onde poucas evidencias se mantiñan en pé naquel avanzado outono de paso.

Carter e Alaina apertaban cicatrices de todo punto inútiles mentres camiñaban de vagar nunha Arizona que, coma a miña viaxe de volta, avanzaba amodiño en días que eran apenas diminutos puntos de luz nunha existencia centrada en respirar, sempre de paso.