Agochar o que non gusta da historia

Semella que teñen medo a que saían á luz as barbaridades que fixeron a maioría dos seus antecesores. Digo isto, pois hai uns días un xornal publicou que o presidente Trump mandara agochar no almacén do museo de EE.UU todo o referido á escravitude no pais das barras e  estrelas. Eliminar parte do pasado e escondelo pra esquecer e borrar  da historia os acontecementos máis negros tivo ese pais,  e todo   para  que os visitantes  e as novas xeracións  descoñezan as calamidades da escravitude. Ise   parece ser o obxectivo. Vamos,  aparentar e airear as virtudes  mentres se agochan, que non son poucas,  as  miserias.

 

Esa maneira de actuar tráeme lembranzas do que tamén a dereita española e algún académico escritor  din aínda hoxe  con insistencia. Pois queren borrar da historia recente, propondo pasar páxina dos feitos escuros da ditadura franquista.  Non hai moito tempo  voceiros  conservadores e  ultras arremetían contra a lei de memoria democrática, dicindo que “la guerra del abuelo a nadie le interesa,” ou andar desenterrado a los  muertos no procede”. 

 

Esta forma de falar amosa  moi pouca sensibilidade cos familiares de moitos represaliados,  non só na guerra, se non  nos anos posteriores  da longa noite de pedra como lle chamou  Celso Emilio Ferreiro.  Sempre se di que cando se descoñece o pasado vólvese a pegar contra a mesma pedra e cometer os mesmos erros. E na nosa sociedade soamente se nos ensinou a historia dos vencedores daquela mal chamada cruzada. Todas as sociedades humanas  teñen episodios escuros no devir da súa existencia. Pero que o ególatra,  belicoso e  narciso presidente americano, pretenda  que  lle  dean o premio nobel da paz, mentres tenta  agochar unha historia escura do seu pais. Borrar o pasado pra branquear a un estado  que gañou espazo físico e vital a golpe de sangue e chumbo  machacando as tribos indíxenas,   e que  agora pretende  agochar a  triste páxina do escravismo,  parece  un sarcasmo monumental.

 

O mundo  actual esta gobernado por persoas con moi pouca humanidade  e moito egocentrismo. Estas persoas que chegaron ó poder por teren moita labia e que agora arremeten, como é o caso de Trump, contra dereitos básicos das sociedade son un tanto noxentas. Persoas que actúan como incendiarios e que agora queren aparecer como bombeiros pedindo cordura. 

 

Camiñar pola vida con tanta  prepotencia; pretender que o departamento  de defensa  se chame da guerra;  ir  contra as normas electorais pra tentar perpetuarse no poder e culpar á esquerda do asesinato recente dunha persoa con moito predicamento e  unha chea  de cousas que fai este supremacista  asusta ás persoas sensatas. Polo que esa maneira de actuar é un indicativo da catadura e as ansias de poder que encarna este señor e outros semellantes que tamén mandan nos  imperios do planeta. 

 

Vivimos tempos  onde a lei da forza vale pra alterar fronteiras, pisar dereitos e impoñer normas e caprichos; vivimos nun tempo se derruba e mata a tripulacións sospeitosas de tráfico de drogas, no canto de detelas e xulgalas.  Semella que xa todo está permitido.  A foto de Trump nunha cadeira máis alta detrás dunha mesa e os demais presidentes europeos sentados en semicírculo  en cadeiras máis baixas, recorda  escenas do gran ditador de Chaplin. Pero o máis triste desta comedia é que  dentro da vella Europa  e neste estado o Trumpismo ten seguidores. Incendiarios verbais que asustan cando falan. En fin, agochar  as miserias pra que non se vexan é un obxectivo que seguen a practicar moitos dos que mandan hoxe. Cara onde camiñamos vendo a moita mocidade insultando e buscando salvadores onde non hai sustancia e manda a intolerancia. Semella que non coñecen a recente e  triste  historia da vella Europa e  tamén  deste pais. De pena.