A xuíza condena a Cardama a pagar 1.500 euros a Magallanes Renovables e declara que o acordo entre ambas segue vixente

A xuíza de primeira instancia número 7 de Vigo ditou sentenza estimando parcialmente a demanda interposta por Magallanes Renovables contra o estaleiro Cardama, por diferenzas no desenvolvemento dun proxecto de I+D+i consistente na construción dunha plataforma flotante para xerar enerxía a partir das correntes mariñas.

En abril de 2013, Magallanes e Cardama, xunto cunha terceira empresa de deseño naval (CNV Naval Architects), subscribiron un acordo de colaboración para levar adiante este proxecto. Dita iniciativa logrou unha subvención do Centro para o Desenvolvemento Tecnolóxico Industrial (CDTI) de case 2 millóns de euros, que se ían entregando a medida que se xustificaban os traballos realizados.

Mentres que durante 2013 non se produciu ningunha incidencia, en 2014 rexistrouse unha diferenza entre os gastos orzados por Cardama e os xustificados, de maneira que o CDTI pagou, como anticipo da subvención, 120.866 euros de máis, que Magallanes tivo que devolver.

A firma atribuíu a Cardama eses problemas, por non acometer os traballos subvencionables en prazo, e por construír, "por iniciativa propia", unha cama de montaxe e botadura da plataforma sen informar previamente.

Magallanes Renovables demandou a Cardama, reclamándolle ese diñeiro, e alegando que o estaleiro incumprira o seu parte do acordo no que respecta aos prazos e actuara de forma neglixente. Á súa vez, Cardama xustificou que non puido acometer a tempo os traballos subvencionables pola falta de decisión e experiencia da primeira, e reclamou unha indemnización de 125.531 euros por danos e prexuízos.

FEITOS ACREDITADOS

Na sentenza, o xuíz considera acreditado que o proxecto era "tecnicamente complexo" e que o hidrogenerador deseñado "esixía" construír un soporte para botalo, do mesmo xeito que unha serie de reforzos. Segundo expón, Magallanes "non puido descoñecer dita construción", tanto pola súa envergadura como polo feito de que os seus representantes visitaban con frecuencia o estaleiro.

A maxistrada tamén considera acreditado que, unha vez terminado o prazo para xustificar os gastos subvencionables ante o CDTI, Magallanes "deu por concluído" o acordo que tiña con Cardama e con CNV Naval Architects, "de maneira unilateral", aínda que "o proxecto non chegou a concluírse" (de feito, Magallanes aliouse con outro socio, a empresa metalúrxica Ganain, que construíu finalmente outro artefacto, botado en abril).

Así mesmo, na resolución xudicial ponse de manifesto que a visión do proxecto era diferente para os socios do consorcio: por unha banda, as expectativas de Magallanes "ían dirixidas exclusivamente a destinar a subvención concedida polo CDTI a deseñar a plataforma", mentres que Cardama e CNV acometían "un proxecto novo e complexo, con esforzo e con intención de que, efectivamente, fóra viable".

A xuíza estima que, dado que os gastos nos que incorreu Cardama para construír a cama de botadura están xustificados como propios do proxecto, o estaleiro non ten que abonarllos a Magallanes, fóra de dúas facturas que non teñen que ver co hidroxenerador. Así, ao calcular a diferenza, quedaría un crédito a favor de Magallanes de 1.518 euros.

Con todo iso, a maxistrada condenou a Cardama a reintegrar eses 1.518 euros a Magallanes Renovables, e declarou que o acordo de abril de 2013 polo que se formalizou o consorcio ten "plena vixencia". Por iso, condena á demandante a "estar e pasar pola devandita declaración, dando cumprimento ás obrigacións derivadas" dese acordo.