As crises ás veces son positivas para poder xerar unha reflexión dos actores políticos. Estamos ante unha forte depresión colectiva. Seguramente a esquerda tería que facer unha terapia de grupo. Moitos dos liderados (liderazgos), os valores, o imaxinario colectivo, a mística, entraron en crise. Foi prevalecendo o Marketing, o persoal, a sobrevivencia económica, a moqueta, o plató. A política converteuse nunha expresión superestructural, conformando unha casta sen ideoloxía, composta especialmente polas clases medias profesionais ou empregados da administración.
Nos últimos anos produciuse un retroceso na conciencia política dos sectores populares. Aínda que a acción da neo colonización, por parte das clases dominantes, xogan un papel destacado, tamén a esquerda abandono as distintas batallas no marco das ideas.
Pouca é a produción intelectual que se realiza no noso país. Nin as “bacas sagradas” do galeguismo ou a autoproclamada esquerdas rupturista, aportan nada para enriquecer un pensamento crítico, tan necesario para cambiar a sociedade.
Sen organización e sen ideas estratéxicas, é imposible avanzar nun proceso de liberación nacional. Repensar a esquerda e o país que queremos, debe ser unha tarefa urxente. O electoral non debe ser a única forma de facer política. É tan só un aspecto da loita de clases.
Agora tócanos ter a mellor táctica, para superar as distintas eleccións que están axendadas. As posibilidades son moi variadas. Aínda que creo que é necesario -ante a especial coxuntura dun posible ascenso da dereita neo franquista- de acertar nunha política de alianzas, que estea ao servizo de Galicia e as clases populares.