Viñeron a despedirme varias ducias de amigos, todos eles militantes. da mocidade comunista. Dende o barco saudei aos meus compañeiros e aos meus seres queridos que axitaban os seus panos brancos. De súpeto puxéronse a cantar a coro: Que morra! Déixao morrer!... Coa miña emoción, non entendía o porqué das súas cancións. Ata que pasaron uns minutos e un mariñeiro da tripulación -que anos despois descubrín que era un comunista galego- subiu a unha estrutura metálica do barco e pronunciou un discurso: Franco morre, é a vergoña de España! Alí entendín o que pasaba. Daquela foron fusilados dous mozos de Vigo coma min, Xosé Humberto Baena e José Luis Sánchez Bravo. Ese mesmo día tamén foron fusilados Ángel Otaegui, Ramón García e Juan Paredes.
Nunha carta aos seus pais, Baena dirálles: 'Que a miña morte sexa a última ditada por un tribunal militar'.
Estes foron os últimos asasinatos do ditador, pouco despois de morrer impunemente.
O barco atracou en Vigo o 12 de outubro. Non tardei en contactar co Grupo da Roda. Por casualidade na vida coñecín moitos amigos de Baena. Estaba na mesma casa na que levaba un tempo agochado, no piso dos pais de Luis e Suso Vaamonde. Despois coñecín a cervexaría “El Laurel” na que traballara Baena servindo cervexas. Anos despois realicei a mesma tarefa no mesmo lugar. Tiven que vivir a morte do ditador onde unha parte da poboación choraba de medo e celebramos co mellor viño do país, polo casco vello de Vigo. Lembro cando suspenderon a conferencia de Celso Emilio Ferreiro na Caixa de Aforros Vigo e Neira Vilas no Mercantil. Foron os últimos golpes da longa ditadura.
Despois virá a transición pactada e a democracia traizoada. A monarquía herdada. A sociedade de benestar disfrazada. Mentres, Humberto Baena segue esquecido e o alcalde de Vigo mantén erguido e impune o monumento fascista do Monte do Castro.
O cantante Luis Eduardo Aute inmortalizou esta traxedia coa canción Al Alba.
A cidade de Vigo ten unha débeda pendente con Baena e Bravo, dous revolucionarios que estarán sempre na nosa memoria. Quizais unha rúa ou lugar público debería levar o nome destes dous vigueses que deron a vida pola democracia.
Al Alba
Si te dijera, amor mío
Que temo a la madrugada
No sé qué estrellas son éstas
Que hieren como amenazas
Ni sé qué sangra la luna
Al filo de su guadaña
Presiento que tras la noche
Vendrá la noche más larga
Quiero que no me abandones
Amor mío, al alba
Al alba, al alba
Al alba, al alba
Los hijos que no tuvimos
Se esconden en las cloacas
Comen las últimas flores
Parece que adivinaran
Que el día que se avecina
Viene con hambre atrasada
Presiento que tras la noche
Vendrá la noche más larga
Quiero que no me abandones
Amor mío, al alba
Al alba, al alba
Al alba, al alba
Miles de buitres callados
Van extendiendo sus alas
No te destroza, amor mío
Esta silenciosa danza
Maldito baile de muertos
Pólvora de la mañana
Presiento que tras la noche
Vendrá la noche más larga
Quiero que no me abandones
Amor mío, al alba
Al alba, al alba
Al alba, al alba
Al alba, al alba
Al alba, al alba
Luis Eduardo Aute Gutierrez