En Catalunya existe un conflito político que arrinca do proceso do novo Estatut entre 2006 e 2010. Despois dun pacto na Comisión Constitucional do Congreso que supuxo unha redución substancial dos máximos aprobados no Parlament e da aprobación plebiscitaria do texto pola cidadanía catalá, o PP recorreu de inconstitucionalidade o Estatut perante o Tribunal Constitucional (TC).
Contra o que se nos quere facer crer, a Lei Fundamental, neo-franquista á que redactada manu militari, chamaron Constitución, presenta de raíz un notorio déficit de legalidade pola presionada inclusión no seu texto de leis da ditadura.
O traspaso da AP-9, o MIR ou Alcoa, no abanico de conflitos que precederon á reivindicación dos 700 millóns. Tamén o período no que Mariano Rajoy permaneceu á fronte do Executivo central non estivo exento de conflitividade con Galicia.
Se calquera xurista espelido e neutral lle bota unha ollada ao Código Penal vixente (CP) e analisa os termos das acusacións perante o Tribunal Supremo (TS) contra os presos soberanistas cataláns e demáis acusados no seu proceso, só albiscará pegadas do delicto de desobediencia ao Tribunal Constitucional (556.1 CP; multa ou cárcere de tres meses a sete meses e medio se non hai agravantes) nos membros do Govern e na presidenta do Parlament, Carme Forcadell. Canto aos Jordis, non se albisca delicto ningún.
A Asociación Arelas considera que "a nova sentenza era necesaria para garantir un respecto pleno dos Dereitos Fundamentais, para que as crianzas poidan desenvolver libremente a súa personalidade e vivir sen eivas". Desexan, así pois, que este novo aval traia "máis historias de éxito" á sociedade.
Prepara unha lei autonómica para "mellorar a proxección" de Galicia no estranxeiro. Feijóo puntualiza que, a diferenza da lei catalá, esta "non se vai levar" ante o Tribunal Constitucional.
Tras o rexeitamento por parte do Tribunal Constitucional dos recursos contra o arquivo da causa polo asasinato do cámara ferrolán, o Colexio de Xornalistas envía o seu apoio á familia Couso na súa decisión de recorrer ao Tribunal de Estrasburgo.
O irmán do xornalista morto en Irak, lembrou que "ao longo deste dezaseis anos" foron esgotando todas as vías en España.
Toda comunidade, seja democrática ou autoritária, rege-se por umas normas jurídicas, quer legislativas quer consuetudinárias, que constituem o seu estado de direito, e sem o qual a sociedade não pode funcionar.
Faz tempo que venho dizendo que Espanha não negocia nem negociou nunca os problemas territoriais, como o demonstra o feito de que todas as suas colônias tiveram que recorrer à violência para independer-se.
Desde hai un mes circula profusamente polas redes sociais unha campaña da Asociación de Funcionarios para a Normalización Lingüística instando á cidadanía a facer a declaración da renda en galego. Participan nela moitas persoas e coñecidos personaxes públicos.
Olalla Rodil di que se bota "en falta un pronunciamento da Xunta" "ante grupúsculos extremistas que queren atacar por terra, mar e aire" o galego.
"Que non conten comigo para entrar a ese trapo, porque sobre eses asuntos xa nos temos pronunciado", di sobre unha proposta que fixo Pablo Casado de modificar a actual lei do aborto.
A práctica que desenvolven os partidos políticos -sobre todo nos momentos preelectorais- é consecuencia, normalmente, da interacción de dous parámetros básicos:os idearios propios de cada organización e os estados de opinión presentes no corpo social.Noutras palabras:trátase de buscar a maior conexión da “oferta” partidaria coa “demanda” existente no electorado.
A mesma Sala do Tribunal Supremo que rectificou a súa doutrina para impedir que os Bancos pagasen o Imposto de Actos Xurídicos das escrituras notariais ven de fixar xurisprudencia a respecto do uso do galego nas Administracións locais declarando a ilegalidade de determinados contidos da Ordenanza lingüística que o Concello de Lugo aprobara no 2012 por unanimidade de todos os seus concelleiros (entón do BNG, PSdeG e BNG).
Esta é unha definición, que no caso e Galicia, é o apelido de 5 autoridades portuarias, en realidade 7 portos. Ven a dicir que estes portos son competencia do Estado en consonancia co interese xeral que regula a Constitución. O artigo 141.1.20 da Constitución marca esta actuación, preservando para o estado aqueles de interese comercial.
O acordo acadado polo PP, Cs e Vox para gobernar Andalucía amosounos o grao de consenso real da Santa Alianza da dereita extrema, unha e tripla a respecto da axenda a impornos, que recolle grande parte das propostas reaccionarias de Vox : recurtes nas políticas sociais e de igualdade de xénero, política antinmigración e substancial recurte do autogoberno.
O discurso negacionista de Vox, repenicado parcialmente polo líder do PP, Pablo Casado, require pór en orde algunhas das falsidades que algúns , orfos de toda formación sobre cuestión de xénero, semellan acreditar á forza da súa goebelliana repetición.
Hailles na España profunda bastantes cidadáns que denuncian seguido que a culpa da epifanía de Vox é a reivindicación catalá do dereito a decidir ou a potente campaña “me too” que desenvolveu o feminismo europeo e internacional para demostrar a súa potencia fronte ao machismo.
“Pouco antes de morrer,/ díxolle ó pobo:/ Deus che dea ira,/ que paciencia tes de abondo.” (Do poema O profeta, Cimenterio privado, Celso Emilio Ferreiro).
Sen ningunha dúbida, a identidade de xénero —como a orientación sexual— é unha característica igual de íntima e persoal que a ideoloxía, a relixión ou as crenzas que profesamos. E case tan plural, xa que unha persoa pode sentirse de xénero masculino, feminino, de ambos á vez, de ningún deles ou dalgún outro que nin coñecemos nin imaxinamos.
Neste pasado mes de Xullo, cumpríronse vinte anos dun feito de especial relevancia.Efectivamente, no verán de 1998, CiU, PNV e BNG acordaron actualizar as vellas alianzas de Galeusca e subscreberon a chamada “Declaración de Barcelona” na que se apostaba por unha reforma substancial do texto constitucional ou, no seu defecto, por unha nova lectura da “lei de leis” que permitise un maior desenvolvemento do autogoberno nas tres nacións históricas recoñecidas explicitamente na Constitución de 1978.
Cando o Tribunal Constitucional resolveu en 1986 o recurso de inconstitucionalidade presentado pola Delegación do Goberno contra algúns preceptos da Lei de Normalización Lingüística de Galicia, a sentenza ordenaba que a Administración tiña que dispoñer dun prazo de adaptación gradual e progresivo ao réxime da cooficialidade lingüística previsto na Constitución. Acontece que trinta e dous anos despois ese aggionarmento aínda non se producíu en moitas administracións.
Defende as distincións deste Día de Galicia e censura as críticas do BNG: "son un exceso verbal", di. "Constitución e Estatuto, son as nosas armas pacíficas", proclama.
GC 2019
Séguenos
