Exhumación SI, pero foi que NON

 

Que despois de 43 anos da morte do ditador, o seu corpo permanecese no mausoleo do Valle dos Caídos, evidencia a anémica situación do réxime dominante desde a Transición en cuxo periplo o bipartidismo permitiu manter esa anomalía ao tempo de repetirnos a ata a saciedade que a nosa era unha democracia modélica.

 

Pódese entender que non compartir, a actitude da dereita de non facer nada por emendar este paradoxo, pois na súa intención estivo sempre que a vitoria do franquismo persistise a perpetuidad, menos comprensible é a disposición mantida pola esquerda quen deixou pasar 22 anos exercendo a función de goberno antes de consumar a recente exhumación dos restos do maior genocida da historia de España.

 

É por iso censurable que o Presidente Sánchez nun intento de esvaecer a deserción mantida ata o de agora polo PSOE, saque peito declarando sen pudor que a exhumación de tan cruel verdugo realza a dignidade da democracia española, un completo despropósito cando tras a atroz guerra civil e a férrea ditadura ulterior, foron miles as persoas vilmente asasinadas cuxos restos mortais seguen xacendo en cunetas e fosas comúns; sen que desde entón modificárase en nada tan degradante situación, pois a inhibición dos distintos executivos do PSOE e PP en investigar as circunstancias e xulgar aos autores destes crimes foi ostensible; unha deprimente realidade que impediu aos familiares das vítimas poder enterralas dignamente.

 

Mentres tal aberración persista “esa democracia” que enaltece o Presidente Sánchez máis que ese referente modélico e exemplarizante que nos conta, seguirá sendo o simulacro empregado polos poderes fácticos do franquismo, tanto para maquillar a súa imaxe como para favorecer o tránsito cara á consolidación do silencio e o esquecemento de todos aqueles que sufriron e padeceron os ásperos anos de represión ditatorial.

 

O franquismo non remata con exhumar ao ditador en nova tumba, especialmente, cando o seu espírito segue incurso no marco da Constitución do 78, que redactada por burócratas do anterior réxime resume os contidos das súas Leis Fundamentais á vez de trasladar a súa inmensa ambigüidade, que nos seus aspectos esenciais (ordenamento do Estado), representa unha consolidación do statu quo tardo franquista; opúsculo constitucional cuxa verdadeira finalidade era acicalar a imaxe dun sistema decadente conservando inalterables as súas estruturas de fondo.

 

Tal circunstancia vén confirmar que aquel hipotético cambio que nos conduciría da Transición á Democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse, porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior, que non afectou de ningún xeito á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento seguido para a súa culminación. Realidade que vén evidenciar que a pesar do tempo transcorrido e dos aparentes flirteos coa “simulada democracia”, o protervo reflexo do franquismo máis que estar extinto e ser parte da historia segue mantendo plena actualidade.

 

O testemuño dos feitos é quen corrobora exactamente o que sucedeu neste país, referendando que lonxe de gozar de plenitude democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, aínda cando o actual Goberno tenta versionar outra realidade distinta mediante unha bochornosa exhumación do ditador cando de facto en proceder contrario está a aceptar o post franquismo constitucional agora reconvertido a neoliberalismo en forma de goberno, como pon de manifesto que a mesma elite dirixente siga conservando nas súas mans os principais resortes de poder do Estado.

Por tanto, cando o malestar cidadán deixa translucir tal deriva, nin cabe espazo para o descoido nin moito menos marxe para reprodución de erros, o que fai concluír que na actual conxuntura a Carta Magna vixente esgotou o seu percorrido, sendo obrigado arrincar ipso facto cun auténtico proceso constituínte que máis aló de adecuarse a composturas ou xiros constitucionais, cancele toda conexión co pasado para o efecto de articular sen dependencias de procedemento que conforme un  marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

 

Sendo necesario para alcanzar o obxectivo previsto, xerar a hexemonía social conveniente sen que a lexitimidade do referido proceso constituínte poida radicar no poder político implantado en razón á súa baixa intensidade democrática, e á súa notoria exclusión cara á participación cidadá, resultando recomendable en boa lóxica aprender dos erros e da frustrante experiencia daquel decembro do 78.

 

Xa que logo, poñámonos á función e deixémonos de comedias!