A historia dun piloto de incendios forestais que volveu á casa desde Chile en plena pandemia

Velaquí o relato en primeira persoa dun home que cruzou parte de América do Sur, o océano Atlántico e parte Europa no medio dunha emerxencia sanitaria que ameazaba o mundo enteiro. O destino final: Sevilla.

Por Galicia Confidencial | SANTIAGO DE COMPOSTELA | 05/06/2020 | Actualizada ás 09:30

Comparte esta noticia

David Navarro pillou a declaración do estado de alarma no medio dunha operación de traballo en Chile. Para regresar a España tivo que pilotar unha avioneta desde as portas da Patagonia ata Santiago de Chile, coller un avión "cheo ata a bandeira" para aterrar en París, e desde alí, alugar un coche para cruzar a fronteira ata Barcelona e baixar logo ata Sevilla, onde está a súa base. Toda unha experiencia que lle deu para a reflexión. Da necesidade de contar a súa historia, nace esta carta...

David Navarro xunto con outros compañeiros
David Navarro xunto con outros compañeiros | Fonte: remitida

VIAXAR EN TEMPOS DO CORONAVIRUS

A declaración do Estado de Alarma en España coñecina en Chile. Traballaba pilotando un avión de coordinación de incendios forestais. Sobre o 10 de marzo o goberno chileno restrinxiu a entrada de estranxeiros ao país. Soubemos entón que as substitucións de pilotos non chegarían.

Custoume máis dun desgusto tentar convencer o coordinador de incendios e o operador de cámara do meu avión de que aceptasen que tomabamos determinadas medidas de protección nas operacións. Aos poucos, a medida que as noticias sobre a Covid-19 o foron inundando todo, foron finalmente vindo a cada unha das miñas indicacións. Tratábase de levar todos posta a máscara e utilizar xel hidroalcohólico para limpar regularmente as mans, non facer gardas en lugares onde transitasen outras persoas como clubs aéreos, non durmir fóra do noso aeródromo base e intentar non repostar máis do necesario noutros aeródromos, ademais debiamos comprometernos a coidarnos o máximo posible cando nos retirabamos a descansar. Así foi como logramos seguir voando con certa sensación de seguridade ata que o avión foi gardado no seu hangar, por finalización de campaña, o 27 de abril de 2020.

Conseguín volver a casa a través dunha praza nun voo consular de Air France que voaba a París o día 29 de abril de 2020, nun Boing 777, cheo ata a bandeira, xunto a 500 persoas máis aceptadas na lista do Consulado Francés. Agradezo que a miña empresa pagase os 791 $ USA que custou o billete e os 1200 euros que custaron o coche de aluguer, o gasoil e as peaxes para que fose posible volver conducindo desde París ata Barcelona. 

A viaxe en avión desde Santiago de Chile a París empezou cedo. Cando cheguei á terminal, sobre as 7.45, estaba todo pechado, excepto os postos de facturación onde desembocaban as longas colas que acabaron formándose para os dous únicos voos do día, o do Consulado de Australia e o do Consulado de Francia. Absolutamente todas as persoas que vin na terminal de Santiago de Chile, como no avión e tamén na terminal de París, levaban posta unha máscara, moitas levaban tamén luvas, algúns limpábanse con xeles hidroalcohólicos ou toalliñas desinfectantes. 

A min asignáronme un asento entre dúas persoas, unha señora francesa e outra suíza de orixe turca, situado na única fila na que non funcionaban as pantallas que hai instaladas nos repousacabezas dos asentos. Estiven igualmente agradecido e durmín case todo o voo que durou algúns minutos máis de 12 horas, axudoume ter durmido tan só 3 horas a noite anterior. No avión, absolutamente cheo, tiven a impresión de que á maioría de persoas lles supoñía un gran esforzo manterse coas máscaras postas nas longas horas do voo, todos nolas quitamos para comer durante os dous servizos que nos distribuíron a todos. Os tripulantes deambulaban perfectamente ataviados e protexidos co seu uniforme, as súas luvas e as súas máscaras. 

Na viaxe en coche desde París atopei controis policiais nas peaxes e na fronteira, tiña preparados o meu salvoconduto para o territorio chileno, a declaración de viaxe para o territorio francés e o meu salvoconduto para o territorio español. Non foi necesario mostralos nin unha soa vez, tanto os axentes franceses como os españois foron atentos e amables, escoitaron a miña historia de piloto de incendios forestais volvendo a casa, para empezar de novo a campaña aquí, e mesmo se interesaron algúns deles polos tipos de aeronave que pilotaba, curiosos e cunha mirada que facía adiviñar un sorriso baixo a máscara.

Nunha das estacións de servizo nas que parei só as máquinas de café e os lavabos eran accesibles, na segunda puiden entrar á tenda e escoller snacks e patacas chips para comer durante a viaxe. Non todos os viaxeiros levaban máscara e tiven a sensación de que se fixaban na miña coma se fose algo estraño. 

Hoxe cheguei á nosa base en Sevilla para incorporarme aos voos de preparación para a campaña de incendios. Unha viaxe de mil quilómetros que decidín facer en coche tendo en conta que sería o medio polo que menos veces me ía poñer en risco de contaxio. O traxecto non custou máis de 120 euros, o gasoil é barato durante a pandemia, neste momento, entre 0,85 e 1,05 euros o litro dependendo onde enchas. En avión, só os taxis e o voo coas tarifas actuais, superarían os 120 euros. En avión, tendo en conta o desprazamento ata o aeroporto, a espera para embarcar, o tempo de voo, desembarcar e o desprazamento ata a nosa base, o tempo total da viaxe é dunhas catro horas e media. En coche son unhas poucas horas máis, pero que se compensan coa autonomía que me dá ter o meu propio vehículo. 

Consultei con algúns compañeiros e amigos pilotos de aerolínea sobre como será viaxar en avión a partir de agora. Temos claro que as compañías loitarán por que se volva á normalidade de poder encher os avións ata o último asento e volver con iso á rendibilidade. 

Mentres non dispoñamos dunha vacina, as aerolíneas xa implantaron protocolos de seguridade sanitaria que varían dunhas a outras, pero que van en xeral na mesma liña. Nos voos que realizou Vueling hoxe adoptáronse, polo menos, as seguintes medidas: A máscara é obrigatoria para todos durante todo o voo; hai sempre unha separación de polo menos un asento entre pasaxeiros, a non ser que sexan persoas que conviven; o lavabo dianteiro resérvase para a tripulación, os pasaxeiros só poden utilizar o que hai na cola do avión; non hai servizo de comida nin para pasaxeiros nin para tripulantes; repártense follas explicativas sobre sanidade en todos os asentos; pídese aos viaxeiros que non deixen ningún tipo de refugallo ao marchar; ao saír os pasaxeiros deben esperar sentados a que se levante e recolla as súas cousas a persoa que teñan diante e a que este empece a andar cara á saída; os tripulantes non tocan as equipaxes dos pasaxeiros polo que evitarán na medida do posible axudalos a colocalos; infórmase aos pasaxeiros de que en caso de despresurización debe retirarse a máscara sanitaria para poder usar a máscara de osíxeno; a sobrecargo non pode entrar á cabina dos pilotos durante toda a operación e o coordinador non pode entrar á aeronave durante o embarque e desembarque; os pasaxeiros embarcan preferentemente polas escaleiras exteriores para evitar que se apiñen dentro do finger.

É unha condición humana esquecer rápido os malos recordos e cando termine este estado de pandemia non tardaremos en lembrar vagamente que houbo un tempo en que os avións non ían case sempre cheos, un tempo no que non era tan habitual, coma se fose algo estraño, que miles de máquinas se despracen a case mil quilómetros por hora con pesos próximos aos cen mil quilogramos, a unha altitude de dez quilómetros sobre a terra e transportando no seu interior a centos de almas. 

Por David Navarro Sánchez

Piloto Comercial de Loita Contra Incendios

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta