É evidente que Beiras non vai camiño de superar a diversidade denotativa de Arístides Silveira pero si foi quen de gañarlle na chocalleirada groseira do Ferreiro contra o que se rebelara con afouteza o Luís Seoane.
Os que discrepamos dunha opción, democraticamente aprobada por unha diferenza de sete votos (ou así) nacemos atravesados. Vaiche boa Vilaboa. E por riba se seguimos a reclamarnos do nacionalismo galego, ese tan cativeiro e incapaz, somos uns chauvinistas. Curiosa esa capacidade que temos para mudar os nosos complexos pailáns e férreas vontades dominadoras.
Os estados de tensión, o nerviosismo excesivo, a presión mediática ou persoal, a dúbida ou a incerteza... poden desculpar algún que outro despropósito. Mais todo ten un límite. Se alguén quere ser respectado, o primeiro que ten que facer é ser respectuoso cos demais.
Das cousas serias falaremos despois do domingo. Aínda que con estes, e outros, precedentes semella que algúns están máis preocupados das súas particulares vinganzas que da recomposición do nacionalismo e da esquerda. Imos rirnos un chisco de nós mesmos, que o choio ten o seu aquel. Pena de epilogo.