Cremita: ¡feito a man!

A orquestra Panorama ou a París de Noia son á música galega o que Fadesa e Martinsa ao desfase da construción. Unha peste que corre de verbena en verbena, sementando a xeografía galega de pasodobres. Un espectáculo pailán con pretensións que mestura unha estada plaxiada ao Circo do Sol cunhas tipas en panos menores, un gay gracioso que nin canta nin baila e uns xogos de luces de cando se fixo a primeira sala de festas en Osebe. En galego falan o xustiño para anunciar un popurrí que pode empezar coa Rianxeira e rematar con Georgie Dann e o chiringuito.

 

Este monopolio do mal gusto é unha epidemia, e un escándalo que as comisións de festas recaden cada ano milleiros de cartos para pagar esta podremia, como diría Suso Vaamonde. Chegan coa prepotencia dos seus camións e arrasan en catro horas 20.000 euros dos veciños, recadados porta por porta. Aínda que non haxa diñeiro para a biblioteca infantil ou para unha canastra, ¡o importante é que veña a Panorama!

 

Pero esta desgraza ten fácil remedio: bastaría con que en cada festa de Galicia no canto de panoramas e combos dominicanos tocase Cremita.

 

Cremita, si, póñanse de pé con respecto cando escoiten este nome. Cremita, The LáKAZANS, Fogbound, Narf, Recover, Anfibia, Tichestein, A banda de Nash, Palito&Zahorí, Liga Gaiteira Galega... e así un cento de grupos galegos que non teñen camión de seis eixes nin starlets en bikini. Grupos que fan música, que aman a música e a cercanía do público: que comunican e emocionan sen necesidade de grandes luces e milleiros de watios. “O pequeno é fermoso”, decía Schumacher: as nacións pequenas e as pequeas orquestas, fronte a mafia da construcción e do cemento musical. Contra a podremia, Feito a man. Fronte as verbenas de chapapote, Cremita. ¡Poderemos! @valentincarrera