Poeta Oroza

Eu quero fuxir como -o fixo el- dunha pequena cidade ata un páramo encantado onde os versos son necesidade apremiante. Cobizo residir piadosamente preto dun museo con cheiro a mar e rumiar o leve taconeo de mil damas arrimadas á pantalla da miña folla en branco. Anhelo visitar e avivar unha vez máis "Évame" e probar a froita prohibida, a imaxe do pecado que está por chegar, que ás veces tarda en vir e fai que as miñas noites véxanse a si mesmas como unha órbita de desordes psíquicas intratables e, á súa vez, irremediables de tanto como este mundo necesita poesía.

 

Eu quero o diluvio irremediable do bohemio que camiña polas rúas en loito procurando un filtro para o seu cigarro de gas azul. Preciso alumar un novo asaño de esperanzas, á vez que o océano aletea suavemente entre as avenidas da lírica, do deixamento que xamais se separa deste ser que non quere estar. Eu anhelo converterme nel porque el si soubo ser el mesmo. Enlutado ata os dentes, óso dolorido na fronte, faladoiro dunha tarde encapotada… Anhelo recitar pinga a pinga ante un paraninfo cheo de novos poetas, futuros sentimentais que sairán unha noite ao mundo e verán que nada é o que parece, a non ser que un escriba o que sinte desde o máis profundo do seu ser, que é onde, en definitiva, barállanse as cartas, os oficios dignos e os poemarios que desgarran a alma.

 

Eu apetezo das palabras que soñan, esas verbas que nomeo para así unha vez máis volver a analizar os versos do mestre: "Eles van onde nós xa estivemos/No propósito de continuar/Non cesarei no empeño/Ata converter o territorio na miña estatura".

 

Eu quero ostentar a sabedoría do home contemplativo, errático por natureza, fillo e neto de si mesmo ou dun soneto definido a golpe de xestos endogámicos. Quero sentarme predo do frío e sentir o rostro de Eva. Cal poeta desarrapado e fiel ao seu sistema de valores sublevados porque si, aspiro a lidar coas feras mans do destino e dobregar a súa cabeza de fíos metálicos. Quero ser, estar e non recibir a ninguén na miña casa; quero menosprezar alumeamentos forzosos e cubrir o meu rostro con farrapos de ti…

 

Desexo a vida, a sensación de estar vivo para poder definir fielmente as miñas penas. Quero ser enfático, leal e astuto para así estar totalmente denigrado ante os majaderos que veneran o establecido.

 

Quero ser Carlos Oroza agora que van sucumbindo os poetas.