Eleccións con rúbrica de esquerdas
Non foi a manifestación do pasado domingo en Colón nin tampouco a polémica suscitada pola figura do relator quen deu ao traste co diálogo entre o Goberno e o Govern, senón a cerrazón deste último ao ligar o seu apoio aos orzamentos ao dereito a decidir.
Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 22/02/2019
A falta de perspectiva dos nacionalistas cataláns á hora de administrar os tempos, fixo que aquela fronte común que a través da Moción de Censura lograse desaloxar ao PP da Presidencia do Goberno fracasase no seu labor de transformar aquel consenso no cambio real necesario, pois o rexeitamento dos independentistas cataláns aos Orzamentos Xerais do Estado, leva implícito a disolución das Cortes e á inmediata convocatoria de novas eleccións xerais.
Os independentistas cataláns no Congreso co seu veto aos PXE non han tomada a decisión máis acertada, xa que afectará negativamente á economía catalá ademais de deixar á súa comunidade sen un aumento de 2.310 millóns destinados na súa maioría a políticas sociais, tendo de engadir a iso que coa súa determinación non só favoreceron o incremento da inestabilidade política senón que romperon o nexo de relación que desde o progresismo político tería permitido manter un diálogo máis sosegado e coherente na resolución definitiva do conflito do Procés, e que a partir de agora tórnase cando menos imposible tendo en conta que o sinal da súa actitude impide a conformación de alianzas futuras.
Máis aló dos prexuízos ocasionados a Catalunya, tan desafortunada decisión xera outros efectos colaterais que afectan na súa gran maioría ás capas máis humildes da sociedade, porque o que se votaba eran uns orzamentos de marcado signo social cuxa principal finalidade era rescatar ás persoas que as agresivas políticas neoliberais situaran no limiar da pobreza e a marxinalidade, e que como consecuencia do seu rexeitamento veranse sumidas nunha prorroga de carencia e precariedade; unha afronta inxustificable, cuxo lesivo impacto fará que desde as filas do progresismo democrático a solidariedade para coa causa catalá transfórmese en disidencia.
Foi un erro maiúsculo de ERC e o PDECat condicionar o seu apoio aos Orzamentos ao dereito a decidir, por ser esta demanda unha quimera no contexto actual, porque o Goberno non pode negociar en ningún caso sobre un asunto que está á marxe do marco constitucional, algo que ademais de imposible resulta contraproducente para os procesados, pola súa coincidencia co proceso xudicial, unha oportunidade desaproveitada que sitúa o problema no propio tellado dos independentistas que no seu extravío romperon a baralla sen advertir de antemán que non terán outra ocasión tan favorable para tentar unha saída política á situación catalá.
Tendo en conta que coa súa incoherente actitude pecharon toda probabilidade a repetir a fronte progresista e con iso a solución dialogada ao conflito, pois de gobernar a tripla dereita a disciplina prusiana de aplicación situará a Catalunya nun 155 permanente e o rexeitamento de medidas de graza para cos dirixentes procesados será absoluta, sen que unha alianza do PSOE con Cidadáns favorecese a relaxación, pois por factores de dependencia asociada o independentismo veríase afectado nas súas aspiracións polos vetos que o Cs impoñería para pactar cos socialistas.
Aínda cando o feito de non aprobarse os orzamentos non implica necesariamente que o Presidente do Goberno teña de convocar eleccións, ao poder seguir funcionando con eles e apoiarse circunstancialmente nun que outro decreto como así se fixo en sete ocasiones distintas desde o ano78, pero na actual tesitura política,ante a irreversible situación de bloqueo a única saída da lexislatura é a convocatoria anticipada de eleccións xerais para así evitar un contexto de parálise e maior deterioración institucional.
Un chamamento ás urnas que debe fixarse coa maior inmediatez promovendo á vez unha apelación ao voto útil e a súa recensión identitaria coas forzas políticas da esquerda progresista pola súa capacidade efectiva para frear a ameaza real dun Goberno de dereitas que agrupada no “ trifascito” non pasa de ser unha continuación maquillada do réxime do 39, para a que o Estado democrático con algúns arranxos máis de forma que de fondo, é seguir dando continuidade ao do réxime franquista; razón mais que sobrada para articular unha fronte común en liña a impedir a súa desempeño de toda función executiva.
Ante os novos comicios que se aveciñan, o electorado debe ser consciente que para sacar a España da lameira hase de dispoñer dun marco político que o faga posible, onde cunha Constitución adecuada á realidade do momento póidase afrontar sen atrancos a solución efectiva a problemática territorial como ao rescate dos valores democráticos e sociais cernados polo filibusterismo e as malas artes dos repetidos gobernos de unha dereita reaccionaria e decimonónica.
Labor que só é posible logrando o triunfo electoral do progresismo democrático por maioría.
