Camilo Sesto e a paixón desbordante

No verán de 1976, miña nai Concha chega da emigración nos Estados Unidos para pasar o verán na nosa aldea de Rianxo. Trae na maleta un elepé. É o único disco que ten. Nunca puxen en funcionamento o noso vello tocadiscos. A agulla entra nos sucos do vinilo titulado “Amor libre” do cantante Camilo Sesto, na edición dunha marca de discos chamada Pronto. Escoito o disco unha e outra vez.

 

Chaman a atención moitos detalles. Na portada, Camilo está axeonllado na area xunto a un barco de vela. Na contraportada, vese cun micrófono actuando, moi elegante vestido de branco. É moi ben parecido e ten cara de ser boa xente. Escoitando os dez temas, vese que ningún é malo, e impacta a tremenda forza vogal, que contrasta coa íntima sensación de baladas como “Piel de ángel”. Un tema sobresae dos demais, o poderoso homenaxe á actriz e activista grega Melina Mercouri. ¿Alguén se fixou no desbordamento de paixón nos segundos finais desta obra mestra absoluta do pop español titulada “Melina”?

 

Os arranxos ó estilo grego saen en varios temas máis do solista: “Algo más” e “¿Qué será de ti?”. Sempre se percibe un esforzo por encontrar melodías preciosas, e sorprende o xeneroso número de veces nas cales Camilo Sesto, que era compositor da meirande parte do seu  repertorio, conseguía o favor das musas. Ademais das cancións do disco mencionado, estes son outros grandes acertos: “El amor de mi vida” (que era en realidade un canto ó  seu pai, á maneira de Manuel Vilas na literatura), “Perdóname” (que dedicou entre bágoas á súa nai nunha famosa actuación), “Algo de mí”, “Amor, amar”, “Si se calla el cantor”, “Con el viento a tu favor”, “Has nacido libre”, “Todo por nada”, “Mendigo de amor”, “Sin remedio”, “No fue una noche cualquiera”, “Recuérdame”, “Miénteme”, “Mi mundo, tú” e a formidable “Vivir así es morir de amor”. 

 

Talvez non está de sobra apuntar que o seu manexo do inglés en varias gravacións é excelente, dos mellores entre os cantantes de España, xunto con Julio Iglesias e Miguel Bosé.

 

Pode ser que a súa afinidade co idioma de Shelley o arrimara aos valores da obra de Andrew Lloyd Weber sobre Xesús de Nazaret. Camilo Sesto tivo o atrevemento de montar o musical Xesucristo Superestrela en español, e sufriu presións nesa época franquista, pero o espectáculo levouse a cabo – parece ser que soamente existen segundos de imaxes en vídeo – e pódese destacar a súa incrible entrega no tema “Getsemaní”.

 

Como sinalaban hoxe nunha crónica uns medios que por fin o tratan como se merece, e non co habitual desprezo que o sinalaba como artista “hortera”, “cursi” ou “maricón” (un pouco á maneira do que se fai con ABBA), Camilo Sesto cantou sempre ó amor, pero non o atopou na súa vida. Isto fai que entre nunha certa condición de romántico heroe tráxico.

 

A partir de mediados dá década dos 80 aproximadamente, tanto os discos como a vida persoal e mesmo o aspecto de Camilo Blanes Cortés entraron nunha grave decadencia, unha espiral de dor dentro da cal el mantivo unha digna discreción. 

 

Non sabemos os resortes máis profundos das persoas. Este gran artista, Camilo Sesto, era á súa maneira unha figura enigmática, un paseante na sombra. Non así as súas composicións e interpretacións, que con esa portentosa voz trouxeron unha rara luminosidade e fermosa ledicia a millóns de persoas, que aínda se conmoven escoitando nas casas, nos coches e nos pubs e karaokes as exploracións do amor e do desamor feitas por este creador de ilusións que nos deixou o día 8 deste tenso mes de setembro de 2019.