Europa empeza nos Pireneos

Certo é que contrariamente ao ocorrido  coas medidas europeas  para paliar  a crise de 2008, esta vez en aparencia parecen pasar desapercibidos a Troika, e os homes de negro, pero máis aló do optimismo manifestado  desde o foro político resulta evidente  que a pesar do elevado cómputo da súa contía  os fondos consignados  resultan  de xeito evidente insuficientes para compensar a dimensión da depresión  causada pola pandemia do  COVID-19

 

Consecuencia da presión exercida polos países "frugales"  as aspiracións  que albergaba  de orixe España quedan trastornadas, por canto, o resultado final   implica que recibirá  menos diñeiro a fondo perdido e ademais  terá que contar cun plan de reformas que convenza aos demais membros para poder acceder aos fondos de asignación iniciais, é dicir, menos diñeiro e maior  condicionalidade.

 

O  que atrasará sen dúbida a percepción no tempo das axudas e todo pola decisión dos países do norte  ao impoñer  a súa pretensión  de que un só estado puidese  opoñerse ao plan de recuperación que presente outro socio, é dicir que coa súa estratexia  o holandés  Rutte sen conseguir  o seu dereito para veto, si logrou facerse coa  chave do bloqueo que ao cabo  vén ser igual.

 

Imposición   asumida por España  por ser condición "sine qua non" que  o bloque do norte impuxo  para secundar     a amortización conxunta  durante os próximos 30 anos, por iso  que sobra o  discurso de épica que tenta vender o Presidente Sánchez  pois foron moitas e significativas as cesións  que o noso país deixou   no camiño, non debendo obviarse  respecto diso os preocupantes recortes en programas destinados a financiar o avance europeo, en materia  de investigación e desenvolvemento  así como en acción  exterior,  do mesmo xeito que   os relacionados coa Política Agrícola Común de pernicioso impacto para os intereses  do  noso sector primario.

 

Non son de recibo  os aplausos brindados ao presidente Sánchez polos seus ministros e no Congreso  ao seu regreso da negociación en Bruxelas,  nin a euforia que  domina o sentir maioritario da esquerda institucional,  no seu alarde  de lograr un  acordo “histórico” e diametralmente  oposto ao formato empregado  na crise de 2008, resultando unha completa excentricidade asegurar  que coa súa implantación  ponse  fin á lóxica  neoliberal  dominante. 

 

Tal desatino non pasa de ser un relato que ademais de absurdo  e  desafortunado, é   diametralmente oposto á realidade  dos acontecementos,  tendo en conta que  ao prestar referendo ao  Plan de Reconstrución e ao Marco Financeiro Plurianual de acompañamento está a garantirse  a renovación e irrevogabilidade do proxecto neoliberal pois sabido é que a Unión Europea en ningún momento cambiou de orientación as súas políticas nin o seu proxecto.

 

Tendo que  dicirse  por tanto que estamos diante unha intervención expresamente medida  cuxa principal finalidade é preservar mediante axudas o 'proxecto europeo' neoliberal, e para iso en suplencia da  Troika e dos homes de negro   temos aos funcionarios de representación permanente  na UE,  amanuenses  dogmatizados    que  con marcada ideoloxía  austericida son na práctica os que  manexan os asuntos de Estado no Consello da UE. e que en todo momento actúan seguindo  a lóxica dos mercados financeiros. como así pon de manifesto a asunción de decisións que un Executivo de esquerdas debese rexeitar de plano, por canto, xa se implementaron na anterior  crise con efectos demoledores polo seu carácter  antisocial.

 

Máis aló da descrición maratoniana do “ conclave” e as prolongadas negociacións que se nos  contan,  o certo é que todo estaba determinado con antelación, mesmo que o fondo de recuperación estaría suxeito a políticas económicas neoliberais,  polo menos iso era o que indicaba  en xuño pasado a presidenta da Comisión Europea,  Ursula  von  der  Leyen, cando en declaración aos  mass media   aliñábase co holandés  Rutte na  súa esixencia de condicionar as axudas con reformas, á vez de avanzar  con minucioso detalle  as condicións e fitos  do Plan agora aprobado  por Bruxelas.  

 

Aquela mensaxe    aos mercados financeiros foi suficientemente explícita  para que os destinatarios interpretasen o seu contido  como diñeiro a cambio de reformas,   desregulación e “seguridade xurídica” para os investidores, non en balde o fondo de recuperación  xa contaba de orixe co apoio da patronal europea que en trato  preferente  e con escandalosa antelación posibilitóuselle coar as súas medidas nos despachos de Bruxelas e demais prazas da Unión, o que vén indicar  que a política de recortes sociais está servida, aínda que  esta realidade é un secreto a voces  que a clase política  tenta silenciar   sabendo  que o  plan de reconstrución lévase  a cabo atendendo  aos  intereses do poder que o avala  e que en definitiva é quen establece as regras de xogo.

 

Xa que  logo, queda manifestamente claro  que unha vez mais   a factura  da crise pagarana   os de sempre