Concellos: Comiso de remanente

O remanente de tesourería  "incautado" polo Ministerio de Facenda aos Concellos será utilizado para pagar a axenda política do Goberno, unha decisión que de xeito evidente atenta  contra a autonomía municipal e impide  que os cidadáns poidan  beneficiarse dos impostos locais para mellorar os servizos xenuínos.

O que pretende  o Executivo con esta operación é que os concellos cos seus aforros  constitúan un préstamo a favor do Estado , de tal modo que no 2020 e 2021 seranlles   reintegrados   5.000 millóns e  o resto ata o acumulado global de 18.000  millóns, é dicir 13.000 millóns   quedarallo  Facenda e  cuxo importe devolverá  de forma aprazada  nun período de dez  anos.

Polo visto a extorsión   é a imaxinativa solución que  pon en práctica  o ministerio de Facenda para salvar a rixidez da Lei de Estabilidade, unha disciplina legal inducida  pola  reforma do artigo 135 da Constitución Española de setembro de 2011 e cuxo contido  foi  utilizado ata a data como  arma arreboladiza para  coartar  o uso do superávit municipal, pero  curiosamente o que  impedía afrouxar a man  sen embarcarse nun complicado proceso lexislativo, é agora  resolvido a través dunha     arrevesada manobra financeira  por expreso  interese do Goberno.

O acordo do Ministerio de Facenda coa FEMP (Federación Española de Municipios e Provincias), foi transformado, en decreto lei polo  Consello de Ministros polo que antes de 30 días debe ser elevado   a debate e aprobación  do Congreso dos Deputados, circunstancia que fai improbable o seu referendo  tendo en conta que ao día de hoxe a  maioría  parlamentaria  opta pola súa derrogación   

A operación apadriñada polo PSOE non pasa de ser unha argucia coa finalidade de burlar as trabas   da lei de 2012, que polo seu carácter estrito  non  permite aos concellos utilizar o remanente  para nada  excepcional; pero  con todo, si abre esa porta á administración central en caso de situación de emerxencia extraordinaria como resulta ser a situación creada  coa COVID-19, excepcionalidade que  é  utilizada  polo Executivo de forma rocambolesca como fórmula para o desbloqueo  dos remanentes locais, non cabendo mais opción para iso que  os   concellos  lle entreguen os seus  aforros.

Desta forma  tan pouco ortodoxa o Goberno, aínda mantendo activas as limitacións  que atan por curto a operativa financeira  das    entidades locais  tenta  aquietar  temporalmente  a presión  política que mantén con estas, e de propina recibe unha contía millonaria de fondos  aínda que sexa en modalidade de préstamo  retornable, sen que tal procedemento resolva  para nada o fondo da cuestión que en todo caso manterase invariable , pois  ao seguir vixente a lei de 2012 o “antídoto” que se lles administra  non cambiará  os límites do marco legal, é dicir, que aínda accedendo a traspasar os seus remanentes os importes recibidos tras o  “branqueo” haberán de suxeitarse a idéntica disciplina de gasto.

Ver ao PSOE utilizando estas manobras  de  acubillo legal   é cando menos un contrasenso político,  desde o punto e hora que foi o Goberno de Rodríguez Zapatero co apoio do Partido Popular quen a través da reforma constitucional de 2011 estableceu de antemán o marco lexislativo á posterior Lei de Estabilidade de Montoro de cuxa repercusión na esfera local fala en por si o actual despropósito financeiro xerado cos  remanentes de tesourería.

Se resulta obvio que os socialistas desde o Goberno  enrédanse na  madeixa das súas propias contradicións o PP agora na oposición  mantén  unha actitude  marcadamente  hipócrita, e nun novo  intento de  escapulir a súa  responsabilidade  nos  feitos   lanza unha ofensiva parlamentaria para reverter  a  situación, cando foron eles mesmos exercendo  función de Goberno quen no 2013 estableceron unhas regras de gasto, que ademais de impedir o déficit non só acoutaba  investimentos sociais senón que impedía  igualmente o uso do superávit, non en balde a Lei Montoro non pasou de ser un instrumento que asfixiou administrativa e economicamente aos municipios ademais de restrinxir a súa autonomía de forma considerable.

Non sendo de recibo  por tanto que as dúas formacións  artífices  de tal desatino eríxanse agora en redentores da situación,   cando en cernes  era  visto que a  modificación  da Carta Magna que ambas secundaron,  ademais da súa dubidosa consistencia cernaba toda posibilidade  a construír unha política económica diferente nun Estado descentralizado como o noso. 

 Craso erro para o que non cabe máis emenda que proceder vía  derrogación do actuado.

O problema do remanente das facendas locais non se resolverá  sen suprimir   as causas que o inducen, que non son outras  que a  contrareforma do artigo135 da Constitución considerando que a  débeda dos mercados non debe estar por encima das necesidades sociais, e a xa referida Lei 27/2013, cuxa aplicación non fixo máis que suscitar males maiores ao restrinxir a autonomía das Administracións locais, reducir os servizos públicos  e   aumentar as privatizacións; razón sobrada para a súa modificación e derrogación respectivamente, establecendo  transitoriamente   medidas urxentes que permitan aos concellos utilizar o remanente  e prestar os servizos esenciais necesarios con plena solvencia, ata o desenvolvemento e entrada en vigor  dunha nova Lei de Bases de Réxime Local