A lacerante realidade

Con todo, a realidade é a que é: 2013 péchase con 200.000 postos de traballo destruídos e Rajoy pecha a primeira parte da lexislatura cun millón de empregos perdidos. Se o benestar das persoas é a medida da eficacia da acción dun goberno, verde e con asas.

 

Con ser grave, o dato de destrución de emprego non traslada en toda a súa extensión o drama que están a vivir decenas de miles de persoas do noso país. Como en todo, a verdade, a descarnada verdade, está nos detalles.

 

O 40% dos parados leva sen atopar emprego máis de dous anos e 2,3 millóns esgotaron a prestación de desemprego contributiva. Case 700.000 fogares carecen de calquera tipo de ingresos e 1,8 millóns teñen a todos os seus membros no paro. E esas son persoas con nomes e apelidos. Persoas a quen lles custa pór un prato de comida na mesa. Persoas para quen a calefacción é un luxo do pasado. Persoas para quen a recuperación pregoada é un sarcasmo ferinte.

 

A reforma laboral vendéusenos como un novo bálsamo de Fierabrás, que se converteu en cicuta á vista dos seus efectos: en 2013 a economía caeu ao redor dun 1,2% e o emprego, máis do dobre. Máis do dobre. Iso si que é flexibilidade.

 

Aínda así, lanzan as campás ao voo e tratan de convencernos de que a reforma está a funcionar moi ben e que as cousas van mellor e que no cuarto trimestre do ano baixou o número de parados en 8.400 persoas. O dato é certo, a interpretación non. En primeiro lugar, porque a poboación activa, por primeira vez na nosa historia, está a baixar. Exactamente, desde hai dous anos. E de forma acelerada: 158.800 persoas en 2012, case 268.000 persoas o ano pasado. Contráese a economía, encólle o país.

 

E iso é así porque está a render a resignación, moita xente abandonou a procura de emprego e moita outra está a emigrar en busca dun presente e un futuro que o noso país lles nega. Xente que acudiu a España en época de bonanza e a que agora regresa ao seu país de orixe, si. Pero tamén xente, moita xente, nova, formada, con capacidade de crear, emprender e innovar e que aquí non pode facelo, pois se atopa pechadas as portas de acceso ao mercado laboral e ao crédito. As únicas portas que lles abriu a reforma laboral son as de saída de España. Afúndese o presente, foxe o futuro.

 

Pero hai un segundo efecto máis grave da reforma laboral. Dinamitar as relacións laborais e deixar en mans empresariais a fixación unilateral das condicións de traballo dispara a precariedade e o recorte salarial. Que o 94% dos contratos asinados en decembro fosen temporais, que o 42% tivese unha duración inferior a un mes e unha cuarta parte destes, sete días ou menos, son proba diso. Mentres tanto, os soldos dos directivos aumentaron un 7%, fronte á caída dun 4% das retribucións dos mandos intermedios.

 

A clase media está a desaparecer en España, a pobreza esténdese e nin lograr un traballo é garantía para saír dela como puxo de manifesto a Comisión Europea: 2 de cada 3 españois en risco de pobreza non consegue saír dela nin aínda asinando un contrato. E isto compréndese ao instante con ofertas laborais como as que circularon estes días nas que se esixe aos aspirantes traballar dous meses, si, dous meses, sen cobrar. E todo iso para que, superado ese período, quizais chámenche para cubrir algún fin de semana. Quizais.

 

Esa é a realidade do noso país: sen emprego, sen consumo, sen crédito. Iso si, con crecente restrición de dereitos e liberdades, con máis precariedade, máis austeridade e unha segunda volta de porca da reforma laboral en perspectiva tal e como recomenda Rehn e aplaude o Goberno. É dicir, con teimosía en políticas que recortaron a nosa calidade de vida e que nos condenan a arrastrarnos longos anos polo fondo do pozo. É ese o futuro ao que aspira o Goberno para o noso país?

 

P.D. Non se se fixarían vostedes en que ultimamente a marcha do sector exterior ha desaparecido do discurso oficial. Quizais se deba a que o último dato coñecido, o de novembro, que revela unha caída das exportacións, cuestiona todo o que nos viñeron vendendo sobre as bondades da austeridade e a desvalorización interna para mellorar a competitividade exterior. Imponse un xiro de 180 graos e as eleccións europeas son a oportunidade para empezar a dalo.