O político non é mais que o reflexo da cidadanía. Nalgúns casos profesionalizados. Pero si a cidadanía admite a corrupción, e ate a practica ou se beneficia dela, o político é corrupto. Por iso a corrupción dáse moitísimo menos nos países nórdicos. Porque a mentalidade cidadán con respecto ó estado, é totalmente distinta da dos países, onde- non o esquezamos- naceu a picaresca. En Islandia , por unha situación infinitamente mais pequena do que a NGB, os xestores do sistema financeiro acabaron diante do xuíz. Aquí é o xuíz o que acaba condenado por procesar a un ex presidente dunha Caixa que tivo que ser rescatada con cartos públicos, que nunca se recuperarán. Como dicimos os galegos, éche o que hai.
Agora rexeitamos e condenamos o despilfarro publico. Pero si os políticos se lanzaban a tirar os cartos en obras faraónicas era porque daban votos. E si daban votos era porque os cidadáns as querían sen preguntarse de onde se ían pagar. Aínda lembro os ataques que recibín por dicir, ha unha década, que entre Vigo e Porto non precisábamos un AVE senón un tren rápido con paradas intermedias xa que entre as nosas cidades apenas hai 80 km. de distancia , de media, e un tren sen paradas non resolvía o problema da mobilidade. O tempo deunos a razón, aínda que ninguén dos que atacaron o vai recoñecer. Nin falla que fai.
Voltando a Albert Rivera, que por sorte non é un líder populista fascista, o exitoso experimento catalán o anima a trasladar o experimento a nivel de todo o estado, animado pola mediocridade dos partidos tradicionais, da súa falla de liderazgo, e dos erros absurdos que esta cometendo un goberno que dista moito de ter o nivel que España necesita, con algunha honrosa excepción, como Ana Pastor. Seica don Albert debería ler aquel libro que marcou tendencia ha 30 anos, e que non perdeu nin un ápice de vixencia: O principio de Peter. Porque o que triúnfa en Cataluña, cando ascende a todo o estado, pode acadar o seu meirande nivel de incompetencia, e acabar en desastre. A pésima costume de tentar mimetizar os modelos dun territorio noutro, e un vello erro derivado de non comprender que España so pode entenderse coma un mosaico plural e heteroxéneo, onde as características de Cataluña non son a mesmas de Galiza por moito que algúns tenten mimetizalas politicamente.
Con todo o mais sorprendente é ver quen son os que intentan subirse ó carro de D. Albert Rivera. É obvio que o acto político da Coruña non tiña reservado o dereito de admisión, pero aínda así alguén debería avisarlle de quen é quen neste recuncho. Porque no caso de don Francisco Vázquez, o seu carisma indiscutible como alcalde, non implica en absoluto que a súa praxe política coincida coa que CITATANS promove, al menos sobre o papel. Pero a que é a antítese é a de un determinado individuo que en Vigo coñecemos moi, pero que moi ben, e non precisamente polo bo recordo de que deixara no seu paso polo concello. Individuo que pasou de distribuír panfletos contra o uso do galego , cando formaba parte dunha determinada agrupación coruñesista, a utilizar o nome da formación que mais prestixio deu á denominación “galeguista” ó longo da historia. Seica algúns oiron a Castelao remexerse na sua tumba, daquela.
Se aqueles son os compañeiros de viaxe, entón d. Albert, seica é mellor que fique en Cataluña, porque o seu proxecto está condenado ó fracaso e ó oprobio en Galiza. No fondo xa o advertía outro catalán entrañable, Joan Manuel Serrat : “líbrame señor das malas compañías”.