Don Claudio e o progreso

Nunca souben moi ben, se don Claudio era así porque si ou por convicción. El era como era, e malia todo foi quen de chegar a arcipreste. Mais, por moito que a Historia se repita, como o tempo nunca se detén, aínda que nos pareza que nada cambia, a casca das cousas –só a casca, claro– a pesar de ser codia, non deixa de mudar, aínda que sexa lentamente. 

 

Así a todo, e por iso mesmo, a medida que se esmirraba a habelencia dos pastores da Igrexa para furgarlle no maxín aos fregueses, a veciñanza ía descoidando o devezo por traballarlle as terras a cambio de indulxencias. Foi entón cando don Claudio, desgustado por ver as leiras sacras á poula, se puxo a refollar no libro da Xénese, en busca dun milagre. Ao ler aquilo, “gañarás o pan co suor da túa fronte”, agarrou o sacho polo mango e, antes de saír da reitoral, xa atopara a causa pola que as glándulas da pel segregan unha substancia líquida, composta de auga e ácidos orgánicos. Así que, como a cabeza pode valer para máis cousas ca levar o chapeu, don Claudio, decidiu levarlle a contra a San Isidro Labrador e abrir unha colecta para mecanizarse. Coa esmola do santo mercou un motocultor. 

 

Non tardou en notar menos humidade nas costas e, ao vender parte da colleita, ideou e encargou un remolque para acoplarllo á mula mecánica. O Molina quíxoo afear na taberna, preguntándolle se a maquinaria tiña potencia dabondo para dedicala ao transporte de mercadorías. Don Claudio a escape pillou a indirecta e desafiouno a que o comprobase el mesmo, acompañándoo ao almacén onde ía levar dúas sacas de patacas. Meu dito meu feito, o outro sentou no remolque, ao lado do crego e o tractor, arrincou tremelicando, dereitiño cara a poza de auga e bulleiro que hai diante da reitoral. O reverendo botouse a toda mecha fóra da auga, emerxendo dende o fondo da pozanca desposuído da roupa que levaba posta, ao ficar engarrada nas silvas e nos ferranchos da maquinaria, mentres Molina relampaba os ollos sen dar saído do seu asombro ao comprobar que, do pescozo para baixo, o cura era idéntico a el.

 

 [O meu tío Lisardo non deixa de sorprenderse, ao atopar cada día tantos pillabáns que van pola vida presumindo de listos ata que, por un casual fican espidos, mostrando a súa manifesta ignorancia].