A teimosía da perpetua escuridade

Antonte, mentres paseaba, chamoume desde a Arxentina, Lisardo Quintas Teixeira –o meu tío Lisardo– para preguntarme polas recentes eleccións galegas. Pretendía confirmar se ese tal “Eme Punto” Rajoy, que sente veneración por Milei, era o mesmo que lle axudou a Alfonso Rueda a ser presidente de Galicia. Tamén me quería contar o soño que, na véspera do pasado 18 de febreiro, lle amolara a dixestión da cea, ata o punto de telo en vela toda a noite.

Tal e como mo contou deitouse sen sono e, para tratar de durmir, embobou a mente coa teoría da miña nai segundo a cal, coa chegada oficial do inverno, cada día medra como a pisada dunha pita. Díxome que non descansara na cama, matinando na fórmula alxébrica capaz de converter distancias en tempos, pasos de pita en horas ou abundancia en secura. Finalmente, ao prender no sono, un soño repugnante apoderouse do seu subconsciente e a ansiada compracencia foi ficando arredada por un fatídico amargor que lle acabou pexando a noite.

 

Medio adormecido, abríanselle os ollos cada pouco e non era capaz de pechalos porque sempre se lle ía a vista cara a fiestra, en busca da luz que nunca chegaba. O sangue fervíalle a cachón cando unha raiola, sempre acompañada da sombra de tonalidade vermella lle petaba nos cristais, porfiando e gurrando por clarexar o día. Mais á escape chegaba a teimuda escuridade para eclipsalo todo, ata encher de negror os espazos e as horas, obrigándoas a deterse e permanecer, mentres a noite se facía interminábel, posesiva, aborrecida, dominante… e case sempre insoportábel. Ao se agarrar o cansanzo ás illargas do meu tío, aquel soño persistente regresaba e furgaba na súa mente, ata lle atoldar o ser, como unha malvada samesuga ansiosa de zugarlle o sangue. E, se o sol intentaba asomarse, sempre aparecía a sombra para mitigar a claridade. Á medida que as agullas do reloxo agatuñaban polas horas da noite, ansiosas de gozar do amencer, a escuridade apagaba os alustres para medrar sen límite, para perpetuar a noite. Cando, a piques de topenear, a luz e a sombra deciden asociarse para afastar a paisaxe tenebrosa, a escuridade remélase de novo e fica asentada definitivamente no tempo. 

 

Esas son as tres caras da política galega coas que soñou o meu tío. E, aí está a perpetua escuridade, omnipresente, sen tonalidades, tinguindo os días cun gris marengo, case negro, mentres a luz segue gurrando contra os elementos, despois de engulir a sombra, agochada detrás do tempo. E nós? Nós aí estamos, crendo que somos a luz, mais só somos vagalumes, imbuídos na longa noite sen lúa, conformándonos con que se asome, de cando en vez, na fase de cuarto minguante.   

 

A piques de rematar a conversa co meu tío, sigo camiñando e atopo a Iolanda, que paseaba a cadela ao tempo que borboriñaba Al Alba, de Luis Eduardo Aute. Ela camiña devagar, apesarada; acéname sen deterse e sen interromper o seu canto: «Presiento que tras la noche/ vendra la noche más larga / quiero que no me abandones / amor mio, al alba / al alba, al alba…» 

 

[O meu tío Lisardo despídese de min, non sen antes lembrarme que, para apalpar a luz, hai que madrugar todos os días e, dende a mañá cedo, procurar que a clareza medre cada día, aínda que só sexa como a pisada dunha pita, aproveitando as raiolas para buscar novas lanternas que nos axuden a facer minguar a noite, ata dar coa chispa e a bencina que prendan como é debido, para que a escuridade se afaste definitivamente]