A herdanza de Cacharro

Existen sucesos e testemuñas concretas que acreditan o control absoluto que exercía sobre o seu partido e, polo tanto, sobre as institucións que ocupaban os seus subordinados. Nin o propio Fraga foi quen de modificar o statu quo cacharrista. Eran os termos contractuais típicos dunha relación clientelar: o ex–presidente da Deputación aseguraba a continuidade da hexemonía electoral do PP na circunscrición lucense a cambio dun virreinato territorial non sometido a interferencias alleas. 

 

Quen non aceitaba a lóxica de Cacharro pagaba unha forte peaxe.Se os votantes da segunda vila da provincia –Monforte de Lemos- teimaban no apoio a un alcalde –Celestino Torres- que non figuraba na nómina do patrón, ficaban sen os recursos precisos para infraestruturas e dotacións que recibían os concellos submisos.Se o alcalde da capital –Joaquín García Díez- movía os marcos implícitos marcados polo padriño, non saía na foto dos seguintes comicios aínda que iso propiciara a chegada de López Orozco á presidencia da Corporación local.

 

A lembranza do poder absoluto de Cacharro Pardo suscita unha pregunta relevante:cal foi o balanzo do seu mandato medido en termos de progreso económico e de benestar social da provincia de Lugo?Onde están os cambios estruturais que permitan mirar con certa esperanza o futuro do tecido social dese territorio?A cuestión demográfica estivo algunha vez na axenda política da máquina de recadadores de votos creada por Cacharro?.

 

As mesmas preguntas podían ser formuladas mudando o escenario e os protagonistas:Ourense e a familia Baltar.As respostas serían moi parecidas.

 

Núñez Feijoo presume do que carece.Cando chegou á presidencia da Xunta, a herdanza cacharrista presentaba importantes vías de auga e non tivo que aturar os desplantes que coñeceu Fraga nas décadas anteriores.Con Baltar podía demostrar a verosimilitude  da súa presunta lóxica “moderna” na gobernanza do partido e das institucións.Se algunha vez existiu tal pretensión o fracaso é indscutíbel.Hoxe por hoxe non foi quen de modificar  o troco tradicional: votos para a sigla a cambio de manter a continuidade do virreinato provincial.